De voormalige president van Zuid-Afrika, Nelson Mandela, nam in de jaren dat hij een politieke gevangene was, ook deel aan een vijf dagen durende hongerstaking. Zeven dagen lang hield hij vast aan zijn besluit, zonder te eten of te drinken, met het gevolg dat hij ernstig ziek naar het gevangenishospitaal werd overgebracht. De boodschap kwam over, hoewel het hem bijna zijn leven kostte. Achteraf gaf hij toe dat het verkeerd van hem was geweest zijn leven op deze manier in de waagschaal te stellen, en nooit meer zou hij zo’n handelwijze volgen. Wat was er in werkelijkheid gebeurd???? Welnu, hij ontdekte dat zijn medestakers ’s nachts stiekem voedsel gebruikten en waar het voedsel vandaan kwam was ook een rarara geval. Treiteraars (in gevangenissen) proberen met woorden te dreigen, te intimideren en de baas te spelen. Maar sommigen gebruiken hun mond, dus in hongerstaking gaan. Maar de meeste hedendaagse gevangenissen maken dus duidelijk dat zij onder geen enkele voorwaarde toe zult geven, en het alom bekende motto van de meeste gevangenissen is dus kort en krachtig gezegd: wij verzetten 0ns, en laten ons niet intimideren, zodat het ons weinig moeite zal kosten hun aan hun eisen te laten voldoen. Hoe minder mond om te eten, hoe beter. Maar wij houden voet bij stuk. BASTA.

Wat een aanstellerig gedoe, die hongerstakingen, meer iets voor Drechi.

Herinner me dat Gerrit Schotte het ook eens gedaan heeft, maar die stopte zodra hij honger kreeg, de ochtend van de tweede dag van zijn hongerstaking.