Ook oppositieleider Capriles ligt onder vuur. Het is hem niet gelukt de protesten te verzilveren in iets concreets. Maar Capriles wil van geen kritiek horen. “Dat het nu rustig is komt door de repressie”, zegt hij. “De regering heeft de politie praktisch een licence to kill gegeven. Daarbij komt de tijd dat het heeft geduurd. Wij zijn vier maanden lang elke dag de straat op gegaan. Vier maanden! Mensen zijn daar moe van geworden, dat is logisch.” Bovendien is het volk zo weer terug op straat, denkt hij. “Als we nu een mars zouden organiseren tegen de honger, dan krijg je opnieuw de massa’s op straat.”

Maar nieuwe demonstraties staan niet op de rol. Sterker, de Venezolanen zagen de MUD kort geleden nog gewoon onderhandelen met ‘de dictator’. Op muren in de stad worden Capriles en zijn entourage uitgemaakt voor ‘verraders’. De politicus voelt zich niet aangesproken. “Bedenk dat de regering graag verdeeldheid zaait en dat zij mensen heeft die zich bezighouden met dit soort acties”, zegt hij. “Het klopt dat ook sommigen onder ons meer tijd besteden aan kritiek op de oppositie geven dan op de regering. Zij geloven niet in verkiezingen, maar er is geen andere keus. De wereld wil verkiezingen, geen staatsgreep.”

De teleurstelling van deze zomer was de niet de eerste. Al sinds het begin van de revolutie in 1999 is de oppositie verdeeld over de te voeren strategie. Elders zouden de hyperinflatie, de honger, de misdaad en de corruptie van de laatste jaren allang hebben geleid tot de val van een regering. Waarom wil het in Venezuela, waar inmiddels 80 procent van de bevolking tegen de regering is, maar niet lukken? “Jarenlang won Hugo Chávez de verkiezingen omdat hij geld kon uitdelen uit de overvloedige olieinkomsten”, verdedigt Capriles zich. “Pas de afgelopen vier jaar zijn we echt aan zet. Bij de parlementsverkiezingen in 2015 wonnen wij juist met een historische meerderheid.”

Van dat succes is weinig over. Eind juli riep Maduro een zogenoemde Constituyente in het leven, een grondwetgevende vergadering. Het parlement raakte al zijn macht kwijt. Wat heeft hij per saldo bereikt nu Maduro meer macht heeft dan ooit? “Ik geloof niet dat de regering sterker is geworden”, volhardt Capriles. “Integendeel, de opstand heeft de wereld wakker geschud. Maduro staat nu tegenover een internationale gemeenschap waar hij niet zonder kan.”

Radicalere leiders zoals Leopoldo López zitten al jaren gevangen of hebben huisarrest. Dat is de gematigde Capriles bespaard gebleven, maar veel heeft hij er niet aan. De regeringsgetrouwe rechter heeft hem voor een futiele overtreding de komende vijftien jaar uitgesloten van publieke functies: “De regering wil voorkomen dat ik kandidaat ben, want ze weten dat ik zou gaan winnen.”

Capriles kan dus niet meedoen aan de gouverneursverkiezingen van 15 oktober en de presidentsverkiezingen van volgend jaar, maar het laat hem ogenschijnlijk koud. Het tijdperk-Maduro loopt toch op zijn eind. “Het geld is op. De betovering is voorbij. De mensen haten hem. Hij controleert de instituties, maar niet de mensen”, zegt Capriles. “Die mensen zijn ons kapitaal, we moeten er voor zorgen dat zij gaan stemmen. Dat is onze strijd.”

Lees ook: Venezolaans verzet vertrouwt dictator noch oppositie
Lees de berichten over de crisis in Venezuela op Trouw 

Henrique Capriles Radonski (45) is advocaat en politiek leider van de Venezolaanse partij Primero Justicia (Gerechtigheid Eerst).

Zijn gematigde politieke discours en zijn succes als gouverneur van de deelstaat Miranda maakten hem een van de belangrijkste leiders van de in de Democratische Eenheid MUD verenigde oppositie.

Bij de presidentsverkiezingen in 2012 en 2013 nam hij het namens de MUD op tegen respectievelijk Hugo Chávez en Nicolás Maduro.

Bron: Trouw