Dries en Eugenie hebben samen en hand in hand de wereld verlaten. Op een zelfgekozen moment. Mag dat wel van de Roomse kerk? Dat lijkt mij niet. Zeker niet als ik lees dat een pastoor in het Limburgse dorpje Itteren heeft besloten om tijdens de carnavalsmis aan een lesbisch prinsessenduo de hostie te weigeren.
Wat een carnavalsmis is? Dan zijn niet alleen de priester en de misdienaars raar verkleed, maar doen de gelovigen voor een keer ook gezellig mee. Op de een of andere manier word ik altijd vrolijk van dit soort middeleeuws gereutel. De vrijgezel, die pastoor geworden is, en die het afkeurt dat twee verliefde vrouwen het samen gewoon leuk hebben. Zo leuk dat ze samen een kind opvoeden. Waar bemoeit zo’n eenzame zwartrok zich mee?
Toch mag de begrijpelijke stap van meneer en mevrouw van Agt opmerkelijk genoemd worden. Vooral omdat hij zich als minister van Justitie fel keerde tegen abortus. Hij heeft ooit onder het motto dat ‘een foetus geen blindedarm is’ de politie naar de abortuskliniek Bloemenhove gestuurd. De tent moest dicht. Dat werd uiteindelijk door feministen tegengehouden en zij werden later door de rechter in het gelijk gesteld. Ik ga ervan uit dat hij in die tijd ook tegen euthanasie was. Misschien zei hij toen wel dat ‘een bejaarde geen hondje is’. Maar zoals de goede oude Bredero ooit zei: “Het kan verkeren”.
Zal Dries bij de hemelpoort formulieren hebben moeten invullen waarom hij en ‘zijn meisje’ een zelfgekozen einde wilden en wat hun motieven waren? Misschien vult hij wel in dat het hen te veel werd toen zij hoorden dat honderden mensen in het steeds tragischer wordende Amsterdam-Zuid serieus aan puppy-yoga doen. Ook mensen zonder puppy. Die leasen dan zo’n beestje voor 14 euro per uur bij de puppy-yogastudio. Gelukkig heeft Dries niet meer hoeven meemaken dat er nu zwakzinnigen zijn opgestaan die serieus willen dat het draaimolenpaardje verboden wordt omdat dat kinderen op het idee zou kunnen brengen dat die dieren er alleen maar zijn voor ons vermaak. Als ik dit lees, zowel de berichten over de puppy-yoga als het nieuws over het draaimolenpaardjesverbod, dan wil ik zelf ook wel weg. Nog niet hemelen, maar gewoon gezellig barbecueën met vrienden op een IJslandse geiser.
Het kan natuurlijk ook dat de heer Van Agt als ervaringsdeskundige de ronduit belabberde formatie niet heeft willen afwachten. Die rare tafel met dat grote gat in het midden waarin een door een blinde bloemist geleverd grafstuk staat. En dan die lege stoel omdat Omtzigt de anderen op hun telefoons liet weten: Pieter heeft de groep verlaten. Dat deed hij een beetje stiekem toen hij las dat de plannen van de eventuele coalitie op financieel drijfzand waren gebaseerd. En helemaal omdat Caroline had toegegeven dat ze gewoon niet kan rekenen. Toen hij daarna nog eens teruglas waarom Geertje hem een ‘katholieke gluiperd’ had genoemd en Dilan in zijn ogen niks anders is dan een lijzig lullende buikspreekpop, hield hij het voor gezien. Niet chique, maar wel terecht. Hij had er inderdaad nooit aan moeten beginnen.
Gister belde ik Pieter en vroeg hem wat voor hem het werkelijke breekpunt was. Hij zei: “Dat was het moment waarop onze minister van Justitie Yesilgöz een telefoontje kreeg dat de politie in ging grijpen bij de agro-terroristen met hun kankerverwekkende asbestbrandjes en de eerste gewonde automobilisten. Toen zei ze: “Sorry Caroline, ik moet even reageren voor de bühne!” Daarna appte Van der Plas naar Farmers Defence Force dat de ME onderweg was. Toen wist ik genoeg. Ik vond het zielig voor Plasterk die puberaal smacht naar zijn premiersbaantje, maar er zijn grenzen”.
Deze onzin is de heer en mevrouw Van Agt gelukkig bespaard gebleven. Net als dat zij als Palestina-sympathisanten de verschrikkingen in Gaza niet meer hoeven te zien. Misschien zijn ze samen in de hemel. Als die bestaat. Onlangs vroeg ik aan een buurmeisje (8) hoe zij dacht dat de hemel eruitzag. Haar antwoord: “Eén grote draaimolen met wel honderd miljoen paardjes!”
Bron: NRC Handelsblad