In oktober vorig jaar schreef ik over de mogelijke gevolgen van een Venezolaanse vluchtelingencrisis voor Aruba. In die tijd kwamen ze in grote aantallen om dollars met hun creditcards op te halen. Volgens de immigratiedienst verbleven ongeveer 2000 Venezolanen al illegaal op het eiland.
De Maritieme Politie meldde dat de meeste Venezolanen per vliegtuig illegaal binnenkwamen in plaats van met vissersbootjes, maar de laatste tijd lijkt het erop dat steeds meer mensen weer per boot de overtocht proberen te maken van Puerto Escondidio naar Baby Beach en Santana di Cacho. Kamerleden in Nederland drongen meerdere keren aan bij BUZA-minister Bert Koenders en Ronald Plasterk van Koninkrijksrelaties, maar beiden reageerden zowat laconiek.
En dan had je de Venezolaanse econoom Asdrubal Baptista, die met de nodige naieve trots tegen mij zei dat een vluchtelingencrisis uitgesloten is omdat zijn land altijd groot en rijk genoeg zal zijn om aan de basisbehoeften van iedereen te kunnen voldoen. Famous last words, anyone?
We zijn acht maanden verder en in de tijd die is verstreken is voor zover te zien helemaal niets gedaan om een eventuele humanitaire ramp een stap voor te zijn. Maar nu in Caracas de rapen dus eindelijk echt gaar dreigen te worden is daar Vanessa Lambrecht met de volgende constatering op de website van het Comité Koninkrijksrelaties:
“En inderdaad, Aruba is de pineut als het in Venezuela echt mis gaat en mensen de oversteek gaan wagen. Net als de Griekse eilanden de klos waren toen vluchtelingen liever in een opblaasbootje stapten dan nog langer in Turkije te blijven. En net als de mensen op de Griekse eilanden, zullen ook de Arubanen straks de vluchtelingenopvang zelf moeten regelen.”
Enige bemoeienis van Nederland lijkt nu opeens heel ver weg.
Lambrechts vindt dat Aruba net als Kos, Samos en Lesbos de handen uit de mouwen kan steken en aan de hand van ‘gastvrijheid, compassie en creativiteit’ de opvang op zich kan nemen. Wir schaffen das. Vrijwilligersorganisaties moeten de boel gaan trekken, politie moet getraind worden in de omgang met vluchtelingen, een goede opvang, onderwijs voor de kinderen, scholing voor de volwassenen en administratie moeten georganiseerd worden. Internationale organisaties moeten alvast worden aangeschreven.
Allemaal zaken die al zonder dreigende vluchtelingencrisis totaal niet in orde zijn op het eiland. De calamiteitendienst ligt al jaren op zijn gat. Het Rode Kruis heeft nog wel het een en ander aan planning, maar bij lange na niet genoeg in geval van een echte crisis. Er is ook niet genoeg plek, geld of mankracht bij andere NGO’s die eventueel hulp zouden kunnen bieden en door de golf van overvallen van de laatste tijd die vaak door Venezolanen worden gepleegd is de goodwill onder de bevolking om een hand uit te steken op dit moment dicht bij het nulpunt.
De politie is onderbemand, er wordt ondanks de leerplicht niet gecontrolleerd op schoolverzuim en onze grenzen liggen feitelijk net zo open als pak ‘m beet twee eeuwen geleden, waardoor een fatsoenlijke administratie van wie hier allemaal aanspoelt zo goed als onmogelijk is. Dat ons toerisme onder een vluchtelingencrisis zou lijden is al erg genoeg, om maar niet te spreken van de maatschappelijke gevolgen voor onze bevolking.
Waar Lambrechts het in haar betoog niet over heeft zijn de trauma’s die de opvang van mensen die levensgevaarlijke omstandigheden hebben moeten doorstaan met zich meebrengt. Er spoelen wel vaker lijken aan bij Baby Beach, maar ik huiver al bij de gedachte van de mogelijkheid op een aangespoeld kinderlijkje. Ik hou mijn hart vast als de vaste kamercommissie de wel erg simpele en gevaarlijk naieve redenering van Lambrechts ook daadwerkelijk onderstreept.
Vooralsnog is er vanuit de Arubaanse regering geen enkel initiatief, laat staan een plan, en vanuit Nederland lijkt de boodschap duidelijk: zoek het zelf maar uit. Maar ondertussen mag Aruba wel door blijven lobbyen voor een niet-permanente zetel voor Nederland in de Veiligheidsraad van de VN. Bij deze mag het dus eindelijk gezegd worden: We zijn inmiddels een stuk verder dan ‘de sjaak’ of ‘de pineut’. We worden genaaid.
Bron: DenCayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer…
“We zijn acht maanden verder en in de tijd die is verstreken is voor zover te zien helemaal niets gedaan om een eventuele humanitaire ramp een stap voor te zijn.’….
Tijd om er aan te beginnen dan….of moet NL nu weer de kastanjes uit het vuur halen ondanks al dat status aparte, onafhankelijkheid, neo-kolonisatie etc ??
Het adagio: -Help degenen, die in moeilijkheden zittten en ze zullen je je altijd herinneren…als ze weer in moeilijkheden zitten-, gaat nu kennelijk ook weer op 🙂
MEREET denk aan jezelf is de mentalitijd van hond Gerrit en de loopse honden lopen er acher aan.
Laat de politici van Aruba maar denken om een oplossing
Zowel Aruba als het Koninkrijk blijven in gebreke en kijken de andere kant op. Het Koninkrijk is medeverantwoordelijk voor een vluchtelingencrisis op een van de eilanden. Premier Rutte heeft het druk met de Europese vluchtelingencrisis en speelt daarin een meeslepende rol. Nul vluchtelingen is zijn streven. De problemen in de rest van het Koninkrijk komen en kwamen nauwelijks aan bod. Hooguit om midden in de winter een bezoek af te leggen naar een zonbestemming.
Aruba dacht, dat overkomt ons niet, terwijl als het zou gebeuren het toerisme er ernstig onder zou lijden. De ellende staat voor de deur. Wat gaat de regering, het parlement en het Koninkrijk doen? Niets doen lijkt ons een zeer gevaarlijke optie. De Nederlandse Vertegenwoordiging zal Nederland hier bij herhaling voor gewaarschuwd hebben. Renée van Aller & John de Vries