Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Inge Boutier aan het woord.
Hoewel er veel wordt geschreven over autisme, (de officiële benaming is ‘autismespectrumstoornis’, afgekort met ASS), blijkt toch dat mensen doorgaans weinig hiervan weten. Men handelt dan in onwetendheid en beseft niet wat voor enorme gevolgen hieruit voortvloeien.
Hier volgt een schrijnend voorbeeld: Een jongeman van 28 jaar wonend in Juliandorp heeft vanwege allerlei andere bijkomstigheden naast zijn ASS, geen vorm van dagbesteding. De ouders zorgen 24 uur voor hem, het hele jaar door. Twee vrijwilligers komen hem regelmatig halen om een paar uurtjes met hem naar de baai te gaan. Een organisatie voor gehandicapten neemt hem een keer per week voor drie kwartier in behandeling en doet lichaamsoefeningen met hem. Maar dat is nauwelijks goed opgezet, ook al vanwege de coronacrisis.
Verder blijft deze man, die we voor het gemak D. noemen, thuis. Daar heeft hij wel een dagritme. Na de middag maakt hij met zijn vader een ritje met de auto, komt thuis, drinkt wat en gaat een uurtje op de rand van het muurtje voor zijn huis zitten, soms alleen gekleed in zijn boxershort met een grote doek over zijn lijf. Soms trekt hij de doek over zijn hoofd. Dagelijks lopen er in die tijd veel mensen langs en iedereen groet hem: “Hallo D. of Bon tardi D.” Hij groet terug naar gelang zijn interesse en ook naar gelang hij de gezichten herkent.
Afgelopen zondag, op Moederdag, loopt een voor D. vreemde vrouw langs en hij trekt zijn doek over zich heen, wanneer de vrouw hem iets vraagt wat niet in zijn ‘ritme’ past. Hij rent naar binnen, langs zijn vader die op het pleintje in de tuin zit. De betreffende vrouw ziet de vader, vraagt niets, belt de politie, en loopt door. De politie komt meteen in twee auto’s vanuit twee verschillende richtingen. De auto’s stoppen voor het huis van D. en er stormen 6 zwaarbewapende mannen uit met de hand aan het wapen. Zij zien de vader rustig in de tuin zitten en vragen of er een man binnengedrongen is, in boxershort en doek. De vader vangt ze op en antwoordt dat het zijn zoon is. Zijn zoon ziet van een afstand het gebeuren en wordt helemaal onrustig. We zullen die onrust hier niet beschrijven, maar dat dit zomaar een beetje rusteloos is, NEEN veel erger!
De politie verontschuldigt zich en verdwijnt. Maar dan gebeuren de dingen thuis. D. is helemaal over zijn toeren en begrijpt niet wat hij verkeerd heeft gedaan. Hij moet meteen kalmeringsmedicatie toegediend krijgen. Zijn vader (hartpatiënt) krijgt het benauwd en krijgt pijnscheuten. Weg rust!
De voorbijgaande vrouw had ook aan de vader, die in de tuin zat, kunnen vragen of alles goed is, of hij hulp nodig heeft bij de vermeende inbreker. De vader houdt niet bij wie D. groet of wie er wat aan hem vraagt. Dus hij weet ook niet waarom zijn zoon het huis instormt. Dat doet hij wel vaker. Maar deze voorbij wandelende vrouw weet niet wie er in het huis woont, vraagt niets, neemt maar op goed geluk aan dat D. niet bij het huishouden hoort en handelt zeer ondoordacht. Zogenaamd goed bedoeld is dit een zeer slechte actie.
Was de vader niet aanwezig geweest, dan had D. de politie niet te woord kunnen staan. Hij zou waarschijnlijk geschrokken zijn van hun bestorming en zou zijn weggerend met alle traumatische gevolgen van dien.
Mensen met autisme reageren allemaal anders, het staat ook niet op hun voorhoofd geschreven. Maar als iemand rustig op zijn eigen muurtje voor zijn huis zit, dan is dit toch geoorloofd. Ook al ziet hij er een beetje anders uit dan jij gewend bent. Een inbreker zit doorgaans niet op een muurtje te wachten tot iemand de politie belt.
Gelukkig kent deze mevrouw het gedrag van een inbreker niet, laat dat zo blijven. We mogen naar elkaar omkijken. Dat is zelfs heel goed, maar weet wel hóe je naar elkaar omkijkt. Dit voorval is voor het gezin van D. niet zomaar voorbij. Het duurt heel lang voordat D. en zijn ouders weer rustig hun patroon kunnen hervatten.
Inge Boutier,
MSc. Psychotherapeut,
Curaçao