Een vriend van mij ging voor iets kleins naar een kliniek en kwam er veel zieker uit dan dat hij erin ging. Ik vroeg of hij in een ziekenhuis in Gaza was behandeld. Daar zijn op dit moment de Spoedeisende Hulp en het mortuarium namelijk moeilijk uit elkaar te houden.
“Beiden liggen naast de raketten van Hamas”, riep een andere vriend, die als een volleerde Ronald Plasterk al het oorlogsgeweld van Israël sowieso goedpraat. Ik zweeg omdat ik wist dat het anders weer zou uitlopen op bloedbonje. Voor je het weet ben je een antisemiet. En dat ben ik niet. Ook geen Palestijnenheuler.
Ik wil vrede! Niks meer niks minder. Uit naam van de gijzelaars, de kinderen, de burgers, de bejaarden. Maar ik heb niks te willen. Daarbij weet ik ook dat ik dat tijdens mijn leven niet meer ga meemaken. Voorlopig is het daar ‘Wrede’ en dat zal het eeuwig blijven.
Ik merk wel dat ik steeds vaker zap als de oorlog in beeld komt. En dat zappen doe ik niet alleen.
Zo las ik dat een Haagse mevrouw deze week al zappend bij Opsporing Verzocht terechtkwam en daarin haar man, die gezellig naast haar op de bank zat, een Rotterdamse juwelier zag overvallen. Een half uur later leverde ze hem af op het politiebureau. Vooral dat laatste vind ik uitermate amusant. Dat ze hem als een schooljongen heeft afgeleverd bij de Haagse koddebeiers. Lijkt me voor de crimineel geen stoer verhaal in de gevangenis. Hoe ben jij gearresteerd? Vuurgevecht? Gijzeling? Spectaculaire achtervolging? Nee, mijn vrouw herkende mij op tv en heeft mij naar het politiebureau gebracht. In de elektrische bakfiets.
In dit geval een goed gekozen woord.
Het lijkt mij een fascinerend moment om je geliefde op tv een juwelier te zien overvallen en je te realiseren dat jij niks van de buit hebt gekregen. Nog geen bedeltje. Of misschien juist wel. Dat deze dame nu pas snapt hoe haar minnaar aan dat glinsterende collier kwam dat hij onlangs op een zwoele zomeravond romantisch om haar lege hals hing. Die lieve woorden die hij toen stamelde, die onzekere blik in zijn trouwe hondenogen, dat bibberende handje en die zachte zucht. God wat hield ze toen van hem. Altijd een verlegen jongen gebleven.
Je geliefde op tv zien kan best ingewikkeld zijn. Zal meneer Tweebeeke zijn vrouw Pieter Omtzigt hebben zien interviewen voor Nieuwsuur? Of heeft hij dat uitgezet om voor haar een rustige thuiskomst voor te bereiden. Potje dubbel getrokken kruidenthee, een niet te hete kruik, een luisterend oor, zachte rustgevende muziek en gedimd licht. Want ik denk dat Mariëlle wel even wat liefdevolle begeleiding kon gebruiken nadat Twentse Pietje haar uiterst kalm alle hoeken van de studio had laten zien. Het was wel heerlijke televisie.
Maar Frans Timmermans heeft natuurlijk ook familie die donderdag moest toezien hoe het misging in dat kinderdagverblijf bij SBS. Beetje eigen schuld dikke buik was dat natuurlijk wel. Die te krappe jasjes en dat domme wachtgeld. Dodelijk. Daar word je op gepakt Frans. Zeker als je links bent. Of speelt.
Verder doen de politici het allemaal keurig en voorspelbaar. Ze spelen hun spelletjes voorbeeldig. De te veel aanbeden Heilige Omtzigt wordt bij ons thuis al ‘Sint-Pieter’ genoemd, terwijl Geert gewoon wil regeren en dat ook gaat doen. Robje is de brave misdienaar die heel goed speelt dat hij kinderlijk blij is met een gigantisch zetelverlies en Caroline beseft manmoedig dat ze te vroeg gepiekt heeft. Dilan is de nieuwe Rutte die op Ruttiaanse wijze afrekent met de oude politiek van Rutte. En iedereen vindt dat logisch bij de VVD.
Oprecht medelijden heb ik met die arme Mona Keijzer, ooit de beoogde nieuwe premier van Nederland. Zij is de absolute miskleun van Caroline en consorten. Toen deze blonde op het schild werd gehesen ging het mis. En goed mis ook. Woensdag moet ze maar wat zappen. Er is vast wel iets met voetbal of zo. Of oorlog. Leuk als je van ziekenhuisseries houdt.
Bron: NRC Handelsblad