Van ordinaire vriendjespolitiek. Niet alleen in de ‘lichte’ vorm van voorschotten verstrekken aan personen die recht hebben op belastingrestitutie. Ook niet alleen – al veel ernstiger – het instemmen met een gunstige betalingsregeling, terwijl deze op geen enkele manier in verhouding staat tot het enorme uitstaande bedrag aan belastingschulden. Nee, het gaat zelfs om ‘het bewust niet overgaan tot invordering van belastingen’.
Aldus de bewindsman, die het zelf heeft over het door de Ontvanger voortrekken van ‘friends and family’. Het staat zwart op wit in zijn schriftelijke antwoorden op vragen vanuit het Parlement. De minister baseert zich hierbij niet op geruchten of klokkenluiders, maar op de uitkomsten van een ‘internal audit’ door niemand minder dan overheidsaccountant Soab.
Dit is schokkend. Vooral als het gaat om het bewust niet overgaan tot invordering, want dat is diefstal. Bij belastingen gaat het ook nog eens om gemeenschapsgeld; geld van bevolking en Land. Daar dient de overheid uiterst zorgvuldig mee om te gaan. Immers, het is geld ván anderen (burgers) en vóór anderen (ook burgers). Net zoals bij elke wet, is ook de belastingwet voor iedereen gelijk. Er kan en mag geen sprake zijn van enige begunstiging van een belastingplichtige ten opzichte van een andere belastingplichtige.
Dat geldt voor natuurlijke personen (mensen), maar ook voor rechtspersonen (bedrijven, stichtingen en instellingen). Zodra dit principe op losse schroeven komt te staan, is het einde zoek. Dan ontstaat er twijfel over de integriteit van de Belastingdienst. Waarom zou de één wel en de ander niet aan de algemene pot van belastingmiddelen bijdragen, waar bovendien uiteindelijk iedereen op een bepaalde manier uit mee-eet? Tenzij er dus sprake is van ongeschreven regels, van willekeur, van favoritisme.
Opvallend genoeg ontkent de Ontvanger in een eerste korte reactie tegenover deze krant de door Soab geconstateerde voorkeursbehandeling niet. Wel wordt door Landsontvanger Alfonso Trona naar ditzelfde bureau gewezen om zich te verdedigen: de Ontvanger wordt elk jaar ge-audit door het overheidsaccountantsbureau, is zijn verweer. Erg overtuigend is het niet. Ervan uitgaande dat de minister van Financiën geen onzin verkoopt, is het de allerhoogste tijd om schoon schip te maken bij de Ontvanger. Niemand staat boven de wet. Geen enkele burger of ondernemer, hoe invloedrijk en machtig hij ook is. Ook politici en Ontvanger dienen Land én wet te dienen.
Financiënminister Silvania, die toegeeft dat de voorkeursbehandeling ‘zich nog steeds voordoet’ – met andere woorden: het speelt al veel langer – is politiek verantwoordelijk voor alles wat zich bij de Belastingdienst en dus de Ontvanger voordoet. Dat is hij al sinds zijn aantreden medio 2021; ruim tweeënhalf jaar dus. De ‘internal audit’ van Soab heeft nu deze wanpraktijken blootgelegd. Dat is op zich een goede zaak. Want vriendjespolitiek is, zeker als het om geld van de gemeenschap gaat, uit den boze. Maar de vraag is waarom er niet al veel éérder is ingegrepen. Deze misstanden mogen geen dag langer voortduren, want het vertrouwen in de overheid is in het geding.
Bron: Antilliaans Dagblad