Uw ingezonden brief in de Knipselkrant Curacao? Stuur uw brief voor 21:00 uur naar emailadres INGEZONDEN. Wij publiceren uw brief zonder deze in te korten. De redactie van de Knipselkrant Curacao is niet verantwoordelijk voor de inhoud. Ingezonden stukken die opruiende of dreigende taal bevatten worden door ons niet gepubliceerd.
Vandaag laten we Theo van Rens aan het woord.
Drie jaar geleden werd bij mij een hersentumor vastgesteld met een gemiddelde resterende levensverwachting van anderhalf jaar. Ik heb dus al veel geluk gehad, waarvoor ik dankbaar ben. Na bestraling en chemo was er op de eerste MRI’s niets meer zichtbaar. Na tweeënhalf jaar echter weer wel en is de chemobehandeling weer begonnen. Bij de laatste MRI, twee weken geleden, zelfs met drie kleintjes erbij.
Omdat deze er tijdens de behandeling zijn bijgekomen, concludeert men dat de behandeling niet aanslaat en is deze gestopt. Ik ben dus aan de goden overgeleverd! Ik ben net begonnen met een suiker- en koolhydratenvrij dieet en hoop daarmee levenswinst te behalen. We gaan het meemaken. Ik moet er rekening mee houden dat ook het dieet niet (veel) helpt en dan zal het (snel) bergafwaarts gaan. Uiteindelijk word ik dan bedlegerig en heb véél verzorging nodig.
Ik ben mijn leven lang erg actief geweest en ook nu nog. Ik zie het dan ook absoluut niet zitten om naar het plafond te liggen staren en mijn omgeving tot last te zijn, zonder enige hoop op verbetering. Vorige week ben ik met onze dobberman Bruce naar de dierenarts geweest omdat hij slecht at en dikke achterpoten had. De dierenarts stelde dat hij niet meer lang te leven had. Al deze week kon hij niet meer overeind. Wij hebben een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend voor euthanasie. ’s Avonds heb ik nog anderhalf uur bij hem gezeten. Hij was rustig en zocht oogcontact, iets wat hij voorheen nóóit deed. Alsof hij afscheid wilde nemen. Toen mijn echtgenote bij ons kwam zitten zocht hij ook oogcontact met haar. Zoiets als, dankjewel en vaarwel. De volgende ochtend met mijn echtgenote en Bruce naar de dierenarts. De euthanasie was binnen een paar minuten klaar. Met ons beiden, al pratend en strelend erbij, is hij rustig ingeslapen. Hij werd gecremeerd en zijn as begraven we in onze tuin naast zijn broer Max.
Onderweg naar huis overdacht ik hoe mooi het was gegaan met Bruce en vroeg me af waarom dat straks niet ook zo met mij kan? Waarom moet ik lijden en mijn omgeving tot last zijn? Zij moeten immers verder met hun leven. Omdat onze politici geen zin hebben om dit aan te pakken of bezig zijn met lucratievere zaken?
In veel landen, met Nederland voorop, gaat het zoals het met Bruce is gegaan. Op Curaçao moet men lijden en afzien. Waarom? Wanneer wordt daar eindelijk iets aan gedaan?
Theo van Rens,
Curaçao
Hierover is een aantal jaren geleden een scriptie geschreven en een bijeenkomst gehouden om eea te bespreken in de aula van de UNA. De praktijk blijkt, luisterend naar de daar aanwezige neuroloog, niet zo zwart te zijn als het van een afstand lijkt. Ik denk dat het de moeite waard is om op zoek te gaan naar de juiste artsen.
Van een parlement vol ongeletterde reislustige nietsnutten met het redenatievermogen van een zich op de borst bonkende primaat, die zich alleen maar met nonsense bezighoudt, mag je niet veel verwachten. Wat is Curaçao toch en primitief eiland , bestuurlijk gezien, maar ook op teveel ander vlakken.
Daarover wil niemand het hebben! En de artsen zijn angstig voor de consequenties als ze hiermee helpen. Zoals ook de families van zieke ongeneeslijke of terminaal patienten.
100% mee eens. Op Curacao is men te bang om de kerkelijke gemeenschap overzich heen te krijgen. Dus resteerd, niets doen.
Helemaal mee eens Theo!!