Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.

Vandaag laten we Naam bij redactie bekend aan het woord.

Je weet wel kinderen die drammen, zeuren, schoppen, niet willen luisteren, met deuren slaan, stampvoeten en zichzelf luid jammerend op de grond gooien. Ouders van weleer maakten daar korte metten mee, een blik was vaak al genoeg. Moderne ouders zijn anders, die geven hun kinderen steeds meer eigen verantwoordelijkheid, dat betekent dat deze kinderen mogen bepalen wat ze eten, hoe laat ze gaan slapen, wat er gekocht moet worden, waar ze wanneer naartoe gaan.

Ze mogen een grote mond geven aan hun ouwelui, want dat is mondig zijn en inspraak hebben. Als hun ouders ff niet willen dan krijgen ze een iPad onder hun snufferd. Als de koters dingen doen die niet mogen, wachten de ouders netjes tot ze daarmee klaar zijn om ze vervolgens vriendelijk te verzoeken of ze dat alsjeblieft niet nog een keer willen doen.

Terwijl ze op een ‘school night’ een extra schep suiker in het derde glas cola van hun drie diabetische vriendjes doen en beginnen aan hun vijfde reep chocolade en tweede bucket kip van KFC, herinneren de ouders de kids eraan dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun gezondheid en die van hun vriendjes. Neem alsjeblieft je verantwoordelijkheid, smeken de ouders. Laat me niet ingrijpen! dreigen ze.

De kinderen knikken schaapachtig en beginnen al springend op het bed van de ouders aan een kussengevecht. De volgende dag belt de school; de kinderen en hun vriendjes, die ongevraagd bleven slapen, zijn niet komen opdagen. Na een korte zoektocht treffen de ouders de kinderen kotsmisselijk liggend bij de wc aan, een aantal is in een diabetische coma geraakt. Hoofdschuddend roept de vader dat hij nu toch echt moet ingrijpen! Ik had ze nog zo gezegd dat ze hun eigen verantwoordelijkheid moesten nemen, verzucht hij. Wie niet horen wil, moet maar voelen!

Gelukkig hadden de ouders vaak genoeg naar opvoedprogramma’s op tv gekeken, vooral die Britse supernanny Jo leek heel effectief. Kinderen die niet luisterden kregen een time-out en werden dan verbannen naar de ‘naughty steps’ of de ‘naughty chair’; binnen een mum van tijd had je dan engelen van kinderen. Een time-out alleen is natuurlijk niet voldoende, om te zorgen de kinderen de belangrijke levenslessen goed begrijpen en vooral onthouden, moet je ze – zoals op de kleuterschool – wel omzetten in een versje of een grappig ezelsbruggetje.

Zoals bijvoorbeeld: ‘Si bo ta kasá, kasá na kas’ of ‘Geef een hapje met een mondkapje’. En om te zorgen dat ze goed blijven presteren, helpen bezorgde ouders hun kroost natuurlijk ook met huiswerk, zoals rekenen. Terwijl de kinderen pips van hun suiker-overdosis liggen bij te komen, spreekt de vader ze liefdevol toe dat ze hun emoties onder controle moeten houden.

Voor de vader de kamer verlaat, herinnert hij ze eraan om te bidden. De rust in huis is hersteld en de kinderen hebben hun les geleerd.

Naam bij redactie bekend,
Curaçao