Afgelopen donderdagavond telefoon. Wopke. Of ik even tijd voor hem had? Het was niet het goede moment. Mijn vrouw en ik wilden net gaan slapen en troffen daarvoor onze voorbereidingen.
Mijn vrouw appte nog wat heen en weer met haar orgasmecoach en ik las op mijn iPad de laatste adviezen van onze nieuwe intimiteitscoördinator. En als je in die stemming bent, heb je geen zin in telefoon van Wopke.
Toch drong hij aan op een gesprek. Hij had me nodig. Ik keek vragend naar mijn vrouw en zij knikte dat het goed was. Ik zei dat ik wel even tijd had. Hij verstond me niet. Ik herhaalde dat ik wel even tijd had en dat ik naar mijn werkkamer liep om… Hij verstond me weer niet. Toen merkte ik dat ik een pleister op mijn mond had. Daar slaap ik tegenwoordig mee. Dan snurk je namelijk niet. Tip van Arie Boomsma. Toen merkte ik dat ik ook mijn blauwe bril nog op had. Die heb ik sinds een aantal maanden op aanraden van mijn chronotherapeut, die mij met hulp van die bril een nieuw slaap-waakritme heeft aangeleerd. Vroeger ging ik tukken als ik moe was, maar dat is echt achterhaald. Schadelijk zelfs.
Wopke vertelde dat hij in een luxe Brusselse hotelkamer zat en dat hij verdrietig was. Terneergeslagen. Ik wilde hem vragen hoe dat kwam, maar ik deed dat niet. Op aanraden van mijn communicatie-adviseur. Je moet de patiënt niet te vroeg onderbreken. Als je hem laat babbelen komt hij vaak zelf met de kwaal en daarna de oplossing. Toch vroeg ik na een tijdje waarom hij zich zo down voelde.
Zijn antwoord was simpel: het Schettinogevoel. Ik begreep hem. Francesco Schettino was de kapitein die op 13 januari 2012 als een van de eersten het zinkende cruiseschip Costa Concordia verliet. Het schip had onder water een rots geramd omdat het te dicht langs de kust voer. Dat kwam weer omdat een van de bemanningsleden naar zijn moeder op de wal wilde zwaaien. Heerlijk Italiaans verhaal. Daarom wil ik daar gaan wonen.
Ik stelde hem gerust. Je hebt het CDA inderdaad op uiterst laffe wijze verlaten, maar om het nou te vergelijken met een cruiseschip. Je was de laatste jaren niks meer dan een zeeverkenner op een krakkemikkig houtvlot. En je bent natuurlijk niet de enige die gevlucht is. Pieter, Mona, Hugo en zelfs topspits en politiek wereldwonder Lucille is ermee gekapt. Vooral dat laatste is een oorverdovende klap die nog lang zal nadreunen in Den Haag. Om over de criminele melkmuil Sywert nog maar te zwijgen. Hij was een tijdje het moreel kompas van jullie christenclubje.
“Maar”, zei Wopke, “het zit dieper. Ik voel me mislukt! Niet als praeses van Minerva waar ik zelfs de geuzennaam ‘Wopke de Wipper’ had. Dat waren mooie tijden. Ook niet bij Shell en zeker niet bij goocheltrucenproducent McKinsey waar we met zijn allen schofterig veel geld hebben verdiend. Maar mijn politieke carrière…”.
Toen viel het stil. Ik durfde niet te reageren en zocht naarstig naar mijn pleister. Hij vervolgde: “Nu heb ik me door Mark hier laten droppen en ik heb het gevoel dat ik zowel in Nederland als in de rest van Europa keihard uitgelachen word. Niemand gelooft me. Niemand wil me. Niemand heeft me gefeliciteerd. Alleen mijn oude collega’s van Shell. Maar die vroegen vooral of ik ze zo nu en dan wilde bellen als ik nieuws had. Ik voel me zo’n politieke loser.”
Ik zweeg nog steeds en dacht onderhand aan Omtzigt, die binnenkort na zijn verpletterende verkiezingsoverwinning aan de Volendamse BBB-voorvrouw Mona gaat vragen of zij zijn premier wil worden.
Zachtjes huilde Wopke: “Zal ik aan ze vragen of ze mij er dan uit willen gooien of kan dat niet?”
Ik drukte de pleister op mijn mond en dacht: de Spaanse voetbalbond zoekt binnenkort een nieuwe voorzitter. Toen hing ik op. Mijn vrouw sliep als een bos bloeiende rozen. Ik dacht: arme Wopke en belde mijn slaapbegeleider. Arie was nog gelukkig wakker.
Bron: NRC Handelsblad