Marjolein van de Water
Reportage Venezuela – ‘Vandaag gaan we Venezuela bevrijden’, klinkt ’s ochtends nog optimistisch uit de megafoon. Duizenden Venezolanen proberen humanitaire hulp vanuit Colombia de grens over te krijgen. Het loopt uit op een veldslag met de ordetroepen van Maduro.
Op de grens tussen Venezuela en Colombia hangt zondagochtend nog altijd een sterke traangaslucht. Verbrande vrachtwagens en hulzen van traangasbommen herinneren aan de veldslag die hier zaterdag plaatsvond. De poging humanitaire hulp Venezuela binnen te krijgen, is faliekant mislukt. Venezolaanse demonstranten hebben het afgelegd tegen de veiligheidstroepen van Nicolás Maduro en smeken nu om buitenlandse militaire interventie.
De kans dat hun gebeden worden gehoord neemt toe. ‘De dagen van Maduro zijn geteld’, zegt de Amerikaanse stafchef Mike Pompeo zondag tegen persbureau AFP. Zaterdagavond liet ook oppositieleider Juan Guaidó doorschemeren dat een verzoek om militaire interventie nabij is: ‘Ik vraag de internationale gemeenschap alle opties open te houden.’ Vandaag ontmoet Guaidó zijn bondgenoten, onder wie de Amerikaanse vicepresident Mike Pence, om de vervolgstappen de bespreken.
Het is nog vroeg als de demonstranten zich zaterdag verzamelen voor de ingang van de Tienditas-grensbrug in de Colombiaanse stad Cúcuta. In pakhuizen naast deze brug ligt zeshonderd ton voedsel en medicijnen opgeslagen, grotendeels ter beschikking gesteld door de Amerikaanse regering. Duizenden demonstranten, of vrijwilligers zoals zelfbenoemd interim-president Juan Guaidó hen noemt, moeten de goederen aan de andere kant van de grens zien te krijgen.
‘Niet weggaan’
‘Ze hebben nog steeds niet verteld wat precies de bedoeling is’, zegt Gabriel Labrador, een 24-jarige student uit de Venezolaanse stad San Cristóbal. Samen met drie vriendinnen staat Labrador voor de brug te wachten tot de hulpactie begint. Een man met een hesje van de organisatie roept af en toe iets door een megafoon: ‘Heb geduld, niet weggaan’, klinkt het. ‘Vandaag gaan we Venezuela bevrijden.’
Het socialistische regime van Maduro heeft de toegang van de hulpgoederen uitdrukkelijk verboden. Hoewel 3,4 miljoen Venezolanen hun land zijn ontvlucht, ontkent Maduro dat er een humanitaire crisis is. Hij is ervan overtuigd dat de Amerikanen de noodhulp als dekmantel gebruiken om wapens voor de oppositie het land in te brengen. Maduro heeft de grenzen gesloten en gemilitariseerd. De oppositie hoopt dat politie en militairen aan hun hongerige en zieke familieleden zullen denken en de hulp doorlaten.
Internationale hulporganisaties zijn kritisch over deze strategie. ‘Humanitaire hulp moet neutraal en onpartijdig zijn en vrij van politieke discussies’, zegt Patricia Rey, woordvoerder van het Internationale Rode Kruis. De organisatie is al jaren actief in Venezuela. ‘Dit jaar hebben we ons budget voor Venezuela verhoogd van 8- naar bijna 17 miljoen euro’, aldus Rey telefonisch vanuit Genève. ‘Wij gaan gewoon door met onze activiteiten.’
Terwijl organisaties als het Rode Kruis onder de radar actief zijn in Venezuela, willen politici van de oppositie juist zo veel mogelijk schijnwerpers op hun ingezamelde noodpakketten. ‘Het gaat ze om beeldvorming, ze willen de perfecte foto’, aldus Geoff Ramsey, Venezuela-expert bij het onafhankelijke onderzoeksinstituut Washington Office on Latin America. ‘De oppositie zet humanitaire hulp in om een breuk binnen het leger te bewerkstelligen’, aldus Ramsey. ‘Ik vrees dat dit de bestaande hulpkanalen in gevaar brengt.’
Als het hek naar de Tienditasbrug zaterdag na uren wachten opengaat, krijgen alle demonstranten een witte roos in hun handen gedrukt. Er worden ook witte T-shirts en Venezolaanse vlaggetjes uitgedeeld. Dan komen de vrachtwagens met de hulpgoederen aangereden. ‘Demonstranten aan Venezolaanse kant hebben de grens opengebroken’, klinkt het vanaf de geluidswagen. ‘Vier vrachtwagens gaan nu naar de Bolivarbrug, we willen dat de helft van jullie meegaat.’
Een juichende meute beklimt de vrachtwagens, anderen rennen erachteraan. ‘Maduro is al gevallen’, zingen ze. ‘Vrijheid voor Venezuela.’ Ook Labrador en zijn vriendinnen begeven zich naar de Bolivarbrug. Daar aangekomen komen de traangaswolken hun tegemoet. De 19-jarige Laurimar Millán smeert tandpasta bij zichzelf en de anderen onder ogen en neus. Het verzacht de pijn van het gas.
De vrachtwagens staan aan Colombiaanse kant, jonge mannen proberen met stenen en molotovcocktails de brug vrij te maken. Ze lopen op een haag van Venezolaanse gardisten. Het is bloedheet, de zon brandt genadeloos in de gezichten. ‘Zet door’, gilt een vrouw vanuit een geluidswagen. ‘Niet opgeven nu! Maduro zal vallen.’
Er gonzen voortdurend nieuws en geruchten over de brug. Er zijn doden aan de Braziliaanse grens, waar de oppositie ook hulpgoederen naar binnen probeert te krijgen. Maduro zou gedetineerden uit de gevangenis halen en wapens geven om op demonstranten te schieten. Ook de ‘colectivos’, zwaarbewapende paramilitairen, zouden met scherp schieten.
Kookpunt
De razernij bereikt een kookpunt als nieuws van de verderop gelegen Santanderbrug binnenkomt. ‘Ze hebben de hulpgoederen in brand gestoken!’ Een vrouw krijgt de video via Whatsapp binnen, de aanwezigen verdringen zich rond haar telefoon. ‘Dit is het regime van Venezuela’, schreeuwt de vrouw huilend terwijl op haar beeldscherm de vlammen uit de vrachtwagens slaan. ‘Het volk gaat dood van de honger en die klootzak steekt ons voedsel en onze medicijnen in brand.’
Gaby Arellano, Venezolaans parlementariër en een van de coördinatoren van de hulpactie, geeft vanaf de Santanderbrug verklaringen aan de pers. ‘We proberen zoveel mogelijk te redden’, aldus de hevig geëmotioneerde Arellano terwijl om haar heen demonstranten dozen uit de vlammen halen. ‘Hulpgoederen die dictator Maduro in brand heeft laten steken.’
In werkelijkheid is niet duidelijk hoe het vuur is ontstaan. Het is mogelijk dat Maduro’s troepen het hebben aangestoken, maar het vuur kan net zo goed zijn veroorzaakt door een verkeerd gegooide molotovcocktail. Of, zoals de aanhangers van Maduro beweren, opzettelijk zijn aangestoken door de oppositie om een militaire interventie te legitimeren. Voor de demonstranten is echter geen twijfel mogelijk. ‘Een president die voedsel verbrandt van een hongerend volk’, zegt Andry Gatsboa (19) met trillende stem. ‘Het is te ziek voor woorden.’
Na uren vechten zijn de demonstranten op de Bolivarbrug nog geen millimeter opgeschoten. De traangasbommen benemen adem en zicht, de ene na de andere gewonde wordt weggedragen. ‘Ze schieten nu ook met scherp’, roept een magere jongen met ontbloot bovenlijf. ‘Wij hebben alleen stenen.’ Zijn stem slaat over: ‘We kunnen het niet winnen.’
‘Help ons’, roepen de demonstranten tegen Colombiaanse politieagenten en militairen. ‘Help ons Venezuela te bevrijden.’ Politieagent Fabian Ospino haalt de schouders op: ‘Het is frustrerend, maar we kunnen niks doen.’ Samen met zijn collega’s kijkt hij stoïcijns toe hoe de Venezolanen stenen uit de straten slopen en flessen vullen met benzine. ‘We grijpen alleen in als Venezolaanse ordetroepen ons grondgebied aanvallen.’
Af en toe komen er Venezolaanse agenten de brug over, het zijn overlopers. Ze worden met luid gejuich binnengehaald en naar het hoofdkwartier van de Colombiaanse ordetroepen gebracht. Ze zien er afgepeigerd uit, sommigen huilen. In totaal geven zestig Venezolanen zich over zaterdag. ‘We zijn op de goede weg, niet opgeven’, klinkt het uit de geluidswagen.
Demonstranten duwen een in brand gestoken bus in Ureña. Beeld AP
‘Ga naar huis’
Maar als de avond valt, trekken de vrachtwagens zich terug. ‘We houden ermee op voor vandaag’, klinkt uit de speakers. ‘Ga naar huis.’ Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. De meeste demonstranten wonen in Venezuela en staan nu voor een gesloten en volledig gemilitariseerde grens. Ook de studenten uit San Cristóbal hebben geen idee waar ze de nacht moeten doorbrengen. ‘Ik wil naar huis’, zegt Millán met tranen in de ogen.
Haar 20-jarige zus zit er ook doorheen. ‘Vanochtend had ik hoop’, zegt ze. Ze staart over de brug, waar de molotovcocktails en traangasbommen nog altijd over en weer gaan. ‘Ik voel me machteloos, en ook schuldig’, gaat ze verder. ‘Ik heb geen stenen gegooid, ik heb niet eens geschreeuwd. Ik wil niets liever dat Maduro valt, maar ik ben te bang om te vechten.’
Labrador heeft de hoop nog niet helemaal opgegeven: ‘Ik weet zeker dat er morgen meer demonstranten uit San Cristóbal komen. Die gaan aan Venezolaanse kant de grenzen openbreken.’ Net als de meeste anderen op de brug vindt de student het hoog tijd dat de Amerikanen ingrijpen. ‘Het is duidelijk dat we hulp nodig hebben om ons te bevrijden van dit regime.’
Bron: Volkskrant
Plse brian s heb geen behoefte aan foto’s van varkens dios spar nos, erg genoeg, dat tuig wordt gekozen, om zogenaamde prlmtrs te zijn.
Wow, we wonen zo dicht bij elkaar en willen we het niet meer over Venezuela hebben, dat kan niet waar zijn. Zoveel ellende die je niet wilt zien en dan maar voor alle gemak je rug toe keren.
Kom op nou zeg, het zou wel erg gemakkelijk zijn als iedereen zn kop in het zand zou blijven steken zeker gezien de wereldwijde ellende, op dit eiland en rondom ons heen.
Maar goed het is zoals het is op dit forum, liever zij dan wij toch? Mijn tijd op dushi Korsou zit er vanaf 1 maart op, ik moet zeggen best genoten te hebben jarenlang van heel erg veel en veel vrienden tesamen met mijn Curacaosche vrouw. Wij vertrekken weer naar de US, alhoewel dat ook niet alles is maar het bedrijf roept je terug en dan kan je 2 dingen doen, blijven of gaan. Dus het laatste toch maar-:)
Rest mij jullie allemaal veel wijsheid te geven, zoals Jerry S altijd aan het eind van zijn progr zei “take care of yourselves and each other”.
@Wim,
Spreek voor jezelf.
Het moet heerlijk zijn om ‘als struisvogel’ in het leven te staan.
Redactie, inderdaad namens alle KKC lezers een verzoek om deze week eens geen Venezuela nieuws op KKC te zetten.
Zoals we in de jaren 70 wegens overdaad Bee Gees vrije weken op de radio hadden.
De eindeloze ellende van Venezuela past ook niet in deze carnavalstijd.
@eric, zet Amparo en Menki naast elkaar op de foto en kijk wie er het meest vet is?
Wat een groot contract, daar vechten ze voor eten en hier staken vetgemeste ambtenaren voor meer geld.
Brief Van Rijn: Rojer functioneert niet
De brief die secretaris-generaal Stella van Rijn van het ministerie van Algemene Zaken op 26 mei over Meindert ‘Menki’ Rojer schreef, is niet mals. ,,Hij vertoont een dusdanig slechte werkattitude dat hij mogelijk überhaupt niet geschikt is voor een overheidsdienst.”
De brief is gericht aan directeur HRO Celeste Johannes van het
ministerie van Bestuur, Planning en Dienstverlening. Van
Rijn wil ‘zo spoedig mogelijk’ advies over welke stappen zij
moet nemen om Rojer te kunnen laten overplaatsen, ontslaan
of een disciplinaire maatregel op te leggen.
,,Op basis van ervaringen sinds 2010 en na vele pogingen
tot hulp en bijschaven, rijst bij mij de vraag of de heer Rojer
nog geschikt is voor de functie HR accountmanager”, schrijft
Van Rijn. Premier Ivar Asjes had het ontslag van Rojer aan de
Raad van Ministers voorgelegd, waarna de Raad akkoord ging
met zijn ontslag afgelopen woensdag. Vervolgens kwam er
kritiek vanuit de partij van Asjes,Pueblo Soberano, die wil dat het
ontslag wordt teruggedraaid. HRO had in juli, naar aanleiding van de brief
van Van Rijn en andere ingediende documenten, voldoende
bewijslast voor het ontslag van Rojer. Dat is aan de ambtenaar
meegedeeld, op basis waarvan hij zeven dagen de tijd had om
aan te tonen dat hij wel geschikt was voor zijn functie. Zijn verweer
zou echter een onbeschofte brief zijn geweest aan het adres
van de premier en de secretarisgeneraal, waarin hij niet zou
hebben aangetoond dat hij wel zou functioneren. Daarop had
de premier HRO weer moeten schrijven en dan was het ontslag
rond geweest, maar in plaats daarvan ging Asjes naar de Raad
van Ministers en kwam de hele kwestie in de publiciteit. De opsomming
van de secretaris-generaal in de brief van afgelopen mei over het functioneren van Rojer is vrij ernstig. Zo zou hij meerdere fouten in zijn werk hebben gemaakt. Zo zou hij maanden hebben gedaan over het schrijven van een ‘incorrect advies’ zonder enige informatie
te hebben opgevraagd. Een andere medewerker heeft uiteindelijk
het advies moeten schrijven op basis van bestaande regelingen
die bij Rojer bekend hadden moeten zijn, schrijft Van Rijn.
Naast fouten in zijn werk noemt de secretaris-generaal een tweede
minpunt: Rojer heeft geen kennis van de werkzaamheden
HR. ,,De heer Rojer heeft er keerop keer blijk van gegeven dat hij
niet begrijpt wat het werk van een accountmanager human resources
inhoudt. Ik heb allerlei acties ondernomen om hier verbetering
in aan te brengen”, aldus Van Rijn. Zo heeft ze hem verschillende workshops gegeven. ,Hij heeft er geen blijk van
gegeven te begrijpen wat de andere activiteiten die in de activiteitenplanning
zijn opgenomen inhouden.” Een derde punt waaruit zou
blijken dat Rojer niet zou functioneren, is het feit dat hij zou verzaken
in zijn plichten als ambtenaar. ,,Vrijwel alle werkzaamheden
ten aanzien van HR binnen de ministeriële staf worden verricht
door een collega HR-medewerker, het is onduidelijk met
welke werkzaamheden de heer Rojer zich bezighoudt.” Ook
neemt de heer Rojer vele pauzes, komt veel te laat op werk, Zit onder werktijd op internet en gaat naar websites die niets met werk te maken hebben, laat hij zich negatief en schofferend uit tegenover de regering en individuele ministers en werkopdrachten blijven liggen.
Sinds december 2013 moet Rojer het Jaarplan en Jaarverslag
voorbereiden, zo blijkt uit de brief. ,,Tussen december 2013
en heden heeft dit nog geen letter resultaat opgeleverd.”
Ben inmiddels wel klaar met Venezuela.
Kunnen we het weer over Stella van Rijn en Menki Rojer hebben?