Opinie George Lichtveld

De vicevoorzitter van de stichting Fundashon Kòrsou na Kaminda pa Libertat, Disrael Orphelin blijft volharden dat het dekolonisatieproces voor Curaçao niet is voltooid en dat de beëindiging van de rapportageverplichting van het Koninkrijk destijds niet betekende dat de Verenigde Naties (VN) de Nederlandse Antillen en Suriname voortaan ook als zelfbesturende gebieden beschouwde.

Op grond daarvan zet de stichting zich in voor een soeverein Curaçao en dringt er thans op aan dat onze volksvertegenwoordiging daarover een standpunt inneemt. Nu wil het geval dat, in een tweepagina-breed artikel verschenen in het Antilliaans Dagblad van 4 juli 2022, de staatsrechtgeleerden prof. dr. Arjen van Rijn en prof. dr. K. Flinterman samen met Lucita Moenir Alam (voormalig directeur van het Bureau Buitenlandse Betrekkingen en oud-ambassadeur van het Koninkrijk der Nederlanden) ‘na plaka chikí’ (in detail) hebben uitgelegd waarom het dekolonisatieproces wel degelijk geheel is afgerond.

Ik ga daar niet nog eens een keer overheen fietsen, het relaas was glashelder, ik zou het absoluut niet beter verwoord kunnen hebben. Bovendien had daarvoor ook ex-premier Etienne Ys een opiniestuk (AD 2 juni 2021) geschreven naar aanleiding van het kortgeding dat de Sint Maartense stichting Pro Soualiga (PSF) had aangespannen tegen de Staat der Nederlanden dat PSF glansrijk verloor. Uit zijn uitleg blijkt dat ook hij de mening is toegedaan dat het dekolonisatieproces geheel is afgerond.

Ondanks de overweldigende argumenten van voormelde staatsrechtdeskundigen en de rechtbank blijft Orphelin zonder valabele tegenargumenten volharden in zijn standpunten. Een volstrekt onwetenschappelijke houding die alleen kan voortkomen uit de drang naar misleiding van zijn toehoorders of uit simpel onbegrip en koppigheid over staatsrechtelijke en volkenrechtelijke mechanismen en uitgangspunten. Ik hou het maar op het eerste want tegen dat tweede ben ik niet opgewassen.

Zoals de meeste ‘independistas’ (onafhankelijkheidszoekers) probeert ook Orphelin legitimatie te bedenken voor zijn ‘vrijheidsstrijd’ en denkt dit gevonden te hebben in het naar zijn mening niet afgeronde dekolonisatieproces. Niet dus. Maar laten wij dat even terzijde leggen. Wat ik gaarne zou willen weten is wat Orphelin en zijn stichting in feite beogen te bewerkstelligen, want dat is voor mij nog steeds volstrekt onduidelijk. Wat houdt zijn grief in feite in wanneer hij stelt dat het dekolonisatieproces nog niet is afgerond? Wat vindt hij dat alsnog moet gebeuren en met welk doel? Vindt hij dat het proces pas is afgerond wanneer Curaçao onafhankelijk is? Als dat zo is waarom zegt hij dat dan niet gewoon?

Uit de media blijkt alleen maar een warrig verhaal waarbij hij blijkbaar vindt dat ‘de Staten de soevereiniteit van het eiland dient uit te roepen’. Dat is natuurlijk kletspraat, het zelfbeschikkingsrecht komt toe aan het volk en niet aan de volksvertegenwoordiging, daar zijn alle staatsrechtgeleerden het met elkaar over eens. Ons parlement mag best wat vinden van het verhaal van Orphelin maar daar houdt het ook bij op, uit hun mening kunnen geen rechtsgevolgen voortkomen die tot onafhankelijkheid leiden dan alleen maar een verzoek aan de regering om een referendum te initiëren.

De onafhankelijkheid van Curaçao kan uitsluitend bewerkstelligd worden door middel van een referendum. Alleen het volk kan haar zelfbeschikkingsrecht uitoefenen. En ik garandeer Orphelin dat als het Curaçaose volk daarmee instemt en zich duidelijk uitspreekt voor afscheiding van het Koninkrijk, de Staat der Nederlanden daar absoluut aan zal meewerken. Die ‘lucha pa libertat’ zal echt niet nodig zijn. Met instemming van het volk krijgt Curacao dan binnen de kortste keren haar onafhankelijkheid per email toegezonden. Daar hoeft echt niet voor gevochten te worden.

Verder wil ik erop wijzen dat Curaçao op dit moment niet soeverein is, maar autonoom. De Staten kunnen de soevereiniteit van Curaçao dan ook niet bevestigen. Autonomie houdt in dat de deelstaat Curaçao over een hoge mate van zelfbestuur beschikt maar nog steeds onderdeel vormt van een grotere rechtsorde, zijnde het Koninkrijk der Nederlanden. Curaçao is niet soeverein, is niet onafhankelijk, heeft geen volkenrechtelijke status en wordt ook door niets en niemand erkend als een volkenrechtelijke staat. Waarschijnlijk steekt dat en vindt de stichting dat het dekolonisatieproces nog niet is afgerond. Als dat zo is, dan zou de voorzitter energie moeten stoppen in zijn deelgenoten en politieke medestanders om een referendum bewerkstelligd te krijgen.

Een andere legale weg is niet mogelijk. Wel wil Orphelin tot slot enige overwegingen meegeven: Een onafhankelijk Curaçao zal vanwege haar kleinschaligheid en kwetsbaarheid, na uittreding uit het Koninkrijk zich noodgedwongen moeten aansluiten bij een grotere rechtsorde, wil het kunnen overleven. De vraag is of die rechtsorde het nieuwe land betere financieel-economische en rechtstatelijke condities zal kunnen aanbieden dan Curaçao op dit moment binnen het Koninkrijk geniet.

Er zijn drie groepen die de onafhankelijkheid van Curaçao zeer zouden toejuichen te weten (a) de independistas, (b) zij die behoren tot onze lokale kleptocratie (het ecosysteem van die groep steelzuchtige bestuurders en hun aanhang) en (3) de transnationale criminele netwerken die binnen de kortste keren het eiland zullen omtoveren in hun grootste basis en vrijhaven binnen de Latijns-Amerikaanse en Caribische regio.

GEORGE LICHTVELD