‘Wat is het laatste kunstwerk dat u onlangs gekocht heeft?”, vroeg Jeroen Pauw afgelopen donderdagavond aan het echtpaar Jan en Monique des Bouvrie. Ze wisten wel dat het iets minimalistisch was, maar hadden geen idee hoe de kunstenaar heette. Ik had op dat moment net de krant opzij gelegd. Daarin las ik naar aanleiding van de film Alice een aangrijpend artikel over een vrouw die op jonge leeftijd de ziekte van Alzheimer had gekregen.
Hebben de Des Bouvrietjes ook al last van dit kwaaltje of zijn ze gewoon blasé?, dacht ik toen ik ze zag stamelen over het kunstwerkje waarvan ze de naam van de maker kwijt waren. Seniorenmomentje. Aan dezelfde tafel zaten de morsige broertjes Van Rossem en die schudden meewarig hun bejaarde hoofden. Een wolk roos daalde neer op hun oude schouders. „Geen zwart meer dragen op die leeftijd”, hoorde ik mezelf mompelen.
Ik kreeg de slappe lach. Dat kwam ook door een uitspraak van dezelfde Jan die vlak daarvoor in een oud fragment meldde dat hij en het personeel van zijn meubelwarenhuisje tijdens de crisis een stapje terug hadden gedaan. Het personeel had salaris ingeleverd en Jan en Monique hadden een tijdje geen nieuwe auto’s gekocht. V&D avant la lettre. Net daarvoor had een mevrouw aan diezelfde tafel bloedserieus uitgelegd dat ze kunstadviseuse was en bij rijke mensen keek welke kunst het best bij hen paste. Ik goot het zojuist door mijn vrouw ingeschonken glas witte wijn over mijn hoofd en begon mezelf keihard op mijn wangen te slaan om wakker te worden uit deze idiote droom.
Mijn vrouw verzocht me om normaal te doen, waarop ik haar uit dezelfde krant voorlas dat Ben van Beurden, de hoogste baas van Shell, in 2014 24,2 miljoen heeft gevangen. Dat was niet alleen salaris, maar ook belastingcompensatie en pensioenreparatie. Ik vroeg aan mijn vrouw of ze beide woorden de volgende keer op het scrabbelbord goed wilde rekenen. Zowel belastingcompensatie als pensioenreparatie. Inmiddels was Pauw klaar en scharrelden Ivo Opstelten en Fredje Teeven door het Journaal. Zij gingen afscheid nemen van hun Haagse collega’s.
Als ze die maar kunnen vinden, dacht ik en zag het duo kloppend op alle deuren door de lange gangen van het Binnenhof dolen.
„Is daar iemand? Hallo! Wij zijn het! Fred & Ivo. Het duo waar heel crimineel Nederland jaren voor sidderde!!!! Sinds wij weg zijn is de anarchie compleet. NS-personeel wordt bont en blauw geslagen, jeugdspelers van Ajax gedragen zich als hooligans en molesteren politieagenten….hallo?? Wij komen afscheid nemen! Jullie gaan ons heel erg missen!”
Opeens dacht ik: kunnen we Fred & Ivo niet in een volgende televisieserie met die Van Rossempjes door dorpen en steden laten wandelen? Of dat ze voor Omroep Max Memory spelen met de Des Bouvrietjes en de Groningse boer Geert en zijn nieuwe mokkeltje. Kunstmemory!
Inmiddels waren de crimefighters Ivo en Fred alweer uit beeld en werd Pauw herhaald. Dus mochten Jan en Monique nog een keer zeggen dat ze niet meer weten hoe de maker van hun laatst gekochte kunstwerk heet. En op vrijdagmiddag komt die blunder nog een keer langs. Ik werd daar vrolijk van.
Ik vroeg aan mijn vrouw of wij ook een kunstadviseuse nodig hebben. Een mevrouw die ons uitlegt welke kleur schilderij er aan welke wand moet hangen. Of een Jan des Bouvrie die je hele huis inricht. De armoe van de rijken. Ik dacht aan Ben van Beurden en zijn 24,2 miljoen in één jaar. Da’s twee miljoen euro per maand, 66.666,66 per dag en 2.777,77 per uur. Zou ik, als geld toch geen rol meer speelt, een demente binnenhuisarchitect willen die niet meer weet wie de schepper van zijn laatste kunstaankoop was?
In hetzelfde Journaal hoorde ik hoeveel John de Mol voor Talpa vangt. Ik vind dat knap. Louter bagger verzinnen, dat over de hele wereld verspreiden en daar een bedrag voor vangen waardoor je die Van Beurden vierkant uitlacht. En die Zeister afpersopa ziet al die bedragen ook langskomen in zijn cel. Als wij de muren van de cel van de afpersopa nou eens volhangen met minimalistische schilderijen waarvan Jan en Monique niet meer weten wie ze gemaakt hebben. En dat kunstje laten we door John en Bennie van Beurden betalen! Waarom? Zomaar, omdat het leven toch volkomen zinloos is. Mij lijkt het heerlijk.
Bron: NRC