Eerder al, in juli, concludeerde het Hof bij tussenvonnis – net als de rechter in eerste aanleg – dat het Kadaster in het gelijk gesteld moet worden waar het gaat om het niet hoeven afstaan aan ’s Lands kas van opgebouwde reserves. De belangrijkste reden is dat het Kadaster een zelfstandige stichting is en nergens in de statuten staat dat de inkomsten afgedragen moeten worden aan het Land.
Maar ook oordeelde het Hof toen: ,,Er zijn aanknopingspunten om de vraag aan de orde te stellen of, indien (dreigt dat) de stichting tot in lengte van jaren verdere reserves opbouwt zonder die zinvol te investeren en zonder daarvan iets af te dragen aan het Land, dit kan worden aanvaard.”
Ten grondslag aan de hele zaak ligt een factuur van 15 miljoen gulden, die het ministerie van Financiën in 2018 naar het Kadaster stuurde. Die factuur is nimmer betaald. Vervolgens heeft het Land een kleine 21,7 miljoen gulden van het Kadaster gevorderd, wat het cumulatief saldo is van de baten en lasten van het Kadaster per 31 december 2018. In eerste aanleg en in hoger beroep is deze vordering afgewezen.
Het doel van de mondelinge behandeling, afgelopen donderdag, was om ‘andere mogelijkheden’ te bespreken waarop kan worden bepaald of en zo ja, in hoeverre het Kadaster gehouden kan worden tot gedeeltelijke afdracht van zijn reserves aan het Land.
,, Waarom die vraag aan de orde moet worden gesteld en welke ‘mogelijkheden’ we vandaag gaan bespreken, blijkt niet uit het tussenvonnis. Wat het Hof hier overweegt, doet – met alle respect – het Kadaster vrezen voor vooringenomenheid”, zo zegt de namens het Kadaster optredende advocaat Roderik van Hees tijdens zijn pleidooi.
Dit licht hij onder meer toe aan de hand van de stelling van het Hof dat het Kadaster misschien wel niets zinvols zou doen met zijn middelen. ,,Terwijl in de conclusie van antwoord al is uitgelegd dat het Kadaster onder meer investeert in orthografische apparatuur om digitaal landmetingen te kunnen doen, modernisering van de wetgeving over de basisregistratie, het online beschikbaar maken van kadastrale informatie en het op diverse wijzen in kaart brengen van het eiland, en het Land heeft dat niet betwist”, aldus Van Hees, die zich vervolgens hardop afvraagt waarom het Kadaster zijn investeringsbeleid überhaupt moet verdedigen.
Een ander punt van zijn toelichting wordt ingeleid door het feit dat het Kadaster door het Hof is gevraagd om naar deze zitting iemand mee te nemen die ‘zo veel mogelijk de bevoegdheid heeft om in verband met het geschil beslissingen te nemen’. ,,Wil het Hof soms vandaag een afspraak over betaling forceren? Nou, als dat het plan is, laat ik dan duidelijk zijn: daaraan gaat het Kadaster niet meewerken”, zo zegt Van Hees.
In zijn afsluiting benadrukt de advocaat namens het Kadaster dat het uitkeringsverbod voor stichtingen niet zomaar doorbroken kan worden. ,,Het uitkeringsverbod sluit natuurlijk op zich niet uit dat een stichting overeenkomsten sluit waaruit betalingsverplichtingen ontstaan, maar het Hof heeft – terecht – al overwogen dat tussen het Kadaster en het Land geen overeenkomst van opdracht of bewaarneming tot stand is gekomen”, aldus Van Hees, die vindt dat daarmee de kous af is.
En als het Land zou hebben gewild dat het Kadaster uitkeringen zou kunnen doen, dan had het Land volgens Van Hees bij de privatisering voor een andere juridische structuur moeten kiezen. Hieraan voegt hij toe:
,,In plaats van plompverloren een factuur te sturen voor miljoenen, daarna grondslagen voor de vordering te verzinnen, de rechter bewust onjuist te informeren dat de eigendom van het kadastersysteem nooit was overgedragen aan het Kadaster en vervolgens misbruik te maken van de macht van de Ontvanger, in een poging om alsnog aan de reserves van het Kadaster te komen. Dat past een rechtsstaat niet.”
Bron: Antilliaans Dagblad