Het wordt me nu iets te veel, waar ik ga of sta wordt me gevraagd of ik begin deze week ziek was en wat er met mijn columns was gebeurd. Daarbij ben ik tijden bezig iedereen te antwoorden die me via e-mail benadert over ditzelfde probleem.
Ik zit dus eigenlijk de rommel van Amigoe op te ruimen, want die heeft bij het ontbreken van de columns niet het fatsoen gehad de lezer met een tekstje te informeren, zoals bijvoorbeeld
‘Vandaag geen Mag ik ff vanwege een verschil van mening over inhoud en vorm tussen schrijver en redactie’.
Dat was netjes geweest en had mij een hoop werk bespaard, waar nog steeds geen eind aan komt.
Maar wat doet Amigoe?
Ze krijgen opeens de zenuwen dat ze fout zijn geweest en plaatsen woensdagavond een kulverhaal op Facebook.
En dan op donderdag pas in Amigoe.
En halen dan opeens plagiaat erbij, wat te schandalig voor woorden is.
Want bronvermelding en persbericht kunnen nooit plagiaat zijn.
Maar zoals mijn lezers op Facebook zeggen;
een kat in nood maakt rare sprongen.
Maar stel je voor, een column die drie jaar lang – ja, je leest het goed, drie jaar lang onafgebroken, dus zonder een dag te verzuimen – vijf keer in de week verscheen, wordt opeens niet geplaatst.
Zonder de lezer op die dag een stukje info te geven waarom niet.
Terwijl dat probleem bij Amigoe lag en niet bij mij.
Ik heb heel netjes de columns geleverd, uitstekende columns en naar eer en geweten en dan opeens besluit iemand op de redactie die het verschil tussen een column en een artikel nog steeds niet weet na al die jaren, de columns niet te plaatsen.
En dan denk ik, wat is er werkelijk aan de hand?
Want column 1 ging over kindermisbruik op Aruba.
En column 2 was een reactie op het niet-plaatsen van column 1.
Want, zo is me gebleken, kindermisbruik is een taboe waar kranten ver van weg blijven.
Maar goed, ik heb met Amigoe een overeenkomst tot eind september.
Dan willen ze niet meer om redenen die me onbekend zijn.
Geen probleem verder, want ik ben al bezig een online krant op te zetten, www.magikff.com, en ik heb mijn handen vol aan Facebook.
Dus mijn columns gaan gewoon door en tot eind september worden mijn columns eerst in Amigoe geplaatst en een dag later in mijn online krantje.
Ik meld dit even als antwoord op de vele vragen die ik krijg hoe mijn relatie met Amigoe nu is. Die is nu weer een soort van normaal, al heb ik wel de twee columns naar de Raad voor Journalistiek in Nederland gestuurd, want ik wil een antwoord of Amigoe mijn vrijheid van meningsuiting heeft geschonden.
Terug naar nu, het heden.
Normaal gesproken betaalt Amigoe ook voor mijn columns die ze niet willen plaatsen.
Dat kwam ook nu aan de orde, want dat is contractueel vast gelegd en dus hield Amigoe zich daaraan.
Maar ze gingen er mee akkoord dat ik de columns ‘terugkocht’, zodat ik ze plaatsen waar ik wil. Dat zal binnenkort gebeuren op Facebook en mijn online krantje en dan kan de lezer zelf oordelen dat in wezen de sop de kool niet waard was.
Zeker als we drie jaar onafgebroken zonder enig probleem met elkaar gewerkt hebben.
Dan was dit, laat ik het voorzichtig stellen, niet zo verstandig van de redactie van Amigoe, want dit hele gedoe zal zeker niet in hun voordeel uitvallen.
Jammer, maar wie ben ik om over het verstand van anderen te mogen oordelen.
Dat is de gewoonte bij Amigoe.
Toen Arthur Donker in zijn column iets schreef over geloof, was het meteen afgelopen voor hem.
Dat was zijn laatste column.
Hoewel hij zelf ontkent dat dit de reden was, weet ik wel beter, want hij heeft nog andere inkomsten van Amigoe, dus is het zijn broodheer.
Op mijn vraag waarom de columns van Arthur niet meer werden geplaatst en waarom er geen melding was gemaakt in de krant door een kort berichtje te plaatsen, kreeg ik een summier antwoord van de hoofdredactrice wat kant noch wal raakte.
Nu is de Amigoe niet veel meer dan een dorpskrantje en krijg ik dit vod al bijna 10 jaar gratis in de bus. Sinds vorige week hebben deze administratieve wondermensen in de gaten, dat ik geen abonnement heb op deze krant. En weet je wat, ik mis dat ding niet eens, lol.
Ik ken een pastoor op dit eiland die zich de pleuris neukt, kleine kinderen misbruikt, maar daar wordt over gezwegen, dat is taboe. Ook incest is een veel uitgeoefende hobby op dit eiland, maar eveneens niet bespreekbaar, want je mag hier kennelijk zelf uitmaken wat je met je kinderen doet.
Behalve als je er eentje adopteert, dan ga je zo maar, zonder dat er iets gebeurd is, anderhalf jaar de gevangenis in en wordt je daarna ontslagen wegens gebrek aan bewijs. Gebrek aan onderzoek kennis zullen ze bedoelen, de OM lapzwansen.
Wel een paar levens naar de kloten geholpen, maar dat deert ze niet.
En de kinderlevens die door een huichelende gods vertegenwoordiger worden vernietigd, daar praten we maar niet over, dat ligt zo gevoelig.
Ik wens je sterkte en succes met je verdere columns.