Ik heb een heel groot bestand van allemaal oude foto’s van Curaçao, die ik door de jaren heen bijeen gespaard heb. Ik kwam een paar jaar geleden met iemand van het Wit Gele Kruis in contact die mij vroeg of ik misschien eens in de maand een slide show wilde geven in een van hun activiteiten centra’s. Aangezien zij mij zo wist te bespelen dat ik geen nee kon zeggen, ging ik mijn baas vragen of hij dat goed vond. Gelijk kreeg ik alle medewerking en mocht ik dat onder werktijd doen.

De bedoeling was om ze aan de praat te krijgen over vroeger en dat ze hun verhaal kwijt konden en ouwe herinneringen weer naar boven konden halen. Ik ging dus de ene keer naar hun activiteiten centrum op Fuik, de maand daarop naar Boca St Michiel of naar Sta. Maria. ’s Morgens werden ze thuis opgehaald en werden op allerlei manieren bezig gehouden met spelletjes handenarbeid, noem maar op en kregen tussendoortjes en ook lunch. Het was altijd een hele gezellige boel.

Ik moet zeggen dat ik een heleboel geleerd heb van die oudjes en heb een heleboel leren kennen. Goeie mensen met heel veel ervaring en kennis die dan jammer genoeg niet meer mee kunnen en dan geparkeerd worden ergens en worden dan vergeten en worden dan door vreemden met heel veel liefde verzorgd omdat meestal de familie het te druk heeft en geen tijd heeft voor hun.

Een geval blijft steeds mij bij en dat was een keurig dametje, altijd keurig gekleed, haar gekapt, heel intelligent vrouwtje die altijd hele verhalen had over vroeger hoe elegant de feesten bij hun thuis waren met de Kai Orgel die kwam spelen, schijnbaar kwam ze uit een welgestelde familie want als je vroeger een kai Orgel kon betalen dan was je rijk. Het was rond de kerst tijd en ik had net mijn presentatie gedaan toen ze in mijn oor fluisterde dat ik mee naar buiten moest gaan met haar. Ik wist niet wat ik moest denken maar ging toch met haar mee.

Ze haalde een zakdoek uit d’r tas en daar zat in een van de hoeken van dat zakdoek een knoop in die ze voorzichtig open maakte en er een muntje van 5 gulden uit haalde en die aan mij gaf. Ze zei dat het mijn kerstcadeautje was en dat ze heel erg apprecieerde het feit dat ik helemaal naar Fuik kwam om hun te entertainen. De arme ziel moet met 800 gulden per maand zien rond te komen en wilde mij 5 gulden geven, ik kon geen nee zeggen want ik was bang dat ze dat als een belediging zou zien maar toen ik eenmaal op mijn motor zat en wegreed heb ik als een kind zitten huilen.

Ik heb het een jaar gedaan en ben toen opgehouden omdat het emotioneel voor mij niet meer op te brengen was, omdat je ze leert kennen, ze vertellen je alles tot de meest stoute dingen die ze vroeger gedaan hadden en de volgende keer als je kwam zie je een lege plek waar ze gezeten hebben, hun favoriete stoel wat leeg staat en dan hoor je dat ze overleden is. Of je komt en er is een jarig en dat wordt dan uitbundig gevierd en neem je een “boter plat” met groene rum van Netto Bar voor hem mee en je lacht tranen met tuiten en de volgende keer is hij er niet meer. Als dat je steeds gebeurd gaat het je op het laatst zó aangrijpen dat je geen vriendschap meer durft te sluiten omdat je dat verdriet niet meer wil meemaken.

En nu dat ik bezig ben met een “Dag Buiten de Rook” voor de oudjes van Habaai te organiseren en ik ze allemaal daar zag zitten kletsen en lachen heb ik het toch weer aangeboden om het voor hun te doen, want ik heb toch een zwak voor mijn oudjes. Dus ga ik maar weer een ochtend in de maand ze overhalen om te praten over vroeger en alle stoute dingen die ze gedaan hebben en kunnen we een hele ochtend lachen en gieren en brullen en ze happy zien.

Ach, ik geloof echt dat als je een beetje geeft dat je ooit een heleboel voor in de plaats terug krijgt en een beetje liefde geven aan een vreemde en een beetje geluk brengen kost niets! Ik ben zelf niet de jongste meer maar mocht ik in Habaai terecht komen zullen ze hun handen vol hebben aan mij, zeker weten!! Ik blijf lachen op deze klip want ik ga daar een heel feest van maken, voor mijn oudjes!
Arthur Donker