En opeens zijn de dassen in het nieuws. Aan alle talkshowtafels verschenen dassendeskundigen om te praten over de ondermijnende dieren die de NS een enorme financiële strop bezorgen. Het woord stropdas ligt voor de hand, maar gelukkig heeft geen een presentator die grap gemaakt.

Ik geniet enorm van het dassendebacle. Omdat ik het namelijk leuk vind als iets relatief kleins, iets volstrekt normaals, een arrogante menseneconomie totaal ontregelt. Zo rijden er nu in Brabant en Friesland op bepaalde trajecten geen treinen omdat de dassen tunnels gegraven hebben onder de rails die daardoor kunnen verzakken. In Friesland gaat het om een roestig stukje tussen twee negorijen, maar in Brabant is een essentiële verkeersader geraakt. Er zijn inmiddels al milieuactivisten bezig om een roedel dassen bij Schiphol los te laten in de hoop dat zij een vrolijke burcht onder de Polderbaan stichten. Kan Schiphol zich eindelijk aan zijn belofte houden.

ProRail moet fors aan de slag om in Brabant en Friesland voor de dassen een gloednieuw onderkomen te creëren. Daar hebben die beschermde dassen namelijk recht op. Als ProRail klaar is gaan ze naar de provincie Groningen waar een aantal aardbewoners ook al een tijdje op een behoorlijk huis zit te wachten. Deze week is er, waarschijnlijk onder druk van de verwoestende verkiezingsuitslag, zomaar opeens aan de Groningers beloofd dat het schadeprobleem nu echt opgelost gaat worden. Of ik dat geloof? Eerst zien dan geloven. Dit in tegenstelling tot het CDA, waar ze al jaren eerst geloven. Hoewel? De laatste tijd geloven die niet meer in zichzelf. Nog twee jaar en dan mogen ze weg.
Wil je meer artikelen lezen op nrc.nl?

Maak gratis en eenvoudig een account aan en krijg toegang tot meer artikelen, nieuwsbrieven en volgonderwerpen.

Maar leuk dat die domme dassen beschermd zijn. Net als de bevers die onze dijken ondergraven. En de wolven die onze schapen pakken. Ik mag altijd graag kijken naar een boze boer die verontwaardigd is omdat een wolf zijn schapen heeft gedood, terwijl de boer dat graag zelf had willen doen. Maar dat is toch gewoon het werk van die wolf? Hiervoor heeft god het beest toch op de wereld gezet?

Andere vraag: waarom zijn de dassen eigenlijk een beschermde diersoort en mogen kippen met zijn honderdduizenden in een Veluwse schuur gepropt worden? Net zoals dat varkens onder een klem liggen om te voorkomen dat een vette zeug een biggetje zou verpletteren.

Maar ik ben dus voor de beschermde dassen. Dat komt ook een beetje omdat ik weemoedig werd van het woordje lentekriebels dat deze week veelvuldig door de media gonsde. De jeugd zou op de lagere scholen op pornografische wijze seksuele voorlichting krijgen. Dat was de mening van briesend rechts. Toen ik de aandachtorgels Thierry en Wierd woedend zag stampen als verongelijkte Repelsteeltjes wist ik dat er niks aan de hand was. Ik vroeg me ondertussen af waarom de zus van Jan Smit niet meedeed en hoe mijn eigen seksuele voorlichting ook alweer was gegaan. Mijn lieve preutse moeder murmelde toentertijd iets over bloemen en bijen. Daar moest ik het mee doen. Terwijl zij na acht kinderen echt wel beter wist. Gister las ik over plastic kunstlippen die je aan je iPhone kan aansluiten, waarna je via een app kan tongen met je geliefde. Hoewel? De klacht van de gebruikers is dat de tong is vergeten.

Mijn eerste zoen deelde ik met een zekere Sonja en deze gebeurtenis vond plaats in een spoortunneltje bij de Bussumse Vlietlaan. Dus moest ik aan de dassen denken. Ik weet niet meer wie er begon met het zogenaamde huigje-tik, maar ik vrees dat ik het was. Waarschijnlijk ongevraagd. Misschien word ik binnenkort met terugwerkende kracht alsnog door Sonja aangeklaagd voor grensoverschrijdend gedrag. Wat ik nog wel weet is dat Sonja en ik net onzeker begonnen waren en dat er toen een sneltrein over ons heen raasde. Het plafond van het tunneltje trilde. Dat maakte deze eerste zoen nog sensationeler. Volgens mij toeterde de trein ook, maar dat heb ik zo goed als zeker verzonnen. Dat is een beetje mijn probleem. Zaken achteraf mooier schetsen dan ze daadwerkelijk gingen. Maar ja, dat is mijn vak.

Bron: NRC Handelsblad