Deze vriend praat mij altijd graag bij over de nieuwste trends binnen de betere kringen. Zo weet ik nu dat half Blaricum en Laren in Spanje woont omdat het daar nooit regent onder het golfen. Lijkt mij van levensbelang.
Verder had hij vrolijke verhalen over met elkaar trouwende corpsballetjes. Zijn zoon was getuige bij zo’n huwelijk geweest en hij schetste het programma van de weken rond de huwelijksvoltrekking, die mijn vriend steevast ‘het vonnis’ noemde.
Allereerst was er weken voor het vonnis een brunch op het buiten van de papa van de bruid zodat het bruidspersoneel elkaar beter kon leren kennen. Het woord snuffelen viel. Mama, van wie papa gescheiden is, gaf de week daarna een aangeklede borrel. Snuffelborrel stond er op de uitnodiging. Daar waren ook de broers en zusjes van de aanstaande bruid en bruidegom bij. Volgens mijn vriend viel er niet veel te snuffelen omdat ze allemaal bij elkaar op school, de hockey- en de studentenvereniging hadden gezeten. Gezeten? Gelegen kwam dichter bij de waarheid.
Na deze twee bruidsfeestjes gaf de vader van de bruidegom een exclusief diner. In een sterrentent op Ibiza. Waarom daar? Gewoon voor de lol. Zijn ouders waren nog bij elkaar dus van die kant bleef het maar karig bij één feestje. Daarna kwam er nog een bachelors voor hem in Sevilla en zij kreeg een mutsenweekend in Boedapest, waar de bruid een rare jurk aan had en alle Hongaarse mannen om een kus moest vragen. Aan het eind lieten alle dames zich uitbundig masseren in een beroemd badhuis. Mijn vriend wist niet of dat met ‘happy ending’ was. Hij gokte van wel. Wat de jongens in Sevilla deden? Golfen. Wat moet je anders?
Daarna kwam het huwelijk zelf in een Italiaans dorpje met een romantisch kerkje. Daarin trouwden ze want dat vonden beide families te mooi om waar te zijn. Zowel de bruid als de bruidegom hadden nog nooit een godshuis van binnen gezien en ook voor de ouders was het decennia geleden dat ze een keer naar een nachtmis waren geweest. De bruid had onder een stukje Gregoriaans zanggenot aan haar aanstaande gevraagd waarom die man daar bloot aan dat kruis hing. Na afloop werden er witte duiven losgelaten en was er ook gehuild.
Ik vroeg of het feest alleen met de twee rijke families was, maar dat was een domme vraag. Er waren wel tweehonderd vrienden bij en die studentjes hadden de reis allemaal zelf moeten betalen. Zijn zoon had dit najaar trouwens nog drie van dit soort feestjes.
Verder was de bijeenkomst hilarisch omdat de moeder van de bruid niets te maken wilde hebben met die hoer waar papa al jaren mee is. Die tochtige snol werd gedoogd, maar mama wilde tijdens het diner niet met haar aan een tafel. Tijdens het feest na afloop van het diner had de vriendin van papa een dansvloerverbod, waar ze zich mede door iets te veel champagne met moeite aan gehouden had. De huwelijksreis van het intens gelukkige stel was niet naar Belarus of Polen. Die twee landen stonden niet op het wensenlijstje. Te weinig zon en amper golfbanen.
We dronken op de gelukkige huwelijken en namen het leven nog even door. Vooral om de lafbekkenbrief van het CDA aan Pieter Omtzigt moesten we lachen. Mijn vriend memoreerde het moment dat mevrouw Omtzigt ooit na het stemmen op haar man door het CDA bedankt werd voor haar stem op Hugo de Jonge.
Volgens Wopke een computerfoutje. Mijn voorstel? Een hacker zoeken die na de komende verkiezingen ervoor zorgt dat alle CDA-leden een appje krijgen met de tekst: Bedankt voor uw stem op Pieter Omtzigt. Toen vertelde mijn vriend dat hij komende maand onbereikbaar was. Vakantie? Nee, zijn dochter gaat trouwen.
Bron: NRC Handelsblad