Aan het Amsterdamse Vondelpark wonen mensen die last hebben van het barbecuen van de zomerse parkbezoekers. Die crematiegeur van een geroosterd karbonaadje vinden ze stinken. Snap ik, maar om nou meteen een verbod af te dwingen gaat wel ver. Als je voor dit soort protesten tijd hebt moet je wel heel bejaard zijn en een angstaanjagend leeg leven hebben.

Maar de lege oudjes hebben gewonnen. Mazzel voor deze zeursteunkousen dat ze niet naast varkensboerderij De Knorhof in Erichem wonen. Daar werden laatst twintigduizend varkens tegelijk geroosterd, dat zal een behoorlijke campinggeur gegeven hebben. Levend geroosterd welteverstaan. Vrees ook dat het toen meer een angstaanjagend krijspaleis dan een gezellig knorhof was.

De eigenaar van dit Gelderse varkenszomerkamp is ene meneer Straathof, die meer van dit soort vrolijke martelschuurtjes schijnt te hebben. Zelf komt deze dierenvriend na de brand niet aan het woord om het een en ander uit te leggen. Hij heeft, zoals alle groten der aarde, een woordvoerder. Ene meneer Voermans, die over zijn baas vertelde dat het een op-en-top varkenshouder is. Met hart voor de dieren. Ja, ja, die Voermans heeft een groot gevoel voor humor. Die varkensbaron Straathof, de onbetwiste Pol Pot van de vleesindustrie, heeft geen concentratiekampen meer in Duitsland. Daar heeft hij een zogenaamd Berufsverbot. Typisch Duitsers: geen gevoel voor humor.

Zelf eet ik, op een enkel plakje rauwe ham na, nooit varkensvlees. Niet uit religieuze overwegingen, maar volgens mij zijn er gewoon grenzen. Dierenhitlers sponsor je niet. Hoewel niet religieus? Misschien moet ik na mijn bandeloze leven hier op aarde toch verantwoording afleggen aan de god van Kees van der Staaij en consorten. En die zal dan toch vragen hoe ik met zijn schepping ben omgegaan. Dus is het stiekem toch een beetje een religieuze overweging. In ieder mens schuilt een gezonde angsthaas.

Zullen we het maar niet over de eitjes hebben? Zag door de huidige gifstampij wel weer wat beelden van een aantal van die diervriendelijke kippenparadijzen. Het enige wat je mag hopen is dat de mens inderdaad reïncarneert en dat die kippenboeren na hun dood glashard terugkomen in hun eigen martelhokken. Maar om nou geen eieren meer te eten. Voor je het weet heb je bloedluis en dat lijkt me ook geen pretje. Was afgelopen week bij mijn huisarts die mij een antibioticumkuur wilde voorschrijven. Maar elke dag een gezellig kippendijtje van de Lidl was ook prima.

Na zoveel smerigheid smacht ik naar iets positiefs. Vrouwenvoetbal bijvoorbeeld. Wat een verademing. Gewone wijven met gezellige paardenstaarten. Geen aanstellerige kapsels en zonder zielige tatoeages. En geen hooligans. Daarbij liggen ze gelukkig ook niet steeds op de grond te kermen omdat hun enkeltje au-au doet. Net als dat ze niet voortdurend bij de scheids jengelen om een rode kaart voor iemand van de tegenpartij. Gewoon voetbal zoals voetbal ooit bedoeld is. Zoals Faas en Abe het speelden. Daarom gun ik die aardige Friese Foppe zo ontzettend zijn laatste klusje als dit. De wijze assistent van de succesvolle vrouwencoach. Gewoon werken met leuke leeuwinnen zonder spatsies. En het lijkt me ook bijzonder om in een kippenhok te werken als je De Haan heet.

Zal Foppe familie zijn van die Hennie de Haan, de niet te benijden woordvoerder van de kippenboeren? Geen tok-tok-tok, maar jok-jok-jok. Wat een vak.

Nog even terug naar de klagende bejaarden die succesvol zeurden over de Amsterdamse Vondelparkbarbecues. Het kan erger. Afgelopen week was ik op een Noord-Hollands strand. Samen met een mannetje van acht jaar oud. Omdat het lekker woei waren we aan het vliegeren. Een klein vliegertje dat je met twee touwtjes in de lucht moet zien te houden. Het strand was verder geheel leeg. Alleen voor een van de honderden strandhokjes zat een echtpaar. Op een gegeven moment stond de vrouw op en kwam op ons af. We moesten stoppen met vliegeren. Het was verboden. Dus zes uur ’s avonds, een verlaten strand, een kind van acht met een vliegertje…
Hoe lang heb je geen seks gehad als je daar last van hebt?
Of we gestopt zijn? Ja.
En toen?

Toen hebben we een varken gekocht en dat gaan we vandaag en morgen voor haar strandhokje langzaam roosteren. Een lang weekend lang. Heerlijk.

Bron: NRC Handelsblad