Door Armand Hessels
Direct na de aankondiging van de Kiesraad dat die bij de komende verkiezingen gebruik wilde maken van een scansysteem om de besmettingskans te verminderen en het telproces te versnellen, reageerde de AVP met de aantijging dat dit een poging was van de regering om via verkiezingsfraude diens herverkiezing veilig te stellen.
Ook nadat de Kiesraad/Directeur Censo bij herhaling stelde dat dit een eigen initiatief was en er op geen enkele wijze invloed kon worden uitgeoefend op de uitslag, noch dat de keuze van stemmers kon worden achterhaald, bleef de AVP bij zijn standpunt.
Kiesraad
In deze hele polemiek kan de Kiesraad verweten worden dat die, zoals hier te doen gebruikelijk, pas op het allerlaatste moment een belangrijke aanpassing in het kiesgebeuren publiekelijk ter sprake bracht. Naar eigen zeggen bestond de intentie reeds jaren, maar kreeg die opeens een hogere urgentie door de covid-pandemie. De onverwachte vervroeging van de verkiezingen droeg verder bij aan de haast waarmee het Kiesreglement nu moet worden aangepast door een verzwakt parlement dat momenteel bovendien in campagnemodus zit. Dat brengt het gevaar met zich mee dat het initiatief niet goed is doordacht.
Opportunistisch
Hoewel kritiek op deze gang van zaken op zijn plaats is, is het volslagen absurd om hier meteen het predicaat ‘verkiezingsfraude’ aan te koppelen. Het lijkt er daardoor sterk op dat de betrokken partij deze gelegenheid uitbuit om, net als ex-president Trump, geanticipeerd verkiezingsverlies bij voorbaat te ‘verklaren’. Dat is ook logisch: met een voormalige minister die door het gerecht in eerste aanleg veroordeeld is wegens corruptie en deelname aan een criminele organisatie (zaak-IBIS); een andere voormalige minister die de belangrijkste verdachte is in een omvangrijke corruptiezaak en wiens kornuiten juist in deze periode achtereenvolgens kort of voor langere tijd zijn/worden ingesloten (zaak-Avestruz); en nog een andere belangrijke ex-partijexponent die eerst als AVP- en vervolgens als POR-minister eveneens aan justitieel onderzoek bloot staat (zaak-Flamingo), straalt de AVP momenteel geen enkel vertrouwen uit op het electoraat. De beschuldiging van de AVP aan het adres van het OM dat hier sprake is van ‘politieke vervolging’ is dan ook lariekoek.
Enzovoorts
Maar ook de schaamteloze zelfverrijking van weer een andere ex-minister, onder meer via het Citgo-avontuur dat uiteindelijk volledig is mislukt; de ultieme geheimhouding die met het Citgo-contract gepaard ging; de enorme kosten van de mislukte Hedge-deal; de schrikbarende en onacceptabele ontsporing van ’s Lands financiën en daarmee van de nationale schuld; de enorme verplichtingen van ondoorzichtige PPP-projecten, enz. dragen allemaal eveneens bij aan het negatieve imago van de partij. Op grond daarvan is het dus maar zeer de vraag of de AVP enige morele geloofwaardigheid heeft om het initiatief van de Kiesraad als verkiezingsfraude te bestempelen. Die beschuldiging leidt daarom hoogstens tot stemmingkwekerij binnen de eigen fanatieke kern terwijl het ook mooi de aandacht van de corruptiezaken afleidt.
Witwassen?
Voor enig herstel van vertrouwen is het daarom noodzakelijk dat de partij op zo kort mogelijke termijn volledig transparant wordt in al zijn doen en laten. Te beginnen bij de partijleider die een afdoende verklaring moet geven voor de bijdrage in september 2016 van US$ 49.950 aan zijn campagnekas door de Venezolaanse Roberto Rincon. Deze was al in december 2015 in de VS gearresteerd wegens corruptie/witwassen.
In juni 2016 bekende Rincon zijn corruptiepraktijken van ruim US$ 1 miljard via de PDVSA in combinatie met witwassen. Op grond daarvan werd hij in 2018 tot een lange gevangenisstraf veroordeeld. Diens dubieuze reputatie moest daarom al bekend zijn geweest bij onze toenmalige premier. Die had dus op zijn vingers kunnen natellen dat de ontvangen bijdrage(n) van Rincon waarschijnlijk het resultaat was van misdrijf (corruptie). Het gebruik van deze gelden alsof die legitiem verkregen waren en het aanwenden daarvan voor persoonlijke doeleinden (campagne) zou daarom kunnen worden beschouwd als witwassen. Daar meerdere AVP-exponenten eveneens (intensief) te maken hadden met Rincon wegens het verlenen van terreinen en het ‘onderhandelen’ over de raffinaderij, ligt het in de lijn der verwachting dat ook die partijleden substantiële bedragen op hun campagnerekening kregen bijgeschreven. Als zodanig zou de AVP zich gedragen kunnen hebben als een witwasmachine.
Immers: deze bijdragen komen uit een land dat internationaal bekend staat als bijzonder corrupt tot op het hoogste niveau. Aruba doet daar, volgens de eigen bevolking via CBA-enquêtes, echter blijkbaar niet voor onder. Het recente ‘Aruba Money Laundering Risk Report 2021’ wijst in dit verband bovendien op machtsmisbruik door ministers en andere overheidsfunctionarissen. Het parlement zou daarbij niet bereid zijn dit serieus te onderzoeken als dat de positie van eigen ministers zou aantasten.
Transparantie!
Aangezien het om ernstige vermoedens gaat, is het in dit kader zeker voor de AVP zaak om nog vóór de verkiezingen volledige opening van zaken te geven in de administratie van de betrokken stichtingen. Voor een partij die reeds vanaf beginjaren ’90 -zij het weliswaar slechts vanuit de oppositie(!)- streeft naar transparantie in de partijfinanciering, is dit een uitgelezen kans. Dat kan het imago van fraude jegens het kiezersvolk dan mogelijk uit de wereld helpen.
Auteur Armand Hessels is van Stichting Deugdelijk Bestuur Aruba. SDBA werkt aan een bewustwordingsproces van de Arubaanse gemeenschap, namelijk de noodzaak het eiland te besturen volgens de principes van deugdelijk bestuur. Met dit bewustwordingsproces hoopt SDBA te bereiken dat er vanuit de gemeenschap hogere eisen worden gesteld aan de kwaliteit van het openbaar bestuur. www.deugdelijkbestuuraruba.org. Lees meer…