Esther Scholten
Een van de opvallendste namen tussen de Nederlandse medaillekandidaten op de EK atletiek is Liemarvin Bonevacia. Een oude bekende. ‘Ik zat echt in de diepte, maar heb mezelf weer gevonden.’
Het ene Nederlandse record is het andere niet. Het verhaal achter de 45,99 van Liemarvin Bonevacia op de NK gaat verder dan de nationale primeur: de eerste Nederlander die op de 400 meter onder de 46 seconden dook. Meer nog staat de tijd symbool voor een opmerkelijke comeback, een persoonlijke overwinning ook. Anderhalve week na die race vertelt Bonevacia (31) dat hij heeft leren verliezen en daarom nu beter is in winnen. “Ik zat echt in de diepte, maar vorig jaar heb ik mezelf weer gevonden.”
Na twee bronzen medailles op de Europese kampioenschappen van Amsterdam in 2016 en Belgrado in 2017 – de ene in de buitenlucht, de andere indoor – werd het stil rond de atleet met roots op Curaçao. Na vier jaar zonder noemenswaardig succes op de atletiekbaan is hij terug. Met zijn 45.99 is hij de snelste Europeaan van dit moment en daardoor meteen medaillekandidaat in het Poolse Torun op de EK indoor, die donderdag beginnen.
Emotie van het moment
Op de persconferentie na zijn recordrace ratelde hij er vrolijk op los. In de blije emotie van het moment. Na de eerste vraag was hij vijf minuten non-stop aan het woord. Zo kent de buitenwacht Bonevacia. Als die extraverte flapuit. Maar in het telefonische één-op-één-gesprek klinkt hij anders. Behoedzaam. Afwachtend. “Ik wil het niet over die diepte hebben. Ik ben daar overheen.” Zijn toon is vriendelijk, zijn boodschap een voorzichtige echo uit het recente verleden.
“Wanneer je verliest, is het leven als topsporter niet leuk”, stelt hij even later. “Wanneer het zoveel jaar kost om terug te komen op niveau, vraag je jezelf af of je dit wilt blijven doen. Anderen zeggen dat je oud bent, dat je beter kunt stoppen. Overal hoor je negatieve dingen. Dan kom je erachter: ik doe dit voor mezelf. Je moet jezelf terugbrengen. Als je wint, houdt iedereen van je. Wanneer je verliest, is dat anders. Dan moet je jezelf helpen.”
Het was een van de belangrijkste lessen die hij leerde in de periode waarin hij worstelde met blessures en motivatieproblemen. Bonevacia wil het negatieve achter zich laten. Dat is duidelijk. “Ik ben als persoon niet veranderd. Ik ben nog steeds blij. Positief. Een periode was ik wel kritisch op mezelf. Ik had niet duidelijke doelen en je benen volgen je hoofd. Daar moet het goed zitten, helder zijn.”
“Verliezen is veel moeilijker dan winnen. Winnen geeft een goed gevoel. Je krijgt blijdschap. Je krijgt alles. Er zijn atleten die niet kunnen verliezen. Ik heb dat ook moeten leren. Na een nederlaag blijft er iets in je hoofd hangen en het is de kunst om een bruggetje te vinden om daar voorbij te komen.”
Keerpunt in Bahrein
Het keerpunt kwam voor Bonevacia in Bahrein, waar hij zijn oude coach opzocht met wie hij jarenlang had samengewerkt in Puerto Rico. “Als je tijden loopt die je normaal joggend doet, is dat zwaar. Ik wilde mentale rust.” Na een half jaar keerde hij in april 2020 herboren terug op Papendal. “In Bahrein vond ik de oude Liemarvin weer. Daar herinnerde ik me dingen van toen ik jonger was. Ik begon op te schrijven wat ik vroeger deed voor wedstrijden. Een van mijn krachten was bijvoorbeeld dat ik races van tevoren visualiseerde. Gaandeweg was ik dat vergeten. Omdat ik afgeleid was geraakt. Ik was te veel met andere dingen bezig, terwijl ik echt die focus nodig heb.”
“In Bahrein begon ik mijn hart in te zetten. Ik nam de beslissing om nog één keer alles op alles te zetten voor de Olympische Spelen. Ik begon alles goed te doen. Goed te slapen. Goed te eten. Mijn herstel serieus te nemen. Dat heeft een groot verschil gemaakt. Afgelopen oktober ben ik voor het eerst in mijn leven tijdens een vakantie in shape gebleven. Geen feestjes, geen lekker eten, geen drinken. Ik weet dat dat op mijn leeftijd nodig is om fysiek heel te blijven. En ik weet ook dat als ik niet geblesseerd raak, ik snel kan lopen.”
“Ik denk dat ik nu een completere atleet ben, fysiek en mentaal. Ik was altijd een topsporter, maar nu leef ik als een topsporter. Vroeger deed ik het meer op talent. Ik kon het me permitteren om te doen waar ik zin in had. Als je ouder wordt, moet je er harder voor werken. Jarenlang was ik vooral gestrest om snelle tijden te lopen. Nu weet ik dat ik het voor mezelf doe. Ik heb daarom gezegd: ‘Liemarvin, je moet elke race enjoyen’. Met die mindset kan ik nog mooie dingen laten zien.”
Bron: Trouw