Ariën Rasmijn is op vakantie. Om die reden neemt deze week journalist
Bobby Spier de vlammende Den Cayente-pen over.

Het grote aftellen is begonnen. Per 2020 is Aruba een volledig duurzaam eiland dat zelfstandig draait op eigen verworven natuurlijke zonne- en windenergie. Tenminste, als het ligt aan de voormalige AVP-regering en dan met name partijboegbeeld Mike Eman. Ondanks dat veel mensen deze visie direct bestempelden als ‘lachwekkend’ en ‘onmogelijk’ liet Eman zijn mond niet snoeren en ontpopte hij zich bijna tot levend neon-billboard waarop met schreeuwende letters ‘duurzaam Aruba 2020 – het kan echt’ stond.

Internationaal durfde hij zelfs te verkondigen dat Aruba hierin de eerste was, vergetende dat andere landen hem allang voor waren. Een mooi voorbeeld is het eiland Samsø, bij Denemarken. Dat werd in 1997 al uitgeroepen als meest duurzame eiland wegens nul CO2-uitstoot.

Toch wist Eman met zijn charismatische speeches over Aruba als duurzame vijfsterren samenleving – je kan je afvragen op hoeveel sterren we nu overigens zitten – internationaal de aandacht te trekken en bedrijven als TNO en de Carbon War Room binnen te hengelen. Die laatste ontwikkelde in 2013 voor Aruba het rapport ‘Smart Growth Pathways: Building a Green Platform for Sustainable Aruba’. Daarin staat, ondanks twijfels over de haalbaarheid van de instantie zelf, zorgvuldig het pad naar een fossielvrije toekomst uitgestippeld. Deze heeft waarschijnlijk de papierversnipperaar gehaald. En laten we niet over TNO spreken, het onderzoeksinstituut dat zich vooral ontfermde over de opzet van de Smart Community in Kibaima. Niemand begrijpt wat daar vandaag de dag gebeurt en of er werkelijk ooit maar een vorm van innovatieve energie is getest. Wel weten we dat TNO als een geslagen hond de deur werd gewezen met de komst van de huidige regering.

Ook ik had hoop. Toen ik als student-antropoloog zo’n vijf jaar geleden voor het eerst voet op Aruba zette en onderzoek deed naar duurzaamheid, liet ik mij inpakken door alle goede plannen en losstaande burgerinitiatieven. Want ja, die waren er echt. Hoe mooi zou het zijn als dit kwetsbare eiland voorgoed een streep onder de olierekening zou zetten. Mijn hoop werd echter volledig aan diggelen geslagen toen diezelfde duurzame regering, toegejuicht door het merendeel van de huidige regering, een wurgcontract aanging met de Venezolaanse oliemaatschappij Citgo. Daar plukken we vandaag de dag nog de wrange vruchten van. Deze beslissing maakt duidelijk dat het hoog tijd wordt dat ook de oudere generatie – die blijkbaar nog altijd hoop heeft en nostalgische gevoelens koestert naar het gouden olietijdperk – inziet dat de toekomst voor de raffinaderij gitzwart is. News flash, zijn ziel is zelfs allang vertrokken.

De plannen over het creëren van een volledig duurzaam Aruba in 2020 waren misschien over de top en te futuristisch, maar ik denk dat iedereen het met mij eens is dat het streven mooi was en één om toe te juichen. Om die reden is het goed om nu, een half jaar voor 2020, stil te staan waar het eiland eigenlijk staat als het gaat om duurzaamheid. Zo hard de vorige regering riep over alles duurzaam, lijkt dit woord voor de huidige regering bijna vies. In het regeerprogramma staat wel ergens vermeld dat er in deze jaren een duurzaam energiebeleid ingesteld moet worden, dat bij (alle) gebouwen de ‘cold water cooling’ techniek moet worden toegepast waarbij zeewater wordt gebruikt om gebouwen af te koelen en dat het project zonnepanelen geïntensiveerd moet worden. Wie hier de afgelopen tijd iets over heeft gehoord, mag zijn hand opsteken.

Ook bij het schoonhouden van het eiland en het beschermen van de natuur schieten we nog altijd tekort. Afgelopen week parkeerde ik mijn auto voor een (zo leek het althans) verlaten huis schuin tegenover Ateliers ’89. De tuin naast het huis was bezaaid met afval en afgedankt witgoed en ook de mondi ernaast, langs de straat, ligt vol plastic en ander afval. Was dit gedrag niet iets dat we jaren geleden hadden moeten afleren? Begrijpen we dan niet dat het storten van vuil in het openbaar a. er afzichtelijk uitziet en b. zeer slecht is voor het milieu? En waarom moet er in hemelsnaam nu een groep studenten samen met agenten van het Korps Politie Aruba controles uitvoeren bij illegale dumps en natuurvervuilers beboeten. Begrijp me niet verkeerd, ik juich de actie als eerste toe, maar hoe is het überhaupt mogelijk dat het fenomeen illegale dumps nog bestaat? Is het geen goed idee om de illegale dumpers (en dumpeigenaren, laten we die vooral niet vergeten) niet alleen te beboeten, maar ook met interesse te interviewen wat hun gedrag motiveert en wat voor Aruba zij voor hun klein- en achterkleinkinderen voor ogen hebben.

Het klinkt uitgekauwd, cliché en misschien willen we het met zijn allen niet horen, maar een duurzamer en schoner Aruba begint niet bij een goede regeringsvisie, maar bij ons als burgers. Het wordt tijd dat we elkaar niet alleen veilig op Facebook maar ook in het echt aanspreken op het moment dat iemand het in zijn hoofd haalt om zijn gehele huis- tuin en keukenafval uit zijn of haar autoraampje te flikkeren. Een regering, groen, geel of voor mijn part pimpelpaars, kan misschien werken aan een mate van educatie en bewustwording, maar we moeten toch echt zelf inzien dat het op deze manier niet langer kan, dat we ons eigen nest bevuilen en dat het tijd is voor gezamenlijke actie. Want zeg nou eerlijk, wie wil er niet duurzamer zijn in 2020?
Bron: Den Cayente

Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….