Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we George Lichtveld aan het woord.
In de Amigoe-editie van gisteren 11 januari 2022, lees ik dat Sint Maarten aan Curacao steun vraagt voor haar streven naar autonomie. Ik mag de Curacaose politici en voornamelijk onze Statenleden aanraden om eerst dit ingezonden stuk te lezen alvorens aan dit verzoek gehoor te geven en zich daardoor onsterfelijk belachelijk te maken.
Ik begin onderhand spuugzat te worden van die walgelijke politici die tegen beter weten in hun kiezers allerlei onzin verkopen en hun daarmee bewust op het verkeerde been te zetten met als enig doel om persoonlijk gewin te behalen. Parlementsvoorzitter mevr.Grisha Heyliger-Martin, pleit voor ‘daadwerkelijke autonomie’ voor Sint Maarten. Wat zij met ‘daadwerkelijk’ bedoelt is mij een raadsel.
Puur staatsrechtelijk gezien is autonomie namelijk enkel een vorm van decentralisatie die organisatorisch van aard is, niets meer en niets minder. Ik begrijp echt niet waarom dat begrip zo overgewaardeerd is. Elke natiestaat die een groot- of versnipperd oppervlak omslaat, zal uit oogpunt van bestuurlijke doelmatigheid, geneigd zijn om haar territoir op te delen in deelstaten om vervolgens aan die deelstaten bepaalde staatsrechtelijke taken en bevoegdheden toe te kennen. De verdeling van taken en bevoegdheden tussen de centrale staat en de deelstaten is een zaak die onderhevig is aan praktische- en politieke overwegingen.
Autonomie is de bevoegdheid tot het regelen en besturen van de eigen staatshuishouding. Die bevoegdheid wordt verleend door de grotere rechtsorde (de centrale staat) waar de deelstaat deel van uit maakt. Dat betekent dat per definitie alleen van autonomie gesproken kan worden als de deelstaat onderdeel is van een grotere staatsrechtelijke rechtorde.
Is dat niet het geval dan is er sprake van onafhankelijkheid. Staatskundige onafhankelijkheid en autonomie zijn geen synoniemen. Wanneer mevr. Heyliger-Martin stelt dat zij ‘daadwerkelijke’ autonomie nastreeft dan kan zij naar mijn mening maar twee dingen bedoelen: (1) zij streeft naar een staatsrechtelijke status voor Sint Maarten BUITEN de rechtsorde van het Koninkrijk der Nederlanden, m.a.w., zij streeft naar onafhankelijkheid voor Sint Maarten of (2) zij is de mening toegedaan dat Sint Maarten binnen de rechtsorde van het Koninkrijk dient te blijven maar dat de staatsrechtelijke taken en bevoegdheden toegekend aan Sint Maarten nog meer gemaximaliseerd moeten worden.
In geval (1) zal een referendum van het Sint Maartense volk nodig zijn waarvan de uitkomst overtuigend zal moeten aanduiden dat het volk zulks ook daadwerkelijk wil. Om die instemming te bewerkstelligen heeft zij de hulp van de Curacaose politici echt niet nodig maar zal zij onder haar eigen bevolking campagne moeten voeren. Mocht de Sint Maartense bevolking zich op overtuigende wijze uitspreken ten gunste van onafhankelijkheid dan zal zowel het Koninkrijk als de Internationale entourage daar ongetwijfeld geheel aan meewerken.
In geval (2), als het haar echter te doen is om maximalisering van de autonomie, zal zij moeten aangeven welke taken en bevoegdheden zij meent dat die aan Sint Maarten (onterecht) ter eigen behartiging worden onthouden. Voor zover mij bekend beschikt Sint Maarten over een eigen Constitutie, een eigen parlement, een eigen regering en een gezamelijke rechtelijke macht. Dit zijn de basis staatsmachten ( de Trias Politica) gelijk aan die in elke moderne Westerse natiestaat de staatsrechtelijke struktuur bepalen. De uitoefening van geen dezer staatsmachten is onderhevig aan vormen van preventief- of regressief Hoger Toezicht door het Koninkrijk.
Sint Maarten beschikt dus net als de andere landen binnen het Koninkrijk, zijnde Nederland, Aruba en Curacao, over de volledige vrijheid om haar eigen huishouding te regelen en te besturen. Zelfbestuur ten top dus. De enige aangelegenheden die voorbehouden zijn aan Koninkrijk zijn defensie, buitenlandse betrekkingen en nationaliteit. Die drie bevoegdheden zijn echter verbonden aan de aard van een volkenrechtelijk erkende natiestaat. Indien het Sint Maarten te doen is om deze bevoegdheden ook naar zich toe te trekken dan geeft het daarmee aan onafhankelijk te willen zijn. Mevr. Heyliger-Martin moet dat dan gewoon zeggen en de zaak niet verbloemen met een wollig- en onduidelijk verhaal over het niet voltooid hebben van het dekolonisatieproces, een argument waar overigens niemand iets van begrijpt.
Alvorens in zee te gaan met mevr. Heyliger-Martin raad ik onze parlementariers dan ook aan om haar te vragen ons eerst uit te leggen wat zij precies beoogt (1 of 2) en om uit te leggen wat racisme in hemelsnaam met deze problematiek te maken heeft. Eveneens zou ik haar verzoeken om uit te leggen wat zij bedoelt met te zeggen dat het dekolonisatieproces niet is voltooid. Als zij daarmee bedoelt dat Sint Maarten nog steeds niet onafhankelijk is dan moet zij daarover niet zeuren en het Koninkrijk verwijten doen want als de Sint Maartense bevolking dat werkelijk wil zal het Koninkrijk de laatste zijn om dat tegen te houden. De bal ligt wat dat betreft niet in Den Haag maar in Philipsburg.
Overigens heeft ex-premier Etienne Ys in een stuk gepubliceerd in de AD-editie van 2 juni 2021, uitvoerig en gedetailleerd het proces van dekolonisatie uit te doeken gedaan, daarmee aantonende dat die onzin over het niet voltooid hebben van het dekolonisatieproces de moeite niet waard is om daar meer tijd aan te verspillen.
Ik raad de Curacaose parlementariers aan om dit stuk te bestuderen en verder ons parlement niet voor het karretje te laten spannen van een manipulatieve politicus die getoond heeft geen spat te begrijpen van het staatsrechtelijke jargon en het staatsrechtelijke regime, maar daarintegen wel voldoende gewiekst is om ten eigen gerieve een heel volk te bespelen.
GEORGE LICHTVELD,
Curacao
Zolang SXM de type politici hebben die ze hebben dan maakt het niets uit hoe en wat. Het zal nooit wat worden.
@ Peter van den Berghe.
” Dit model zou in de toekomst voor de ABC eilanden nog niet eens zo’n gek idee zijn.”
Alle modellen die in praktijk gebaseerd zijn op een klasse of kasten systeem.
Zijn wel gek.
Mogen het duidelijk zijn dat dit systeem op de eilanden de macht centraliseert in de handen van een groepje.
En dat het nu toch wel pijnlijk duidelijk is wat dit gebracht heeft.
Als je dezelfde groepjes van de eilanden gaat verenigen gaat het niet beter worden hooguit slechter de naam van een dergelijke “samenwerking” gaat niets uitmaken in het resultaat.
Zolang de klasse/kasten maatschappij blijft en de partesepatie van bevolkingsgroepen blijft blijft het systeem instand.
Autonomie in wat voor staatsvorm ook kan alleen als er een zekere mate van financiële zelfvoorzienendheid is.
Hiertoe zijn de afzonderlijke eiland bestuurders niet in staat. Heb jij de feduci dat ze dat wel zijn als ze zich verenigen in een confederatie?
Rasisme is vaak een kreet.
Een kreet die polarisatie in de hand werkt.
Als je vraagt om de definitie van racist is vaak het enige antwoord dat gegeven wordt:
Jij Anders stel je die vraag niet.
Dus een objectief antwoord kan niet gegeven worden zonder dat ze zelf, in de definitie, rasist zijn.
Het is polarisatie om gebruik te maken van onderbuikgevoelens welke hun eigen positie, en neven inkomsten, versterkt.
Dit is niets nieuws en een vertrouwd recept van politieke stromingen die in de regel fout zijn.
Het is een gebruik van zowel extreem links als extreem rechts.
Deze stromingen bestaan niet in deze hoek van de wereld.
Hier is het extreem slinks en extreem slechts, waar de exponenten naar believen wisselen van partij.
Ik ben het eens met de schrijver dat deze vorm van praten over autonomie zinloos is. Men kan autonoom alle beleidsterreinen aanpakken m.u.v. de drie genoemde zaken. Dat dit nu niet gebeurt heeft veel meer te maken met de gebrekkige wijze waarop de autonomie tot n u toe functioneert. Zo had SXM tien regeringen in de eerste tien jaren dat voor dit land die autonomie bestond. Er is overigens staatkundig nog wel een andere optie: een confederatief verband. Dan besluit elke eenheid vanuit de eigen soevereiniteit om op bepaalde terreinen verplicht samen te werken. Zwitserland komt hier het dichtste bij. Daar heeft men dan ook een afspiegelingsregering dus zonder meerderheid en oppositie. Dit model zou in de toekomst voor de ABC eilanden nog niet eens zo’n gek idee zijn.
goed stuk: politici die voor autonomie pleiten moeten duidelijker zijn wat zij hiermee voor ogen hebben.
Overigens is volledige autonomie een illusie omdat samenwerking (EU, Navo) voor ieder land zinvol is, tenzij Heyliger-Martin van Sint maarten een soort Iran of Noord Korea wil maken dat geheel geisoleerd is van de buitenwereld