26 C
Willemstad
• vrijdag 29 maart 2024

Extra | Journaal 26 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Monday, March 25, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 25 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Friday, March 22, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...

Extra | Journaal 22 maart 2024

Elke werkdag het laatste nieuws van Extra, nu ook in het Nederlands. Bron: Extra

Democracy now! | Thursday, March 21, 2024

Democracy Now! is a national, daily, independent, award-winning news program hosted by journalists Amy Goodman and Juan Gonzalez. Democracy Now!’s War and Peace Report provides our audience...
- Advertisement -spot_img

Column Den Cayente | Vol verwachting klopt ons hart

HomeColumnColumn Ariën RasmijnColumn Den Cayente | Vol verwachting klopt ons hart

Column Arien Rasmijn

Foto Arien Rasmijn

Door alle ellende was ik bijna vergeten dat het geen jaar meer duurt voordat de Statenverkiezingen zullen plaatsvinden. Hoe het er dan allemaal uit gaat zien en of en hoe er überhaupt verkiezingen gehouden gaan worden zijn natuurlijk al vragen op zich, maar ernaar uitzien en kijken hoe de partijen er met iets minder dan een jaar te gaan voorstaan is een welkome afleiding, ondanks dat ik een hekel heb aan de opgefokte, vaak destructieve sfeer van de campagneperiode.

Maar alles is beter dan de sfeer die we nu hebben en als ik zou moeten kiezen tussen de huidige slechte energie en wat anders (maakt op dit moment niet eens meer uit wat), dan kies ik vol overtuiging voor iets anders en neem ik de leugens, het verbale geweld, de volkomen doorgeslagen partijzombies op sociale media en de maandenlange carnaval van hysterische idioten voor lief.

2021 gaat heel anders worden dan voorgaande jaren, denk ik. Allereerst wordt het heel moeilijk campagnevoeren zolang er geen vaccin is en de economie op haar gat ligt. Traditionele huis-aan-huis bezoeken, buurtbijeenkomsten, koffiemorgens en barbecues op het partijhuis en grootschalige evenementen zijn niet te verantwoorden. En bovendien, wie gaat daarvoor betalen? Het gaat zo slecht op Aruba dat er zelfs voor de foute Venezolanen en Russen niks meer te halen valt. Je zou met een beetje goede wil – of zeg maar gerust een flinke dot naïviteit – de door deze regering ingevoerde wet campagnefinanciering als belemmerende factor kunnen noemen, maar wie een beetje verder kijkt kan zien dat de echte geldstromen, namelijk stichtingen en offshore-constructies, vrijwel onaangetast zijn gebleven.

Dus daar zal het echt niet aan liggen, ware het niet dat de middenstand (lees: de partijsponsoren) door de coronacrisis letterlijk op het punt staat in te storten. Niet alleen hebben ondernemers het financieel te zwaar om alleen al te denken aan hoeveel lotenboekjes ze moeten kopen om in de gratie te blijven, maar na het hele debacle rond de Ibis-zaak waarbij grote comerciantes in het openbaar een pak voor hun broek kregen, kan ik me voorstellen dat ze een stuk voorzichtiger zijn geworden als het gaat om het financieel steunen van kandidaten.

Tenslotte kan ik me voorstellen dat ondernemers net als veel burgers het nu echt helemaal hebben gehad met het huidige politieke systeem en de verhoudingen die al generaties lang in stand zijn gehouden, grotendeels door henzelf. Bekend is dat een aantal van hen, die voorheen beide grote partijen van geld voorzagen, nu zelfs liever Nederland de boel willen zien overnemen. Maar ik kan me ook goed voorstellen dat anderen hun campagnepot inmiddels hebben gereserveerd voor misschien een heel andere nieuwe beweging.

Het wordt dus heel moeilijk campagnevoeren. Je zou kunnen stellen dat de enige meevaller hier het feit is dat al in 2017 bleek dat mensen minder warm liepen voor stickers, T-shirts en vlaggen en dat scheelt echt in de kosten. En gelukkig is er nog sociale media en WhatsApp. Reken maar dat daar het heftigst campagne zal worden gevoerd met memes, roddels, propaganda en gebekvecht. Gelukkig kan je dat zelf ook uitzetten, maar wie gaat dat nou doen? Wij Arubanen zijn immers de gepatenteerde uitvinders van fear of missing out…

En dan heb je de partijen zelf. De grote vraag is, gaat Evelyn Wever-Croes het redden voor een tweede termijn. Heeft het volk nog voldoende vertrouwen in haar als leider? Vriend en vijand waren in de eerste maanden van de coronacrisis erg te spreken over haar aanpak, maar inmiddels is de stemming volledig omgeslagen tot op het punt van dat ze nu wegens bedreigingen extra wordt beveiligd.

Bovendien heeft zij nog altijd te maken met een blijkbaar onstabiele werkomgeving met een MEP-fractie die met stunts als de aanpassing van de LAft ervoor zorgt dat haar werkrelatie met Nederland wordt beschadigd, partijprominenten die haar openlijk saboteren wanneer ze het niet met haar eens zijn en coalitiepartners die voor haar ogen instorten of haar hysterisch aanvallen wanneer ze hun zin niet krijgen. En dat allemaal tijdens een crisis waar haar voorgangers in hun ergste nachtmerries niet van zouden durven dromen. Echt, ik heb met Tanchi te doen en zou zelf ook een weekje naar Disneyland zijn gegaan om uit te blazen met de fam als ik haar was.

POR is over en uit. Otmar Oduber is weg, Andin Bikker zegt te gaan stoppen en ik kan me voorstellen dat Marisol Lopez-Tromp na de mislukte aanslag op haar zetel ook iets heeft van ‘wat doe ik in godsnaam hier met deze mensen?’ Over haar politieke toekomst ga ik niet speculeren, maar of ze in de auto zonder motor die POR heet gaat blijven betwijfel ik zeer. Want wat heeft die partij nog aan talent over behalve de nog te onervaren Dellanire Maduro?

RED heeft één sterke troef en dat is Ricardo Croes. Zijn vurige betogen in de Staten waarin hij ook coalitiepartners niet ontziet hebben hem de geuzennaam #realcardo bezorgd. Maar het feit dat hij buitengesloten werd bij de invoering van medicinale cannabis en al zijn moties met betrekking tot dat onderwerp door zijn coalitiepartners werden afgeschoten, heeft ervoor gezorgd dat hij uiteindelijk maar weinig echt gedaan wist te krijgen. Bovendien leek zijn reputatie in de maalstroom rond de beweging tegen pedofilie en met name na zijn aanvaring met een van de leiders van die beweging, Richi Danies, toch een deuk te hebben opgelopen onder een deel van zijn stemmers. Zijn partijgenoot Rudy Lampe heeft als minister van Onderwijs helemaal geen goede beurt kunnen maken. Niet alleen werd hij stelselmatig tegengewerkt vanuit het veld – mede ook vanwege zijn eigen gebrek aan overredingskracht en onderhandelingstalent – maar zelfs door de premier die zijn besluiten terugdraaide en de coalitiepartners in de Staten die hem nog net niet met een motie van wantrouwen eruit wipten. Lampe is duidelijk de zwakste schakel binnen de slangenkuil die het kabinet Wever-Croes heet, al is het maar omdat minder competente collega’s wel ruggensteun hebben en hij alleen maar Ricardo Croes in de Staten heeft. Als je gaat kijken naar wat RED daadwerkelijk heeft gepresteerd blijft er weinig over. De vraag is of zij nog gehoor hebben binnen de grote groep gedesillusioneerde stemmers die de verkiezingen zullen bepalen.

Met nog geen jaar te gaan lijkt AVP, op papier nog altijd de grootste, nog mijlenver van klaar om een alternatief te bieden. Partijleider Mike Eman is grotendeels, en om volkomen begrijpelijke redenen, missing in action en uiteraard is er helemaal niemand opgestaan om tijdelijk het stokje van hem over te nemen, want de enige context waarin in de politiek aan opvolging wordt gedacht is in familie-dynastieën. We hebben het hier notabene over wat men de best georganiseerde politieke organisatie op het eiland noemt, maar we hebben het ook over een partij die zwaar beschadigde namen als Benny Sevinger nog altijd naar voren schuift, evenals oudgedienden als Mike de Meza en Arthur Dowers die nog altijd geïdentificeerd worden met een recente verleden waarmee gebroken moet worden om weer vertrouwen te krijgen. Jaren later kleeft er nog vanalles aan de groene partij. AVP heeft zichzelf niet kunnen heruitvinden sinds 2017 en lijkt volkomen lamgeslagen. De vraag nu is wat mij betreft of zij zelfs meer stemmen zullen verliezen in 2021.

En dan heb je Daphne Lejuez, die na haar vertrek uit de MEP-fractie als onafhankelijk Statenlid indruk wist te maken met haar productieve houding en scherpe vraagstellingen. Feitelijk is zij de enige binnen de Staten die consistent haar werk doet. Dat is op zich best sneu. Ik zou haar graag terug willen zien in het parlement, maar het feit is dat niemand het alleen kan en de vraag is natuurlijk ook wat ze volgend jaar gaat doen. Mee met een bestaande partij? Wie weet, maar met het wegvallen van de POR en het alleen maar groter geworden wantrouwen onder de bevolking naar de traditionele partijen en het politieke systeem toe lijkt de tijd rijp voor de opkomst van nieuwe politieke bewegingen. HTC was een valse start en hoewel Raiz structureel probeert te groeien, lijken ze dit te doen onder begeleiding van mensen die heel erg geassocieerd worden met AVP, wat op zijn minst te denken geeft. En dan heb je het prille Futuro Nobo, dat zakenman Miguel Mansur als leider heeft. Mansur heeft al genoeg obstakels voor zich om de harten van Arubanen voor zich te winnen. Naast zijn geaardheid zal ook zijn achternaam meme-voer zijn voor zijn tegenstanders. Een ding heeft hij vast wel mee en dat is een berg sigarettengeld in de partijkas. Ook dat wordt dus een interessant verhaal.

Zwevende stemmers, ook de jongeren die wederom een bepalende factor zullen vormen, zijn degenen die de verkiezingen hier op Aruba bepalen. Zij zijn bozer en wantrouwender dan ooit tevoren en snakken niet alleen naar iets nieuws, maar vooral naar iets nieuws dat iets voorstelt met wie zij zich kunnen identificeren. Hen paai je niet meer met de oude politieke taktieken van weleer, ook niet wanneer je ze verpakt in memes, livestreams en posts van influencers. Zij willen harde plannen zien. Tijd voor de partijen om een harde reset te doen en echt na te denken over wat ze willen gaan bieden in de komende vier jaar, met wie ze willen regeren (want vergeet die absolute meerderheid maar) en wie ze in de Staten willen hebben. Jongens, ik kan niet wachten. Het wordt een wild jaar…Let the Hunger Games begin!

Bron: Den Cayente

Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)
Den Cayente | Column door Ariën Rasmijn (Aruba)

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….

Geef een reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in

Zoeken

Recente reacties