Het ziet er niet naar uit dat het regime van Nicolas Maduro de jaarwisseling gaat halen. Langzamerhand sluit het door de Amerikaanse regering opgezette net om hem heen en stukje bij beetje wordt de bescherming die hij, Diosdado Cabello, Tarek Aissami en de rest van de top van PSUV om zich heen hebben gebouwd, gesloopt.
Maar hoelang dit gaat duren is bij lange na niet duidelijk en in de tussentijd is het de hel op aarde bij de zuiderburen. Al dagen zit het hele land zonder stroom. Stel je voor dat dit hier op Aruba zou gebeuren. Eten dat bederft, communicatie dat afsterft, mensen die om medische redenen – kankerpatiënten maar bijvoorbeeld ook CPAP-gebruikers bijvoorbeeld en daar zijn heel veel van op Aruba – langzaam kapotgaan.
Tel daar de stress en de chaos van een nakende burgeroorlog bij op en je hebt een situatie waar wij met onze goede bedoelingen en slechte grappen nooit zullen kunnen bevatten. Zelfs nadat het regime is opgekrast zal het puin onoverzichtelijk en enorm zijn. Mensen zullen blijven sterven van de honger en het gebrek aan medicijnen terwijl Juan Guaidó Palacio Miraflores voor de camera’s van Univision en CNN via de voordeur naar binnenloopt.
Het kan maanden duren. Of weken. Elk uur is teveel. Een van de weinige buffers die Maduro en zijn bende nog hebben is dat het er niet op lijkt dat de Russen en Chinezen hun olievelden in Venezuela hebben zekergesteld bij de mensen van Guaidó. Lukt dat wel, dan laten ze Maduro keihard vallen en betalen ze bij wijze van spreken voor Guaidó’s inauguratiefeest. Maar Guaidó zal alle olievelden en veel meer dan dat nodig hebben om het land snel te kunnen heropbouwen.
En ik kan mij voorstellen dat het – naast een principekwestie voor het rechtse oude geld van Caracas – zeker voor de Amerikaanse backers van Team Guaidó van belang zal zijn dat olie weer in voor Westerse multinationals plooibare Venezolaanse handen komt te vallen. Honger, misère en de roep om democratie zijn mooie motieven, maar uiteindelijk gaat het altijd om de knikkers. En dus blijft Maduro vooralsnog in Miraflores, in ieder geval totdat de Russen en Chinezen een deal hebben kunnen sluiten en met iets van een buit van tafel kunnen opstaan.
Voordat de contractanten naar huis waren gestuurd en het oout zo trotse Oduber Contractors als eerste vermoedelijke stroman-bedrijf koipje onder ging deed RDA-directeur Alvin Koolman superhard zijn best om positief te klinken over de mogelijke doorgang van de upgrader. Zowel Maduro als Guaidó hebben de faciliteit nodig en het geld is er, alleen moeten de gringo’s ervan worden overtuigd dat PSUV er geen inkomsten van gaat zien. Wellicht ligt er ergens nog geld om de tweede fase af te maken, en misschien ook de derde. Maar om het te laten draaien en om olie weer te laten vloeien vanuit de Orinoco naar de terminal van San Nicolas is een heel ander verhaal. Daarvoor is cashflow en wederopbouw nodig. De cashflow van het regime is afgekneld en ze verkeren nu in de overlevingsmodus. De andere kant heeft ook niet genoeg eigen middelen en zal te zijner tijd heel creatief op zoek moeten gaan naar partners die bij de wederopbouw van Venezuela en in de rol van een upgrader daarin zullen willen geloven.
Bovendien kan ik me voorstellen dat emotie – en gramschap is een van de allersterkste emoties – ook een rol zal kunnen spelen. De laatste tijd wordt het steeds meer een kwestie van partij kiezen. Want het mag nu wel duidelijk zijn, het is niet meer een kwestie van of, maar van wanneer PSUV wordt weggejaagd, het ‘Cartel De Los Soles’ wordt opgedoekt en duidelijk gaat worden wie allemaal met wie heeft geheuld en door wie – en hoe – miljarden werden weggesluisd en witgewassen.
Curaçao heeft nog even haar best gedaan en bood plek om vanuit daar humanitaire hulp naar Venezuela te sturen. Met het invoeren van de nieuwe blokkade krabbelden ze weer terug, maar zoiets wordt later alsnog meer in dank afgenomen dan hoe wij hier op Aruba enchufados met de rode loper hebben ontvangen. Als de volgende regering van Venezuela ervoor kiest om zonder pardon alles te gaan uitzoeken, dan wordt het verhaal pas echt interessant.
Want dan komt de naam Roberto Rincón weer naar voren en zal er worden gevraagd wat hij al die tijd op Aruba heeft uitgevreten, met wie hij allemaal heeft gesproken en of het echt waar is dat hij voor zijn arrestatie eind 2015 op het punt stond om de raffinaderij in San Nicolas voor een miljard dollar te kopen om deze feitelijk om te bouwen tot de grootste wasmachine van het westelijk halfrond. Aruba zal dan officieel aan de verkeerde kant van de geschiedenis hebben gestaan. Het oordeel zal allesbehalve mild zijn.
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….