Onder het mom van ‘Geen verandering zonder weerstand’ lijkt het transitiekabinet Hodge wat laconiek om te gaan met de protestgeluiden uit de samenleving tegen de bezuinigingsmaatregelen, waarbij tot nu toe vooral het bedrijfsleven en werknemers het moeten ontgelden.
Maar voor een lichtvaardige omgang met de kritiek van de sociale partners is geen plaats.
Kolaborativo drukt het nog netjes uit, maar het orgaan waarin werkgevers en vakbonden bijeen komen om – het liefst – samen met de overheid oplossingen te vinden, voelt zich niet serieus genomen door de regering(en). Werden zij door het voormalige kabinet Schotte niet eens binnengelaten, de interim-regering Betrian startte terecht een nationale dialoog op.
Maar na de instemming van de Staten met de basisverzekering ziektekosten en de aanpassing van de ouderdomsvoorziening blijkt onder Hodge de inbreng van de partners nauwelijks terug te vinden in de wet.
Bedrijven en hun werknemers mogen wel extra betalen, maar hebben vrijwel geen inspraak.
De premier en zijn transitieministers zeggen dat ze bij hun besluitvorming geen rekening hoeven te houden met electorale gevolgen, immers zij zelf zijn geen gekozen politici en hun ‘termijn’ eindigt halverwege dit jaar.
Dat zij knopen kunnen doorhakken omdat de huidige bewindslieden in Fòrti niet hoeven te worden herkozen, is zeker een voordeel.
Want besluiten moeten er vallen en snel.
Maar ook deze bestuurders moeten wel rekenschap afleggen en om zaken langdurig goed te regelen, hebben zij onmiskenbaar de input van sociale partners nodig.
Hen aan de zijkant laten staan werkt op den duur averechts en kan leiden tot tegenwerking en boycot.
Om dat te voorkomen en tijd te winnen, beloofde de tijdelijke regering reparatiewetgeving. Maar de vraag is of dit soelaas biedt, want elke reparatie in de zin van minder bezuiniging en een blijvend gat in de begroting moet op alternatieve wijze worden opgevuld.
Zo niet, kan het kabinet het schrappen van de aanwijzing door de Rijksministerraad wel vergeten.
Beter is dus om de grote problemen – financieel, economisch, politiek, sociaal en maatschappelijk – in voortdurend gesprek met de vakorganisaties en het bedrijfsleven te lijf te gaan.
Een breed gedragen akkoord is een must.
Eerst werden de eigen ambtenaren ontzien van de bvz-maatregelen, nu beklagen de partners zich erover niet te zijn gehoord.
Met het zicht op de aanstaande wijziging van de omzetbelasting, die hoe dan ook moet zorgen voor meer overheidsinkomsten, doet het kabinet er goed aan niet alle krediet te verspelen.

Het transitie- of takenkabinet heeft bij zijn aantreden gesteld dat het binnen twee maanden een beslissing zou nemen over het nieuwe ziekenhuis.
Ondertussen zijn die twee maanden verstreken zonder dat er enige aankondiging van de zijde van de ministerraad over is gedaan.
Het is onverantwoord nog langer te wachten met een beslissing. Wat maakt het nemen van het besluit zo moeilijk?
Het verschil van inzicht misschien, tussen de (politieke) coalitiepartijen enerzijds en de (zakelijk/deskundige) regering anderzijds?
De ministers zijn wel door de coalitie aangesteld, maar de regering regeert.
En dit dient op behoorlijke en verantwoorde wijze te gebeuren.
Er liggen twee plannen: een voor een geheel nieuw ziekenhuis op het Amstel-terrein en de ander voor zogenaamd ‘incrementele’ bouw op het terrein van het bestaande Sint Elisabeth Hospitaal (Sehos).
Aan het eerste plan is reeds twee jaar gewerkt (ten tijde van de regering Schotte, die op haar beurt het plan van Hospital Nobo van professor Pinedo naar de prullenbak verwees).
Er is een aanbesteding gedaan die heeft geleid tot het selecteren van een aannemer.
Er ligt een business case aan ten grondslag, die is getoetst door overheidsaccountant Soab.
Naar verluidt is de financiering mogelijk binnen de strakke kaders van de aanwijzing van de Rijksministerraad om de Curaçaose begroting op orde te krijgen.
Uitvoeringsorgaan Usona stelt dat de bouw direct kan beginnen.
Een nadeel is mogelijk de bereikbaarheid.
Niet in geografisch opzicht, maar bij extreem weer, want het Amstel-terrein was moeilijk toegankelijk tijdens en na tropisch storm Tomas.
Otrobanda is voor de meesten bekend en dus vertrouwd terrein.
Mensen komen hier al jaren en het ligt centraal.
Het ziekenhuis is verbonden aan stadsdeel Otrobanda.
Het ontwerp gaat uit van stapsgewijze bouw op diezelfde locatie.
De onderdelen van het nieuwe ziekenhuis worden één voor één gebouwd, en de oude delen één voor één gesloopt.
Dit heeft als voordeel dat de nieuwe afdelingen direct betrokken kunnen worden zodra zij klaar zijn.
Er zijn echter ook grote nadelen, zo blijkt uit een onderzoek van TNO uit 2010.
TNO stelt dat incrementele bouw in Otrobanda naar schatting langer zal duren dan nieuwbouw op een andere locatie.
Ook zal het vermoedelijk meer kosten.
Bovenal levert het een enorme overlast op voor de patiënten, de omwonenden en de winkeliers in de binnenstad.
Tevens ligt er een pittig juridisch-economisch advies over mogelijke consequenties bij het niet doorgaan van nieuwbouw op het Amstel-terrein.
Dit waarschuwt zelfs voor ‘onbehoorlijk bestuur’.
Maar het is tijd dat de transitieregering zich van haar taak kwijt en de bevrijdende beslissing neemt.
Daarvoor is zij aangesteld.
Waar wordt nog op gewacht?