Willemstad – De 82-jarige Carlos Garcia werkte als broeder in het sanatorium toen de Julianabrug, gisteren precies 45 jaar geleden, instortte.
,,Ik was aan het werk op de mannenafdeling toen we een enorme klap hoorden. We renden naar buiten en zagen dat de brug was ingestort.”
Garcia ging weer aan het werk.
Maar daarna kwam er een telefoontje van het Rode Kruis dat hij, als vrijwilliger van de organisatie, zich moest melden.
,,We hebben op het werk toestemming gekregen om weg te gaan. Ik woonde op vijf minuten lopen van het werk. Ik ben naar huis gegaan en heb mijn khaki uniform van het Rode Kruis aangetrokken.”
De vrijwilligers van het Rode Kruis hadden aan de voet van de brug een tent opgeslagen.
Ze bivakkeerden daar en moesten stand-by staan.
,,Ik herinner me nog dat we een geklop hoorden vanuit de tunnel. Daar zaten nog levende mensen in. We wisten dat ze daarin zaten, maar konden niets doen.”
Volgens Garcia heeft hij het geklop een paar keer gehoord, maar daarna viel het stil. Hij herinnert zich niet meer na hoeveel dagen de lijken zijn geborgen.
Wel weet hij nog te vertellen dat hij zag hoe de lijken uit het water werden gehaald en naar Otrobanda, bij Motet, werden gebracht.
De vrijwilligers hebben zo’n drie dagen in de buurt van de ingestorte brug gebivakkeerd.
Ze gingen naar huis om schone kleren aan te trekken. De vrijwilligers hadden volgens hem niet veel te doen.
,,We zaten daar maar en keken naar de zee.”
De ingestorte brug bleef nog een paar dagen in zijn geest rondspoken.
,,Het spookte een paar dagen na, maar daarna vergeet je het. Als broeder ben je gewend met leed om te gaan.”
Sommige getuigen die de brug zagen instorten waagden zich daarna niet meer op de nieuwe brug die werd gebouwd.
,,Een broer van mij was als de dood om zich op de nieuwe brug te begeven. Hij is nooit de brug over geweest. Noch van de kant van Punda noch vanuit Otrobanda. Maar ik had daar geen last van.”