Het eerste, niet ongeestige whatsappje ontving ik van de adjunct-hoofdredacteur van het zakenmannenblaadje Quote met de vraag of ik, nu de kans groot is dat De Telegraaf tot hetzelfde concern als NRC gaat behoren, mij aan mijn woord zou houden en ontslag neem als columnist bij deze krant.
Ooit heb ik dat zwart op wit geschreven. Ik was op het moment van het berichtje van de heer Paul van Riessen, zo heet de adjunct, nog niet op de hoogte van de plannen van het Belgische Mediahuis om de noodlijdende krant voor wakker Nederland te redden en belde dus even met de NRC – redactie. Daar werden de geruchten bevestigd. Er ging al een vertrouwelijk mailtje rond. Het was echter nog niet officieel.
De Quote-meneer bood mij een plek aan in zijn maandelijkse glossy, maar ik kan hem nu vast zeggen dat ik die niet zal accepteren. Domweg omdat het blaadje mij deze maand diep gekwetst heeft. Via Blendle ontving ik een artikeltje uit het decembernummer van zijn blad over mijn in de afgelopen veertig jaar met veel bloed, zweet en bypasses bij elkaar gesprokkelde vermogen.
Dat werd zo ridicuul laag ingeschat dat ik sinds het verschijnen van hun kerstnummer met een vuilniszak over mijn hoofd door Amsterdam- Zuid en de hoofdstedelijke grachtengordel loop. Ik ben de loser van de rijken. Verder mijd ik de golfclub, verschijn niet meer op de wekelijkse ondernemerslunch in de Amsterdamse Industrieele Groote Club en laat ook even mijn gezicht niet meer zien bij de Rotary. Ook mijd ik het Larense creditcardbordeel Boccacio, maar dat heeft een andere reden. Durf alleen nog te gaan dineren in het deze week zo zwaar getroffen restaurant La Rive in het Amstel Hotel omdat daar, sinds ze hun Michelinster verloren hebben, geen echte rijken meer zitten.
Voordeel is wel dat allerhande eikels, die in de afgelopen decennia flinke bedragen van mij geleend hadden, mij deze week allemaal hebben terugbetaald. Even heb ik de overstap naar de Quote wel overwogen. Domweg omdat zij mijn ooit gemaakte grapje dat ik voor dit wekelijkse stukje meer dan 5.000 euro per keer zou ontvangen serieus hebben genomen in hun financiële analyse over mij. Dus ze zijn wel bereid mij een Jan Mulder-achtig honorarium te verschaffen. Klinkt aantrekkelijk.
Sowieso grappig wat mensen serieus nemen. Toen ik onlangs in deze krant naar aanleiding van het biechtboek van Thomas Dekker bekende dat ik zwaar gok- en seksverslaafd was kreeg ik via Twitter en andere moderne internetkanalen reacties van honderden idioten die mij moedig vonden en sterkte wensten. Waarschijnlijk dezelfde bejaarden die ooit serieus namen dat ik na meer dan 25 jaar voor een paar stuivers meer naar het AD zou verhuizen. Van die krant heb ik inmiddels ook al een vraag binnen of ik nu bij hen wil komen.
Ter zake! Stop ik als De Telegraaf ook onderdeel wordt van het Mediahuis, de eigenaar van NRC ? Dat heb ik ooit wel gezegd! Ik wilde niet op dezelfde loonlijst als die gluipnicht van een Evert Santegoeds. Klopt. Toch blijf ik. En ik ga me er als een Ard van der Steur uitlullen. Ik heb geschreven dat ik zou vertrekken als De Telegraaf mijn baas zou worden. Daar was toen namelijk even sprake van. Dat de Telegraaf Media Groep deze keurige liberale kakkerskrant, clubblad van de door velen verfoeide elite, zou overnemen. En dat kon ik principieel inderdaad niet aan.
Maar nu blijkt dat het Mediahuis de noodlijdende Telegraaf gaat overnemen. En dat ligt toch anders. Ik word er niet heel vrolijk van, maar ze zijn niet mijn baas. Zij krijgen geen lettergreep zeggenschap over het beleid van deze krant. Die blijft in handen van een rijke Belg, die volgens mijn hoofdredacteur (ook een Belg!) veel hart voor kranten heeft. Beetje ingewikkeld is het wel. Echt vrolijk word ik er niet van als ik bedenk dat er bij deze krant misschien bezuinigd gaat worden om De Telegraaf, de schreeuwende spreekbuis van de witte, boze PVV-stemmers, te redden. Tsja.
Hiervoor waren we van Egeria en daar zat weer heel veel geld in van C&A, dat in de Tweede Wereldoorlog net zo fout was als de later veroordeelde Tele graaf. Ik denk dat ik meneer Wang maar eens ga bellen. Misschien wil hij ons overnemen? Wie dat is? Die enge afhaalchinees van ADO Den Haag.
Bron: NRC Handelsblad