Dinsdagavond is mijn vaste dreigavond. Dan kies ik mijn slachtoffers. Zoals deze week de Amsterdamse burgemeester die niet genoeg personeel had om het slopen van het Museumplein te voorkomen en die daarom geen toestemming gaf voor een kampioensfeestje van de plaatselijke voetbalclub. Ik doe dat altijd met zoveel mogelijk taalfouten zodat Femke zeker weet dat ik een heuse hooligan ben.

Daarnaast heb ik scheidsrechter Gözübüyük verrot gescholden en met een meedogenloze kogeldood gedreigd. In onvervalst Brabants. En in een beetje probeerturks: Jü müder ies ün hüür! Misschien kras ik dat ook nog in zijn auto. Of tatoeëer ik het op zijn hond.

Als Rotterdammer heb ik deze week mijn pijlen gericht op burgemeester Aboutaleb, die op voorhand een huldiging van Feyenoord verboden heeft. Hoewel? Die cup moet in Tirana eerst gewonnen worden. Tirana is als finalestad voor ons hooligans trouwens ronduit jammer. Daar valt namelijk niks te slopen. Alles is al stuk. De oplettende lezer denkt nu: het verbod werd door Aboutaleb toch pas op donderdag afgekondigd? Klopt. Maar omdat ik wist dat dit verbod zou komen had ik deze dreigtweets alvast op dinsdag geschreven. Ik hoefde donderdag alleen nog maar op ‘send’ te drukken. Ik heb Ahmed niet met de dood bedreigd, maar wel wat racistische verwensingen naar zijn kop geslingerd. Iets met schapen en neuken. Dat lucht altijd heerlijk op.

Omdat ik toch in Rotterdam was heb ik de trainer van Sparta bedreigd, maar ik weet nog niet helemaal goed waarom. Iets met NAC en een zoon en een doelpunt en iets te baldadig juichen. Hoe het precies zit moet ik nog even uitzoeken, maar de bedreigingen zijn vast zijn kant uit. Ook naar zijn vrouw en kinderen. Het mailadres van zijn oude moeder kon ik niet vinden, maar die maak ik dit weekend bang.

Ook de nieuwe trainer van Ajax heb ik vast wat fysieke ellende in het vooruitzicht gesteld. Hijzelf en zijn familie. Namens de harde kernen van alle eredivisieclubs. Ook de nieuwkomers Emmen en Volendam. Namens het Belgische Brugge heb ik hem in sappig Vlaams allerlei lelijks toegewenst omdat hij hen in de steek laat. Zijn voorganger Erik ten Hag heb ik vast namens de aanhang van Manchester City en Liverpool laten weten dat hij van ons dood mag. Morsdood zelfs.

Voor wie ik natuurlijk ook al wat dreigtweets klaar had staan was voor het joviale trio van Vandaag Inside dat maandag weer gaat beginnen op mijn gezellige stamzender SBS6. Die tweets had ik al gemaakt op de dag dat de heren met veel bombarie stopten. Toen wist ik namelijk al dat het maar voor even was. Voor heel even zelfs. Dat wisten zijzelf natuurlijk ook. Net als John de Mol dat wist. Plus hun kijkers natuurlijk. En de onvermijdelijke Angela de Jong. Iedereen wist het. Soms is het leven zo liederlijk voorspelbaar en daarom ook zo onontkoombaar saai.

Voor het vandaag-trio heb ik twee soorten bedreigingen gemaakt. Vanuit de links-feministische hoek heb ik ze allerlei venerische schimmelinfecties gewenst. De zogenaamde druipkaars. En namens hun vaste kijkersschare bedank ik ze hartelijk omdat ze weer terug zijn. In die tweets zitten alleen maar taalfouten.

Verder had ik dinsdag al wat dreigementen voor Wopke klaargezet. In het Russisch. Over bevroren tegoeden. En dat bij een eventuele atoomaanval de Amsterdamse Zuidas als eerste aan de beurt is.

En aan Rutte heb ik namens Poetin gevraagd hoe het met de gedeporteerde toeslagkinderen gaat. Of hij ze misschien bij ons in Siberië verstopt heeft? Hoeveel het er zijn? En of hij nog genoeg gas heeft? En of die Groningse slachtoffers al betaald zijn? Ik heb hem niet gedreigd. Wel gezegd dat Vladimir weet waar hij woont.

En ik heb voor de zekerheid mezelf bedreigd. Waarom? Om alles. Mijn bril, mijn kop, mijn kleding, mijn mening, mijn leeftijd, mijn teksten. En omdat ik het belangrijk vind voor mijn aanzien. Ik was tot nu toe de enige cabaretier die niet bedreigd was. En het mag overduidelijk zijn: ik laat niet met me sollen.

Bron: NRC Handelsblad