Niet dat ik ooit overwogen heb om veganistisch te worden, maar nu ik afgelopen week het gedrag van al die groenteknagers bij de Partij voor de Dieren zie weet ik zeker dat ik regelmatig een stukje vlees of een mootje tonijn tot me zal blijven nemen.
Met een glaasje melk van de koe. Want je gaat echt raar doen van louter linzen en ongefilterd vlierbessensap. Vooral dat fossiele dierenpartijbestuur dat inmiddels is opgestapt, is er slecht aan toe. Wat een enge gluipkoppen. Geen van die lieden mag mijn hond uitlaten of op de cavia van mijn kleindochter passen. Iemand die Noord-Koreaanse Koffeman bij Nieuwsuur gezien? Hij is een van de oprichters van het clubje en rommelde met de rest van het bestuur als volleerde KGB’ers in de mailbox van die Ouwehand. Over ‘vermeende integriteitsschendingen’ gesproken. Ik vrees dat deze senator de bedenker van die term is. Daarmee wilden ze Ouwehand wegpesten. Of hebben ze daar met een clubje geitenwollen advocaten een lang weekend in een of andere boomhut op zitten broeden? Het meest lachwekkende moment in de dierensoap was voormalig bestuurslid Marnix van der Werf afgelopen donderdag bij OP1. Deze advocaat vertelde dat er sowieso zeven aanklachten tegen Esther waren binnengekomen. Dus vroeg de presentator: van wie dan? Antwoord: van de zeven bestuursleden. Toen schoot ik spontaan vol. Van ontroering. Zeven klachten van de zeven bestuursleden. Goed zo jongens. Doortastend opgetreden.
Ik dacht aan 1963. Ik was negen jaar oud en op de vliering van de garage had ik met drie vrienden De Zwarte Hand opgericht. Dat was een Kuifje-achtig genootschap met allerlei vage regels, die absoluut niet overtreden mochten worden. Af en toe kegelden we er een partijlid uit. Waarom? Ik denk wegens vermeende integriteitsschendingen. Of wij net als het dierenclubje ook een integriteitssecretaris hadden? Misschien was ik dat wel. Hoe het met ons genootschap afliep? Opgeheven. Dat is nu ook de beste oplossing.
Of ik voor die Esther ben? Nee, maar ik snap haar wel. Die heeft jarenlang een beetje gezond zitten stoken omdat die gietijzeren plucheklevers in de bestuurskamer niet door hadden dat het inmiddels 2023 is en dat de tijden echt veranderd zijn. Die oudjes hadden allang moeten opschuiven voor jongeren. Maar oudjes voelen dat niet. Dit geldt voor duizenden besturen.
De partij is gegroeid, de klimaatklok staat op twee voor twaalf en de BBB (ook wel de Partij voor de Gemartelde Dierengenoemd) gaat misschien regeren. Kortom: heel veel werk aan de winkel. Je kunt namelijk niet jarenlang uitsluitend vanaf de zijlijn blijven blèren dat Artis dicht moet en Shell moet oprotten. Er moet echt iets gebeuren. Anders word je een soort SP.
Ik hoop, voordat de PvdD definitief van de Haagse radar verdwijnt, nog wel op een roerig congres. Met veel rotte vis over en weer. Van beide kampen. Smurrie van Kamp Koffeman & consorten en stinkende viezigheid uit Kamp Ouwehand. Vooral lekker veel privégedoe. Juice heet dat tegenwoordig. Dat ze in betere tijden elkaar ooit nog besprongen hebben na een motivatiedagje op een Drentse hei. Of met wederzijds goedvinden elkaar vol op de bek gezoend. Dus niet de Spaanse variant.
En ik hoop op stevige scheuren. Niet twee dierenpartijen, maar een stuk of vijf. En ook een voor de nieuwe dieren die door de klimaatverandering tegenwoordig in ons land wonen. Zonder Ter Apel en zonder asiel aan te vragen. Zo begrijp ik dat de scholletjes en de haringen de Noordzee te warm vinden en naar het koudere noorden zijn getrokken. De langoustines heersen nu voor onze kust. En wat te denken van de nieuwe mierensoorten zoals het zwarte en het rode draaigatje, die voor een ware plaag kunnen gaan zorgen. Misschien komt er een ‘Partij voor de Mieren’. Ik kan eerlijk gezegd niet wachten.
Maar eerlijk is eerlijk: een goeie partij voor de dieren is natuurlijk keihard nodig en het is triest dat die door ijdelheid en wanbestuur zomaar implodeert en verdwijnt. Ik hoop dat ze bij Ajax nog net op tijd zijn.
Bron: NRC Handelsblad