Tijdje geleden zat die Tim den Besten idioot te janken op de Nederlandse televisie omdat hij als verslaggever tijdens de Gay Pride naar het bootje van zijn collegaatje Nicolaas Veul “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht!” had gezongen. Sinterklaasje sloeg op Nicolaas.
Ronduit een gouden vondst. Maar waar Tim nou zo geëmotioneerd over was: hij had ‘knecht’ gezongen. En op het sloepje van Veul stonden mensen met een kleurtje. Inderdaad verschrikkelijk racistisch en absoluut onvergeeflijk. De partijtop van Bij1 kwam in spoedvergadering bij1.
De langdurige huilbuireactie van die Tim was in mijn oude ogen zo raar, dat ik dacht: god kind, slaap je wel genoeg? Terwijl de halve wereld op de vlucht is voor woedende oorlogen, verschrikkelijke hongersnoden en meedogenloze klimaatrampen ga je toch niet zitten tutmutsen over het woordje ‘knecht’ dat per ongeluk uit je iets te enthousiaste mondje is gevlogen? Is er niet iets heel anders aan de hand? Dit was een soort woke-psychose. Je kunt in deze wonderlijke tijden ook te veel deugen.
Inmiddels begrijp ik dat het met de presentator ook toen al niet echt lekker ging. Hij sliep inderdaad niet genoeg omdat hij nachtenlang op een homodatingsite vunzige praatjes uitwisselde met andere hitsige mannen. Dat deed hij niet onder zijn eigen naam, maar via geleende profielen van anderen. Die jongens wisten van niets en kwamen door Tim zijn dampende gangbang-fantasieën, waarin hij woest tekeer wilde gaan als een opgewonden paard, zwaar in de problemen. Inmiddels is er door drie mannen aangifte gedaan tegen Tim, die ook nog eens ernstig ziek schijnt te zijn.
Het was nieuws deze week. Ook wel even lekker tussen alle raketten, duizenden onschuldige kinderlijkjes, ingewikkelde antisemitismediscussies en een smakeloze Volkskrant-cartoon door. Ik was eigenlijk wel toe aan een seksueel getint BN’er-schandaaltje. Het leed van een eenzame zielenpiet dat ongetwijfeld uitdraait op een gezellige cancelling van de kneus in kwestie. Boulevard, Shownieuws en allerlei opgewonden juiceteefjes als Jan Roos hebben hier de komende weken hun handen vol aan. Conclusie? Je moet als BN’er beter op je lul letten. Onbekende Nederlanders kunnen er straffeloos mee doen wat ze willen, maar als polderster is dat moeilijk. Als je je snikkel allemaal vieze dingen laat schrijven onder een andere naam dan heb je kans dat dat een keer uitkomt. Eigenlijk is het helemaal geen nieuws. Alleen omdat de meneer in kwestie een BN’er is. Anders was het een hamerstukje bij de kantonrechter geweest.
Ik snak in deze tijden, waarin de wereld op te veel plekken radeloos in lichterlaaie staat, naar iets anders. Iets nuttigs. Misschien werd ik daarom vorig weekend zo getroffen door het relaas van collega Marcel Haenen in deze krant. Zijn alarmschreeuw voor de hulpeloze pinguïn. In mijn ogen veruit de sympathiekste vogel op aarde. Alleen al omdat het beestje me niet jaloers maakt door aanstellerig te gaan vliegen. Maar ook de feministen zullen van ze houden omdat ze zo geëmancipeerd zijn. De mannetjes broeden namelijk de eieren uit. Bij -40 graden! Terwijl de dames lekker uit eten gaan. Zij gaan pas op het ei zitten als het kuiken komt. Kakmadammen.
Het artikel maakte me blij omdat Marcel de Okki noemde. Dat was een van de eerste tijdschriften die ik als kind las. Ik was even terug in mijn rijke Roomse jeugd, waarin dat soort blaadjes mij veel leerde over belangrijke zaken als de Zuidpool en zijn wonderlijke bewoners.
De pinguïn heeft iets sympathieks en hulpeloos tegelijk. En is in mijn ogen volstrekt onschuldig. Oké, ze eten wel eens een visje, maar dat is het dan ook. Maar ze gaan nu, mede door ons wangedrag, overduidelijk ten onder. Net als wijzelf. Eigenlijk zeggen deze obervogels op zeer beschaafde wijze hoe slecht het met ons gaat. Terwijl ik geen doorgedraaide dierenvriend ben fluister ik zacht: red de pinguïn.
Ook omdat ze nooit elkaars datingprofiel zullen jatten om smerige praatjes aan andere zielige mannetjes te verkopen. Terwijl als één soort dieren dat zou kunnen omdat ze genadeloos op elkaar lijken…
Sorry, ik vergeet de zebra’s.
Bron: NRC Handelsblad