Zondagavond laat feliciteerde ik mijn Brabantse PSV-vriend met het feit dat Eindhoven qua rellen vet gewonnen had van Amsterdam. Gisteren belde hij mij over die arme Hugo de Jonge, die zo bleek ziet omdat de zonnebanken dicht zijn. En dat hij het maar moedig volhoudt op die aanstellerige schoenen.
Er is ondertussen op zijn ministerie een serieuze aanvraag binnengekomen. Of de relschoppers collectief gevaccineerd kunnen worden omdat ze bij de demonstraties te dicht op elkaar staan? Het besmettingsgevaar in de binnensteden is dan namelijk te groot. Het verzoek schijnt een grapje van een clubje scholieren te zijn. Scholieren die zich doodvervelen en uit balorigheid de minister gaan pesten. Hugo kan er niet om lachen. Niet alleen omdat hij een Hervormde Zeeuw is. Maar gewoon omdat hij murw is. Hij hangt al een week verslagen in de touwen. Zeker toen AstraZeneca belde dat ze vaccins aan de Britten verpatst hadden. Het huilen staat hem nader dan het zingen. Dat heeft hij ook ooit nog gedaan. Gezongen bij Jaïr. Op de televisie.
Een vroegere studievriend belt hem. Zijn eenennegentigjarige moeder heeft van haar huisarts een brief gekregen waarin staat dat de dokter een brief van de GGD heeft ontvangen met de vraag of hij aan de oude moeder wil vragen of ze de GGD wil bellen. Die gaan haar namelijk prikken op een regionaal vaccinatieverzamelpunt. De GGD komt ook prikken in het bejaardenhuis van het oudje, maar zijn moeder is volgens de GGD nog mobiel genoeg om zelf naar Prikpoint Charlie af te reizen. Dus de GGD slaat haar en nog wat dames over. Dat is efficiënter. Hugo luistert naar de vriend en vraagt hem of hij alle Engelse voetbalclubs uit de Premier League kan opnoemen. De clubs plus de namen van de coaches en van elk team de drie belangrijkste spelers. Vroeger in hun studentenhuis konden ze dat namelijk. Dat was toen een belangrijke vraag tijdens het avondeten. Net als dat je alle nummer1-hits van Queen moest kennen.
De vriend legt aan Hugo uit dat hij een dag vrij moet nemen om honderd kilometer te rijden om zijn moeder van haar huis naar het prikpunt te begeleiden. Om daarna weer honderd kilometer terug te rijden. Terwijl die prikpikken van de GGD zo bij zijn oude moeder langs kunnen. Mouwtje omhoog, naaldje erin en klaar is oma. Waarom is het zo’n godvergeten chaos Hugo? We zijn het FC Emmen van Europa. Maanden hebben die boterletters op jouw ministerie dit toch zien aankomen? We zijn vijftig persconferenties verder! Zeg maar tegen de zwartlakkers op je departement dat ze het de komende jaren nog knap druk krijgen. De vriend hangt op.
Hugo probeert zich het gezicht van de vriend voor de geest te halen. Hij herinnert zich een saaie doorzonsukkel. En een lelijke vriendin die erg voor het milieu was.
Hugo voelt dat hij iets moet gaan doen. Iets sensationeels. Een winkel plunderen? Een Primera? Wat moet je daar nou roven? Wat voor loser ben je dan? En bij Gucci vindt hij alles spuuglelijk. Dat is de smaak van voetbalvrouwen. Maar die houden ook van Dubai en Ibiza. En iedereen weet: dieper kan de mens niet zinken. De Jumbo dan maar?
Hij besluit in zijn wanhoop om iets te gaan roepen. Hij gaat schreeuwen dat het goed gaat. Dat we binnen een maand volledig bij geprikt zijn. Dat we dan weer meedoen in de vaccinatietop van de wereld. Maar gaat iemand hem nog geloven?
Hugo aarzelt: moet het leger komen helpen met prikken? Maar die zijn ook al voor het herstellen van de orde gevraagd. Als we dat laatste nou eens aan de hooligans vragen? Het zijn bijzondere tijden: Geen Stijl zamelt geld in voor een goed doel en hooligans herstellen de orde in de straten.
Hugo snakt naar 17 maart. Dan mag hij namelijk weg. Het eerste wat hij zal doen is die aanstellerige schoenen uitschoppen. En dan? Terug in het onderwijs? Misschien een goed idee, maar zal hij ooit nog orde kunnen houden?
Bron: NRC Handelsblad