Het gerecht in eerste aanleg op Curaçao behandelde op vrijdag 24 januari 2020 wederom een mensenhandelzaak op zitting. Het betrof het onderzoek met de naam ‘Tres Belle’. Evenals de mensenhandelzaken ‘Venus’ en ‘Freedom’, die in 2019 op zitting werden behandeld, betrof dit een zaak waarbij het ging om de uitbuiting van ‘trago’-dames.
Ook in de zaak Tres Belle zijn wederom veroordelingen voor mensenhandel gevolgd. De rechter deed afgelopen vrijdag direct uitspraak. De hoofdverdachte, eigenaar van een bar/nachtclub, werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 3 jaar waarvan 1 jaar voorwaardelijk. Het Openbaar Ministerie (OM) heeft tegen hem 4 jaar waarvan 1 jaar voorwaardelijk geëist. De barvrouw van de nachtclub kreeg een gevangenisstraf van 24 maanden waarvan 12 maanden voorwaardelijk.
Een andere verdachte, die de dames dagelijks naar hun werk bracht en ook andere klusjes voor de nachtclub deed, kreeg een gevangenisstraf van 20 maanden voorwaardelijk. Ook werd een medewerker van een reisbureau vervolgd voor het kopen van tickets voor de dames, werd veroordeeld tot een taakstraf. Tot slot werd een vijfde verdachte vrijgesproken. Dit betrof de vriendin van de hoofdverdachte die af en toe meehielp in de bar.
Verkoop van ‘trago-drankjes’
De uitbuiting van de ‘trago’-dames bestond – evenals in de zaken ‘Venus’ en ‘Freedom’ – onder andere uit het opleggen van een schuld bij aankomst op Curaçao die moest worden afgelost middels de verkoop van zoveel mogelijk ‘trago’-drankjes. Daarbij gold ook een boetesysteem.
Misbruik kwetsbaarheid
De hoofdverdachte bleef op zitting volhouden dat hij de dames alleen maar hielp en hen werk gaf zodat ze geld konden verdienen. Hij zegt nooit iemand gedwongen te hebben. Het OM – en blijkens de veroordelingen – ook de rechter, zijn het hier niet mee eens. De vrouwen die voor verdachte werkten waren hier illegaal en kwamen uit Venezuela, een land in ernstige financiële nood. Onder die omstandigheden kan niet gesproken worden van vrije wil van de vrouwen.
Door hun illegale en noodlijdende situatie zijn zij zeer kwetsbaar, en daar heeft de verdachte misbruik van gemaakt. Hij heeft de vrouwen akkoord laten gaan met het ‘trago’-werk inclusief de boetes en schulden. Bovendien betaalde hij de vrouwen niet, zolang ze niet eerst hun schuld bij hem hadden afgelost. Gelet op alle omstandigheden, waaronder de werkomstandigheden en het voordeel dat de verdachte genoot, kon worden geconcludeerd dat er sprake was van uitbuiting.
Geen sprake van vrije wil
Op de zitting van vrijdag jongstleden, heeft de verdediging meerdere filmpjes laten zien van vrouwen die vertellen dat verdachte hen goed had behandeld en dat ze alles uit vrije wil deden. Het OM heeft hierop gereageerd door te stellen dat er wel duizend vrouwen bereid zullen zijn om dit op camera te zeggen, omdat zij ondanks de uitbuiting, en met name na het aflossen van hun schuld, middels het ‘trago’-werk toch wat geld konden verdienen.
Mensenhandel onacceptabel
Als de financiële nood zo hoog is, zoals op dit moment in Venezuela, dan grijpt men allerlei kansen op enig inkomen aan. Potentiële slachtoffers zien de mensenhandelaren toch als hun kans op enig inkomen. Wat dat betreft is de aanpak van mensenhandel complex, slachtoffers zullen zich niet snel komen melden.
Uiteraard zal het OM zich samen met de politie en andere ketenpartners blijven inspannen om de mensenhandel die plaats vindt op Curaçao te bestrijden. Dit is zowel een nationale als een internationale verplichting. Moderne vormen van slavernij mogen we niet accepteren.
Bron: Openbaar Ministerie
Eén ding is zeker en staat vast. In het Caraïbisch (met inbegrip van Curacao) zijn keiharde bewijzen opgedoken met goede voorzieningen in geval van “vrijwillige slavernij”. Dus slavernij met toestemming en medeweten van de vrouw zelf terwijl zij haar persoonlijke vrijheid ook mag behouden. Deze vrouwen zijn vrij en genieten van hun materiële bezittingen. Dus alles gebeurt dus op vrijwillige en gewillige basis. Wel moet zij wekelijks of dagelijks een bepaald bedrag afstaan voor haar aangeboden bescherming, het regelen van haar paspoort en andere benodigdheden/accessoires, geld geleend, een kamer zoeken etc. en andere van tevoren besproken voorzieningen. Dit alles wordt haar werkgever/vriend/kennis of zelfs familielid keurig geregeld. In het begin gaat het goed, het is koek en ei tussen de twee. Maar met de tijd gaan de ogen van de vrouw open en haar hebzucht, haar geldzucht komt naar boven en weigert zij te betalen voor de aan haar geboden gunsten, de man wordt uitgesloten na een heftige ruzie en wordt het soms een rechterlijke zaak wat meestal uitmondt in het nadeel van de man. Dit is een uiterst serieuze zaak waaraan het OM volledige aandacht moet schenken. Ik zeg niet dat er ook “verplicht” slavernij een rol hierin kan spelen, maar het tegendeel is ook tig keren bewezen. De vrouw wordt (door haar leugens) in het gelijk gesteld en de man draait de bak in. Maar partijdigheid laat het niet toe dat Vrouwe Justitia (de personificatie van rechtvaardigheid) haar blinddoek afneemt om dit alles te kunnen zien…………………………….
Onzin, alleen op papier is de slavernij afgeschaft. Regeringen hebben talrijke verdragen getekend die slavernij onwettig maken, dat is waar. Maar er zijn thans meer slaven dan ooit. De hedendaagse slavernij omvat een verscheidenheid aan mensenrechtenschendingen. Dwangarbeid voor kinderen is naar verluidt een vorm van “moderne” slavernij. Kijk ‘ns naar Derivan, een bekende Zuidamerikaanse jongen uit de buurt, is daar een triest voorbeeld van. Derivan werkt met sisalbladeren, en zijn kleine handen zijn rauw van het hanteren van de ruwe sisalbladeren, waaruit vezels voor het maken van matrassen worden gewonnen. Het is zijn taak de bladeren in een opslagruimte op te rapen en ze naar een verwerkingsmachine zo’n negentig meter verder te brengen, de hele dag op en neer. Aan het eind van elke twaalfurige werkdag heeft Derivan een ton bladeren verplaatst. Derivan begon te werken toen hij vijf was. Nu is hij elf of twaalf jaar en nog steeds doet de plaatselijke mensenrechtenorganisatie niets, nada, voor hem. Iedereen kent Derivan. Let op; een kwart miljard kinderen van tussen de vijf en veertien jaar verrichten tegenwoordig kinderarbeid. In vergelijking is dat een leger van “kleine arbeiders” bijna zo groot als de bevolking van Brazilië én Mexico samen. Mensen uit de buurt hebben de instantie(s) op de hoogte gesteld van Derivan’s toestand, maar het heeft totaal niets opgeleverd. Derivan werkt nog steeds, anderen ploeteren in mijnen. Kinderen, zo zegt een mayoral, een soort landeigenaar, zijn goedkoper in het gebruik dan tractoren en ze zijn intelligenter dan ossen. Wat een gemene onmenselijke opmerking. Dus vanwaar dat geschreeuw van: Wij mogen geen enkel vorm van moderne slavernij accepteren, terwijl het zich nog steeds volop en zelfs méér dan ooit tevoren voordoet????????