Rene Zwart | DossierKoninkrijksrelaties.nl

Een fout maken kan de beste overkomen, ook als je de leider bent van Bonaires grootste politieke partij en Clark Abraham heet. Als publiek figuur met bovendien een eerdere veroordeling wegens gewelddadig gedrag zou je bij hem, zeker nu hij opnieuw gedeputeerde is, enige waakzaamheid verwachten zichzelf niet nog eens in opspraak te brengen.

Maar leren van fouten blijkt, overigens niet tot verrassing van degenen die hem beter kennen, niet zijn sterkste kant.

Zich voordoend als ondernemer liet Abraham Fundashon Mariadal betalen voor een partij van 2.000 lakens waarvan hij er vervolgens slechts enkele tientallen leverde. In het zakenverkeer kan er altijd wel iets misgaan tussen opdrachtgevers en leveranciers. Bijna altijd wordt dat onderling netjes opgelost. De pseudo-entrepreneur Abraham heeft echter de door Mariadal bij herhaling gedane uitnodiging een minnelijke regeling te treffen keer op keer naast zich neergelegd.

In plaats van aangifte te doen wegens oplichting, deed het ziekenhuis een poging haar geld met zachte dwang, maar wel op discrete wijze via een deurwaarder terug te krijgen. Ook deze coulance – om hem pijnlijk gezichtsverlies te besparen – was niet aan Abraham besteed. Kennelijk was hij ervan overtuigd een met belastinggeld gefinancierde maatschappelijke instelling ongestraft voor 20.000 dollar te kunnen flessen. Door een veroordeling van de rechter over zich af te roepen, staat hij nu geheel door eigen toedoen publiekelijk te kijk als iemand die het niet zo nauw neemt met gemeenschapsgeld.

Volgens Abraham is de kwestie met het vonnis afgedaan. Het betrof immers een civiele aangelegenheid die geheel los staat van zijn rol als politicus en bestuurder, probeert hij de bevolking op de mouw te spelden. Dat geldt inderdaad voor het geschil als zodanig. Daar kan een streep onder, althans zodra de schuld is vereffend. Maar aan het bedrog zit nog een andere, belangrijkere dimensie en dat is dat de telg uit de ‘Abraham-dynastie’ denkt alles en iedereen naar zijn hand te kunnen zetten.

Veel kwalijker dan de zakelijke misstap, is diens aan het daglicht gekomen zwak ontwikkeld ethisch normbesef. Als je als ondernemer niet over een goed functionerend moreel kompas beschikt, komt dat je niet opeens aanwaaien op het moment dat je als politicus of bestuurder handelt. Oneerlijkheid is niet functie- maar persoonsgebonden.

Oftewel: het is de aard van het beestje. Hoe anders valt te verklaren dat hij zijn fout(en) niet wil inzien en dus ook niet bereid is deze uit vrije wil te herstellen. In plaats van spijt te tonen, roept hij zich uit tot slachtoffer van een verzonnen complot van politieke rivalen. Dat hij tot twee keer toe geen gehoor heeft gegeven aan een oproep van de rechter duidt bovendien op gebrek aan respect voor de rechtsgang.

Het is veelzeggend dat Abraham alle kansen om een smadelijke afgang te voorkomen willens en wetens onbenut heeft gelaten, zelfs nog in de periode dat hij zich liet beëdigen tot gedeputeerde van nota bene Financiën. Toch zal dit alles de van zichzelf overtuigde politicus zeer waarschijnlijk niet de politieke kop kosten.

Voor een deel van zijn aanhang is hij een onaantastbare heilige en de Eilandsraadsleden die de coalitie in het zadel hebben geholpen, lijken gelijktijdig met de jongste bestuurswisseling het woord integriteit uit hun vocabulaire te hebben geschrapt. De rijksvertegenwoordiger die zich eerder bij minder ernstige voorvallen gretig opwierp als waakhond van goed bestuur zwijgt nu in alle talen en sommige lokale media gaan gedwee mee in de misvatting dat een onbetrouwbare ondernemer best een betrouwbare bestuurder kan zijn.

Buiten de passiviteit van de rijksvertegenwoordiger zijn er meer Haagse raakvlakken die de aandacht van de Tweede Kamer verdienen. Hoe is het bijvoorbeeld mogelijk dat Abraham met een illegaal (want nergens geregistreerd) bedrijf goederen importeert zonder dat er bij de Douane (een Rijksdienst) een lampje gaat branden? Hoe kan het dat hij ABB in rekening brengt, maar niet afdraagt zonder dat bij de Belastingdienst (eveneens een Rijksdienst) alarmbellen gaan rinkelen? En hoe valt te verklaren dat een vooraanstaande politicus een ongebruikelijk groot bedrag op zijn privérekening gestort krijgt zonder dat de bank conform de witwasregels van de Autoriteit Financiële Markten onraad ruikt?

Abraham heeft ontegenzeggelijk politiek talent en zou met zijn charmes veel kunnen bereiken (al viel dat bij zijn twee eerdere perioden als gedeputeerde nogal tegen), maar is door zijn impulsiviteit gelijktijdig de grootste vijand van zichzelf en daarmee een tikkende tijdbom onder een Bestuurscollege dat zich voorstaat op transparantie, koersvastheid en integriteit. Vanzelfsprekend heeft hij als doorgaans niet onaardig mens recht op een nieuwe – al is het een zoveelste – kans. Maar voor een functie in het openbaar bestuur heeft hij zich nu toch echt definitief gediskwalificeerd. Hoe moreel ongeschikt ook, hij zal – zoals hij zelf vol bravoure uitstraalt – er net als na zijn vorige veroordeling ook deze keer wel weer mee wegkomen. Dus is het wachten op een volgend ‘bedrijfsongeluk’.

Intussen is Den Haag gewaarschuwd: als gedeputeerde Abraham binnenkort een rijksbijdrage vraagt voor een project, zal men vast zo verstandig zijn niet vooruit te betalen.

Bron: DossierKoninkrijksrelaties.nl