Column Vaders | ‘Proost’
Weleens gehoord van zekere Maggie de Block uit het Vlaamse Merchtem? Nu, ik tot voor kort ook niet – een nijvere huisarts – en toch is dit het nieuwe fenomeen in de Belgische politiek en als minister van Volksgezondheid boegbeeld van haar partij die haar al met de troetelnaam ‘het Blokske’ heeft bedacht. De Block wordt geroemd om haar schier perfecte dossierkennis.
Er is echter maar één maar… de eerste gezondheidsdame van België is letterlijk moddervet en het is slechts gissen naar haar gewicht schoon aan de haak, want die informatie houdt ze angstvallig achter de hand.
Het geheel komt me in ieder geval over als een aansporing aan haar landgenoten om in het stamineeke nog maar een extra pintje te vatten en daarna op de hoek het frietkot – regionaal erfgoed bij uitstek – te bezoeken om nog een vette klodder mayonaise met in walmend paardenvet gefrituurde koolhydraten te nuttigen.
Ik moest hieraan denken toen ik een recente foto van ons aller minister van Volksgezondheid Ben Whiteman onder ogen kreeg. Tsja, toch ook een role model en naar schatting net een tikje lichter dan zijn Belgische ambtsgenote De Block maar toch een zwaargewicht tegen het obese aan waarbij Whiteman zich schaart in de rangen van bijna 50 procent van de Curaçaose bevolking met zichtbaar overgewicht en latente hoge bloeddruk en suikerziekte.
Naast de bewindsman zat ene Gersji Rodrigues Pereira, als beoogd directeur geweerd uit het Sint Maarten Medical Centre na een antecedentenonderzoek door de vakbond Windward Island Health Care. Is men op St. Maarten slimmer dan op Curaçao, waar een immer noodlijdend elektriciteitsbedrijf in opperste verwardheid meent dat het eigenaar van de zon is en dat je daar dus ook voor moet betalen? Ja, ik denk dat de mensen op St. Maarten in deze specifieke gevallen veel slimmer zijn.
Nogal controversieel dus onze nieuwe onafhankelijk opererende Inspecteur van Volksgezondheid – zijn contract is inmiddels getekend en de belastingbetaler zal hier wel weer immens blij mee zijn – die wegens falend beleid op non actief werd gesteld als bestuursvoorzitter van de IJsselmeerziekenhuuizen. En dan valt je als arts in Nederland maar één ding te doen om nog wat rooie centen te kubreren. Je trekt stilletjes op kousenvoeten de grens over. Duitsland is favoriet, dat kijkt niet zo nauw. En Frankrijk is voor ‘marteltandartsen’ blijkbaar een ideaal toevluchtsoord om daar hun malafide praktijken voort te zetten. En natuurlijk de Cariben. Is dit alles eigenlijk wel zo kosher, zo gezond?
‘Ik heb ervaring genoeg in controverses. Ik weet hoe het is aan het roer te staan’, meldt de omstreden nieuwbakken inspecteur. ‘Transparant beleid, dat is waar ik naar streef.’
Beseft Rodrigues Pereira eigenlijk wel dat hij zich in een volgende leeuwenkuil stort? Heeft hij zich wel terdege gerealiseerd waarom de afgelopen jaren op dit transparante eiland alleen buitenstaanders tot inspecteur werden benoemd omdat lokale deskundige artsen zich aan deze functie niet de vingers wilden branden? Je kunt toch beter op Curaçao goede vrienden van elkaar blijven. Rodrigues’ voorganger, de kritische Huurman zou een eye opener moeten zijn. In het algemeen zijn inspecteurs op Curaçao – gezond of niet – figuurlijk geen lang leven beschoren. Rust en vree in medisch utopia luidt de grondregel en alles moet liefst bij het oude blijven, want zo hebben wij het altijd gedaan en zullen het tot in eeuwigen dage doen. Punt uit.
Op uw gezondheid… Proost!
Bron: Facebook Hans Vaders
Slangenkuil – serie columns van auteur Hans Vaders over breed uiteenlopende onderwerpen en actualiteiten van Curaçao