Door: George Lichtveld

De gemoederen op onze eilanden werden de laatste tijd behoorlijk beziggehouden door de gebeurtenissen rond de arrestatie op Aruba van de Venezolaanse ex-generaal en (ex-)hoofd van de militaire inlichtingendienst, de heer Hugo Carvajal (bijgenaamd ‘El Pollo’). Zijn arrestatie en de zonderlinge omstandigheden die niet lang daarna hebben geleid tot zijn vrijlating zijn nog steeds gehuld in een mysterie.

De gebeurtenissen hebben de internationale pers gehaald en geven in de Tweede Kamer nog steeds aanleiding tot indringende vragen. Minister van Buitenlandse Zaken de heer Frans Timmermans, heeft tot nu toe geen overtuigende uitleg kunnen geven over het opmerkelijke radicaal gewijzigde standpunt over de diplomatieke immuniteit van de heer Carvajal.

Eerst gaf Den Haag na consultatie door het Arubaanse OM immers te kennen dat El Pollo geen immuniteit genoot en werd hij gearresteerd en in verzekerde bewaring gesteld in afwachting van de afhandeling van het Amerikaans verzoek om uitlevering.

Enkele dagen daarna gaf Den Haag echter te kennen dat Carvajal toch immuniteit genoot en werd hij weer op vrije voeten gesteld en meteen opgepikt door een Venezolaans vliegtuig. Over het hoe en het waarom van deze zeer opmerkelijke ombuiging in standpunten wordt in de media en in het politieke arena nog steeds druk gespeculeerd.

De variëteit aan scenario’s loopt van het rechttrekken van een knullig aangepakte afhandelingsprocedure tot aan een bewuste keuze om de Nederlandse belangen in Venezuela veilig te stellen. De vraag wat in feite de aanleiding is geweest voor dit diplomatieke debacle laat ik graag aan anderen ter beantwoording over, in dit artikel geef ik er de voorkeur aan de aandacht te vestigen op het geringschattende, denigrerende en welhaast beledigende gedrag van de regering van Venezuela dat eigenlijk ten grondslag heeft gelegen aan dit uit de hand gelopen diplomatieke incident.
Centraal staat de vraag waarom de Venezolaanse regering heeft gemeend een schurk als Hugo Carvajal voor te dragen voor de functie van consul op ons zuster-eiland Aruba. Zijn betrokkenheid met het narco-circuit is alom bekend, er is bewijs te over dat Carvajal heel veel te vertellen had over drugstransporten die via Venezuela moesten lopen en dit alles met goedkeuring van ‘Angel’, zijnde de codenaam die in die in de narco-circuits gebruikt werd voor president Chávez.

Erger nog, Carvajal maakte samen met andere generaals deel uit van een eigen drugskartel genaamd ‘El cartel de los soles’ (in het volksjargon van de Venezolanen worden de generaals ‘soles’ genoemd), dat zwaar concurreerde met het grootste Venezolaanse drugskartel, dat van de gebroeders Makled met broer Wallid aan het hoofd.

Nadat de gebroeders waren opgepakt heeft Carvajal met Santos (toen minister van Justitie in Colombia) onderhandeld over diens uitlevering, Santos wilde Wallid Makled graag hebben omdat hij fungeerde als de grootste drughandelaar en wapenleverancier voor de Farc. Vanuit Colombia heeft Wallid uit de school geklapt en alles verteld wat hij wist over het drugscircuit in Venezuela.

Zijn verhaal kan door een ieder bezien en beluisterd worden op het YouTubefilmpje: Wallid Makled: www.youtube.com/watch?v=a9N-wcZuaAl.

Voor wie nog niet overtuigd is van het hoge boefgehalte van Carvajal raad ik aan te kijken naar: www.semana.com/nacion/articulo/hugo-carvajal-el-general-que-les-sonreia-los-jefes-de-las-farc/396829-3.

Ook is bekend dat zijn naam veelvuldig voorkomt op de gevonden computer van Raul Reyes, de Farc-commandant die op 1 maart 2008 in een vuurgevecht met het Colombiaanse leger in Ecuador is omgekomen. Carvajal was duidelijk de voornaamste contactpersoon tussen de Farc en Chávez.
De vraag is thans, wat heeft de top van de Venezolaanse regering bezield, inclusief president Maduro, om willens en wetens een ordinaire misdadiger als consul af te vaardigen naar Aruba? Denkt men in Caracas zo min over onze eilanden of is de top van dat land ook dermate door de drugsmaffia geïnfiltreerd dat het voor hen een normale zaak is om personen van dit allooi hun land te laten vertegenwoordigen?

Denkt Venezuela zo geringschattend over onze eilanden? Moeten onze eilanden onze excuses aanbieden aan Venezuela (zoals aldaar geopperd door de Asamblea Nacional en Parlatino) voor het in de boeien trachten te slaan van een internationaal gezochte schurk die dat land zelf op ons heeft afgestuurd met alle risico’s van dien? De wereld op zijn kop!

Ook de houding van Parlatino is in dit opzicht onbegrijpelijk of moeten we aannemen dat de drugsmaffia ook in dat instituut is geïnfiltreerd? In ieder geval mag niet worden vergeten dat het Venezolaanse lid van Parlatino, de heer Amilcar Figueroa (lid van 2006 tot 2011) op de luchthaven van Panama werd gearresteerd op verzoek van de rechtbank van Bogota wegens financiering en ondersteuning van de Farc. Voor zover het eerbiedwaardige Parlatino.
De door Maduro geuite dreigementen en de overweldigende ontvangst die hij, geheel clownesk uitgedost in de nationale kleuren van zijn land, zijn meesterboef gegeven heeft, zijn tekenend voor het gedrag van een behepte dictator die de macho wil uithangen en daarbij het niveau en het inzicht mist om in te zien hoe belachelijk hij zichzelf en zijn land daarmee wel maakt.

Daarnaast is door het openlijk naar voren schuiven van Carvajal als consul voor Aruba en de zeer vergaande mate waarin hij deze figuur in bescherming heeft trachten te nemen, inmiddels wel duidelijk dat de drugsmaffia binnen de regeringskringen van dat land nog veel in te brengen heeft.

Dat maakt Venezuela naast Suriname het tweede land in Zuid-Amerika waarvan de top deel uit maakt van en/of duidelijk een stuk ruimte verschaft aan de internationale narco-structuur.

Ik heb dan ook veel moeite met de opvattingen van personen zoals Jules Eisden, Giovanni Atalita en parlementariër Charles Cooper die menen dat wij onder alle omstandigheden de grillen en dreigementen van onze narco-buur maar moeten accepteren en maar met hen moeten meewerken om (economische) vergelding te voorkomen.

Door dergelijke opportunistische standpunten in te nemen bevorderen wij alleen maar het hanteren van een banale politieke cultuur tegen ons, welke cultuur bovendien deels ook nog wordt aangestuurd door de onderwereld. Willen wij als natie groeien en ons zelfrespect verder opbouwen dan dienen wij op de eerste plaats onze broek op te houden en duidelijk onze afkeuring te laten blijken wanneer op oneigenlijke wijze inbreuk wordt gemaakt op onze geopolitieke principes.
Tot slot mag ik aanbevelen om de ontwikkelingen rondom Carvajal aandachtig te blijven volgen. Alternatieve bronnen beweren immers dat hetgeen op Aruba heeft plaatsgevonden niet is wat het lijkt en dat er eerder sprake is geweest van een in de soep gelopen poging van Carvajal om zich aan de Amerikaanse autoriteiten over te geven.

In de elektronische krant van de Venezolaanse journalist Nelson Bocaranda (www.runrun.es) kan men alles daarover lezen. Hij merkt onder meer op dat het vliegtuig waarmee Carvajal op Aruba is geland geheel ongebruikelijk tot stilstand kwam net op het gedeelte van de luchthaven dat valt onder de Amerikaanse douaneautoriteiten, een hoogst onwezenlijke vergissing voor een man als Carvajal.

Ook de Venezolaanse commentatrice Marianella Salazar stelt vrijwel zeker te weten dat El Pollo tijdens zijn detentie op Aruba gesproken heeft met agenten van de DEA.

Hoe dan ook, feit is dat Carvajal voor veel hooggeplaatste personen in Venezuela een groot gevaar betekent als hij eenmaal begint door te slaan. Zijn positie als chef van de militaire inlichtingendienst is te vergelijken met die van Vladimiro Montesinos toentertijd (jaren negentig), de man die tijdens het regime van president Alberto Fujimori in Peru binnen twee maanden de regering tot val bracht nadat hij was gearresteerd en begon door te slaan.

Ook Fujimori werd strafrechtelijk vervolgd en veroordeeld. El Pollo heeft in Venezuela veel vijanden, en voelt blijkbaar aan dat het regime van Maduro aan het afbrokkelen is, dus ook hij begint nu zelf gevaar te lopen. Zijn vijanden zijn immers vele hooggeplaatste functionarissen en militairen die weten dat hij van al hun illegale praktijken op de hoogte is en daar ook de bewijzen van heeft.

Zelfs Fidel Castro heeft toentertijd Chávez willen bewegen zich van die man te ontdoen, hij weet te veel van te veel mensen en kan dus veel schade toebrengen aan het diffuse ‘VeneCuba’ samenwerkingsverband.

Maduro is blijkbaar als de dood dat deze man in de handen van de DEA valt, dat kan immers het einde van zijn regime betekenen. Vandaar ook zijn maximale inzet om deze ‘puppet-master’ terug te krijgen.

Als men van dat alles uitgaat dan is Carvajal op Aruba niet bevrijd maar eerder door zijn eigen landgenoten ontvoerd en rap afgevoerd. Jammer genoeg heeft Nederland alsdan, weliswaar onbedoeld, aan deze actie meegeholpen. Of is het allemaal een achter de schermen opgezet spel geweest dat onbedoeld in het nieuws is uitgelekt?

Laten wij in ieder geval in de gaten blijven houden wat er met Carvajal gaat gebeuren, mocht hem iets overkomen dan krijgen de Verenigde Staten ongetwijfeld weer de schuld en staat Curaçao weer bloot aan dreigementen zolang wij de hier gevestigde FOL-basis blijven tolereren.

Gaan Eisden, Atalita en Cooper het alsdan weer opnemen voor onze goede buur?

Door: George Lichtveld,
Curaçao