Dossier Koninkrijksrelaties.nl

Kadushi moest het even laten bezinken: gokken via online casino’s van nietsontziende criminelen heeft een sociale functie en bevordert de saamhorigheid. Dat betoogt althans ene ‘Rudsel J. Lucas TEP, principal van Sadekya Trustees Curaçao’.

Je zou denken: dat moet wel satire zijn. En anders is Rudsel J. Lucas TEP vast een verzonnen naam, waarachter een vazal van de Curaçaose gokmaffia schuilgaat of iemand die heel erg rijp moet zijn voor de longstay van de Caprileskliniek om te beweren dat online casino’s een platform zijn voor ontmoetingen van gelijkgestemden waaruit vriendschappen kunnen bloeien. En te stellen dat je goeie geld weggeven aan via Willemstad opererende internationale misdaadsyndicaten een vermakelijke manier is om in je vrije tijd je passie voor sport uit te leven.

Rudsel J. Lucas TEP blijkt, hoe onwaarachtig ook, echt te bestaan. De toevoeging TEP staat trouwens voor Trust and Estate Practitioner. Tis maar dat u weet dat we hier niet met een simpele sterveling van doen hebben. Onze TEP wordt gerekend tot de inner circle van ondernemers op het eiland die diensten verlenen aan wie vanuit Willemstad wereldwijd illegaal online kansspelen wil aanbieden. De sector wordt in de media vaak aangeduid als gokmaffia. Tot woede van de eigenaren van trustkantoren, accountants, advocaten en de masterlicentiehouders die een met driedubbel kaviaar belegde boterham verdienen aan de groothandel in fakelicenties.

Telkens als er kritische media-aandacht is, komen ze in het geweer om te benadrukken dat het journaille weer eens ten onrechte fatsoenlijke entrepeneurs in het boevenbankje plaatst. Dit keer was het Rudsel J. Lucas TEP die zich geroepen voelde (of naar voren is geschoven) om per ingezonden brief in een respectabel lijkende krant weerwoord te leveren. Als we hem mogen geloven is de sector onschuldiger dan een pas geboren lammetje.

Veel landen en dienstverleners, schrijft hij, erkennen de (verzonnen) sublicenties die onder auspiciën van de Curaçaose overheid door de vijf lokale masterlicentiehouders voor grof geld worden verkocht. Vanwege de “gevestigde reputatie” van Curaçao worden deze licenties als “betrouwbaar” beschouwd. Bovendien worden aanvragen bijna per omgaande gehonoreerd en is de belasting laag, ratelt TEP-mans door. Het eiland biedt een “gunstig regelgevingsklimaat voor online casino’s die hun bereik naar internationale markten willen uitbreiden, terwijl ze gelijktijdig de lokale wet- en regelgeving naleven. Online casino’s hebben strikte anti-witwasbeleid en -procedures ontwikkeld om illegale activiteiten te voorkomen, op te sporen en te rapporteren.”

Het lijkt wel een sprookje, zo voorbeeldig als Rudsel J. Lucas TEP ons argelozen de branche voorspiegelt. En dat is het ook. Onder het motto ‘wiens brood men eet…’ bazelt hij erop los. Dat je snel aan een licentie kan komen klopt, omdat de masterlicentiehouders hun klanten maar al te gretig op hun spreekwoordelijke blauwe ogen geloven en de overheid stelselmatig weigert toezicht te houden. Het naleven van regels is simpel, want die zijn er niet of worden niet gehandhaafd. Het kan zijn dat exploitanten een “strikt antiwasbeleid” hebben, maar dan uitsluitend om de schone schijn op te houden.

De vanuit Curaçaose opererende aanbieders van online gambling zijn onder meer Russische criminelen die zich niets aantrekken van God noch gebod of de megaboetes van de autoriteiten van landen waar zij illegaal de markt betreden. Ze worden uit de wind gehouden door ogenschijnlijk fatsoenlijke zakenlieden, eigenaren van trustkantoren, accountants en advocaten in Willemstad. Die zijn het die bezitters van een Curaçaose neplicentie faciliteren om via online casino’s hun miljardenopbrengsten uit drugs-, wapen- en mensenhandel wit te wassen. Een uiterst lucratieve business voor de betrokkenen, maar niet voor de bevolking van Curaçao. Die ziet geen cent van de vele miljarden die gewetenloze boeven aan het eiland verdienen. Met dank aan hun lokale slippendragers, een heulende overheid en een Openbaar Ministerie dat er de vingers niet aan durft te branden.

Onder druk van Nederland werkt minister van alles Javier Silvania aan ‘regulering’ van de online kansspelsector. Dat was een voorwaarde om tijdens de coronacrisis in aanmerking te komen voor Nederlandse liquiditeitssteun. Dat de bewindsman uitgerekend zijn licht is gaan opsteken op Malta geeft te denken. De voormalige Britse kolonie lijkt als verschaffer van ‘gouden’ EU-paspoorten aan foute niet-EU-burgers niet de aangewezen plek waar je vrienden moet zoeken.

Wat nog meer te denken geeft is dat Silvania de (inmiddels voormalige) CEO Jessica Davis (ook bekend onder de schuilnaam Paris Smith) van een van de grootste online gokimperiums van de wereld Pinnacle laat meedenken over zijn nieuwe gokwet. De dame in kwestie is in de VS veroordeeld voor internetfraude en andere bezigheden die het daglicht slecht verdragen. In 2006 vestigde ze zich op Curaçao waar ze met online kansspelen miljarden omzet maakte zonder lastig te worden gevallen door de belastingdienst.

Je vraagt je af waarom uitgerekend zo iemand door het kabinet Pisas wordt betrokken bij de in de maak zijnde landsverordening voor het vanaf Curaçao exploiteren van internet gokken. Of zou het komen omdat ze, aldus de Amigoe in een zeldzaam moedige bui durfde te onthullen, dat Davis/Smith een stelletje vormt met minister-president Gilmar Pisas?

Doorgaans betrouwbare bronnen weten te melden dat ons aller Pik eerder deze maand naar Dubai is gereisd om ten behoeve van Pinnacle een online kansspelvergunning voor de Verenigde Arabische Emiraten los te praten. Hij werd er – naar eigen zeggen – ontvangen als een sjeik. Kadushi is benieuwd of Rudsel J. Lucas TEP binnenkort komt vertellen dat er helemaal niks achter gezocht moet worden.

“Ze schijnen hier in Dubai ook olie te hebben. En wij een raffinaderij! Eén en één is…uh… uh…, hoeveel ook alweer Javier?” (®DossierKoninkrijksrelaties.nl)

Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms ‘au’ kan doen.

Bron: Dossier Koninkrijksrelaties