Column Vaders | Ecuador: pikant land
Voor hetzelfde geld had ik nu, al enige jaren, bij een vriendin – Maria dus – in de bruisende tropische havenstad Guayaquil gehokt. Maar het kan verkeren, zoals zeventiende eeuwer Gerbrand Bredero laconiek opmerkte toen hij met zijn slee bij Amsterdam door het ijs was gezakt.
De vele hoofd- en zijwegen in een mensenleven zijn nu eenmaal verrassend en onnavolgbaar. Toch heb ik in het verleden diverse malen kunnen genieten van het met een keur aan geurige specerijen smakelijk bereide eten uit Andesland Ecuador.
Een ding is hierbij ook een zekerheid. In Ecuador zijn eten en cultuur als een Siamese tweeling met elkaar verweven, waardoor het land een breed spectrum biedt aan nationale en regionale specials. Neem bijvoorbeeld de in citroensap gemarineerde garnalen, de overheerlijke maïsschotels of pasteitjes met gekruid vlees uit de kuststreek of de specialiteit van Ecuador. Die specialiteit is de soep in allerlei variëteiten die in de meeste eetgelegenheden van het bergachtige en vaak frisse land ‘s lands wijs ‘s lands eer als eerste gang wordt geserveerd tijdens lunch of diner.
Probeer eens de ‘locro’ op basis van pittige kaas, avocado en aardappel of een ‘chupe de pescado’, een combinatie van vis en groenten. Alhoewel, ik realiseer mij dat er niet zoveel liefhebbers zullen zijn voor een bord ‘yaguarlocro’, een soep van aardappelen vermengd met dikke druppels geitenbloed. Het lijkt een beetje Schots. Het zelfde verhaal geldt voor een ‘caldo de pata’, een vreemd brouwsel dat stukken gekookte koeienhoef bevat en door de lokale bevolking, vooral het mannelijk deel hiervan, als een delicatesse wordt beschouwd alsof het de hoorn van een zwarte neushoorn betreft. Gekookte koeienhoef dus, de Viagra van Ecuador.
Maar het land heeft op culinair gebied natuurlijk nog veel meer te bieden en niet iedereen behoeft een fervente soepliefhebber te zijn. Het paradepaardje van Ecuador is ‘ceviche’, het sterke Zuid-Amerikaanse antwoord op de sushi. Opmerkelijk is overigens dat ceviche altijd opgediend wordt met popcorn. Ceviche kan bestaan uit vis, garnalen, inktvis of je bestelt een ‘mixta’, waarbij een selectie van deze ingrediënten wordt verstrekt.
Natuurlijk ontbreken vleesgerechten niet in het dieet van de gemiddelde Ecuadoreaan, mits hij uiteraard wat pecunia in de portemonnee heeft in dit straatarme land. Een portie ‘seco de pollo’, gebraden kip met rijst en reepjes avocado of ‘lomo salteado’, een dunne lap biefstuk met uien en tomaten valt dan ook niet te versmaden. Om het eten de benodigde pikante smaak te geven, staat er altijd een pot of schoteltje aji op tafel, een hete saus in allerlei gradaties van ‘picante’ tot zeer ‘hot’. Een unieke creatie van de restaurantchef of door de liefhebber thuis in eigen beheer gemaakt. Aji op Curaçao? Nooit van gehoord eigenlijk, dus koop op het eiland maar een pot sambal oelek. Die hoeft uiteraard niet meteen open. Het gaat om dat ongekende gevoel weer in Ecuador te zijn en in dit pikante land een vorstelijk maal te lepelen.
En Maria? Ik verwacht nog altijd – na al die jaren die inmiddels verstreken zijn – zo in de schemering – haar zachte klop op de deur. Maar het kan nu eenmaal verkeren…
Landen van lafenis – serie columns van auteur Hans Vaders over de cultuur van eten en drinken in diverse verschillende landen