Het lot van hoge bomen is dat ze wel eens in de volle wind komen te staan. Daar moet je als ambitieuze politicus tegen kunnen; ook als je je alleen maar verbeeldt een hoge boom te zijn, omdat je je hebt omringd met kreupelhout.
Terwijl zijn collega-gedeputeerden zich plichtsgetrouw, vol ijver en passie op de hoofdpijndossiers uit hun portefeuille hebben gestort, doolt coalitieleider Clark Abraham rond in een waan van eigen gelijk. Bij het minste geringste zuchtje tegenwind begint hij te blazen als een valse kater in het nauw.
Abraham won vorig jaar de verkiezingen, maar verloor door zijn onberekenbaarheid de formatie. In november kaapte hij, met dank aan een verweesd Eilandsraadslid, alsnog de zo lang begeerde macht. Jarenlang had hij vanuit de oppositiebankjes neergekeken op zijn collega’s. Als een onder te hoge druk exploderend expansievat, schoot hij uit de startblokken, geen geheim makend van zijn nieuwe levensdoel: alles wat eerdere Bestuurscolleges hebben opgebouwd tot de grond afbreken. Het is een geluk bij een ongeluk dat de voorgangers niet zo heel veel voor elkaar hebben geprutst, anders zou de berg puin de Brandaris nog in de schaduw zetten.
De geldingsdrang van Abraham is omgekeerd evenredig aan de kleinte van Bonaire. De inkt van het coalitieakkoord was nog niet opgedroogd of de eerste partijvriend werd geparachuteerd naar een baan in schaal 16. Onder het motto nos mes por nam hij al even fluks het besluit de aan de Belastingdienst Caribisch Nederland uitbestede inning van lokale heffingen weer in eigen hand te nemen. Alsof die klus niet ooit bij het eigen apparaat is weggehaald omdat er heel veel miljoenen “op straat bleven liggen”. Daar aan herinnerd, verzon de gedeputeerde dat de belastingdienst zijn werk niet goed doet.
Opvallend aan dat voorval: het bekritiseerde besluit is geruisloos van de website van het BC verwijderd. Dat gebeurde kort nadat Abraham tijdens zijn wekelijkse gelivestreamde bergrede hoog had opgegeven van de transparantie die hij heeft verordonneerd: “Transparensha, hasi lokual bo bisa, i bisa lokual bo hasi! [1] Dat woorden geduldig zijn, bevestigt de WolBES-novella. Vergaderingen daarover vinden in schimmige achterkamertjes plaats en bijbehorende documenten worden tot staatsgeheim verklaard. Een aankondiging dat er weer eens door de Eilandsraad over de wet zou worden gesmoesd, die per ongeluk door de griffie op Facebook was gepost, werd als de wiedeweerga gedeleted.
Het kan altijd gekker. Nadat staatssecretaris Van Huffelen de Tweede Kamer in haar agenda liet gluren om aan te tonen dat zij de afgelopen jaren geregeld met het Bestuurscollege en de Eilandsraad om tafel is gegaan om het over de WolBES te hebben en meerdere keren om input heeft gesmeekt, verwees Abraham de lezing van de bewindsvrouw doodleuk naar Fabeltjesland met de woorden “Niemand heeft gevraagd: wat vinden jullie er van?” Zeker ‘vergeten’ dat hij in juni 2022 deel uitmaakte van de delegatie die in een eigen verslag de stas publiekelijk prees voor het “open gesprek” over de WolBES…
Wat kennelijk ook voor de burger verborgen moet blijven, is dat de Eilandsraad in het geniep een greep in de eilandkas heeft gedaan om de eigen fractievergoeding (een soort steunfonds voor family & friends) met bijna een half miljoen dollar op te plussen. En passant werd de griffier al even heimelijk een riante salarispromotie cadeau gedaan. Zelfverrijking als de Bonairiaanse definitie van zelfbeschikking. Per inwoner komt geen Nederlandse gemeenteraadsfractie ook maar in de buurt van zulke riante bonussen. Wie dat hardop zegt, roept de toorn van Abraham over zich af. Als door een zwerm mariebomba’s achtervolgd, maait hij op sociale media wild om zich heen. Iedereen die iets kritisch over het gegraai opmerkt, krijgt per omkerende post te maken met zijn minder charmante kant.
De gedeputeerde kan het zich allemaal straffeloos veroorloven. De waarnemend gezaghebber, overigens partijgenoot, past slechts op de dorpswinkel omdat onder het huidige politieke gesternte niemand anders het gezag op zich wenst te nemen. En de Rijksvertegenwoordiger blijkt bij gebrek aan tanden een papieren tijger. Amokmaker Abraham weet zich echter ondanks veroordelingen voor huisvredebreuk, stalking, mishandeling en zeer recent flessentrekkerij verzekerd van de hondstrouwe steun van amechtig aan zijn leiband kwispelende keffertjes.
De stoerste van de roedel hengelde deze week opzichtig naar een aai over de bol van het baasje door niet geremd door schaamte de staatssecretaris (wie had kunnen denken dat Kadushi het ooit nog eens voor haar zou opnemen?) te brandmerken als populiste. Louter en alleen omdat zij het heeft gewaagd de geldsmijterij van de volksvertegenwoordigers ongepast te vinden als gelijktijdig 4 van de 10 Bonairianen in armoede leven. “Honger? Neem maar een broodje staatkundige structuur!”, redeneren Abrahams schoothondjes.
Dat lezers en luisteraars door eigen bestuurders belogen, bedrogen en bestolen worden, dáárover zwijgen de meeste plaatselijke pennenlikkers en praatjesmakers in alle talen (dwz: Papiamentu en onbeholpen Nederlands). Bangepoeperig als ze zijn uit de gratie te raken door de grote rode leider tegen zijn (naar eigen zeggen cocaïnevrije) haren in te strijken. Openbaar bestuur is zo sterk als media zwak zijn. Daardoor kan het op Bonaire gebeuren dat een in zijn eigen werkelijkheid verdwaalde politicus vrij baan krijgt het eiland op de klippen te laten lopen.
[1] “Transparantie, doe wat je zegt en zeg wat je doet!”
Kadushi is het buitenbeentje van DossierKoninkrijksrelaties.nl: een stekelige rubriek die soms wel eens ‘au’ kan doen.