Deze week vierde ik vakantie op het door mij nogal geliefde Sicilië, waar het met mijn belabberde Italiaans nog een hele klus was om aan een Italiaanse vriend uit te leggen dat het NK-Tegenwindfietsen in ons land was afgelast. Waarom? Omdat er te veel tegenwind stond. Hij keek mij meewarig aan en vroeg of het verder goed met me ging.
Mijn Italiaans is inderdaad niet best, maar niet zo krakkemikkig en onbegrijpelijk als het Nederlands van ene Gijs Tuinman. Hij staat bij de komende verkiezingen nummer drie op de lijst van de BBB. Hem hoorde ik later op de radio praten in een door het CIDI georganiseerd debat over Israël. Het leek wel of deze Gijs een niet zo goed voorbereide spreekbeurt voor groep 4 hield. In een soort radeloos Koeterwaals. Volgend jaar hoor ik hem in een Kamerdebat Infantino en de KNVB verdedigen omdat Saoedi-Arabië een hele goede keus is voor een WK. Al die goede voetballers gaan er toch heen. Uit liefde voor de sport. Arme Gijs. Daar moet Caroline de komende weken nog even aan werken. Misschien een leuk klusje voor Volendamse Mona, die ergens op een roestig zijspoor al een tijdje haar wachtgeld zit te tellen.
Mijn Italiaanse vriend was droef gestemd. Omdat het Allerzielen was en hij de laatste jaren best veel dierbaren heeft verloren. Ik vroeg maar niet of hij toen een rouwcoach had gehad. Ik was bang uitgelachen te worden. En ik heb hem ook maar niet verteld dat er bij ons een sterrenrestaurant is waar de chef af en toe een kraai serveert. Die heerlijke kerkhofvogel. Wel alleen overlastkraai. Die mogen afgeschoten worden. Gewone kraaien zijn beschermd. Misschien staat daar binnenkort wolf op de kaart. Maar dan wel een inhalig exemplaar dat een grootmoeder en een Roodkapje opgepeuzeld heeft. Die boze wolven mogen namelijk dood. Anders zijn ze beschermd.
Ik durfde mijn vriend niet te vertellen dat de wolf bij ons in alle partijprogramma’s een hot item is. Belangrijker dan de vluchtelingen. De boeren willen de wolf dood hebben, terwijl de stadse D66’ers uiteraard tegen zijn. Het wildste die dat zij ooit gezien hebben is een fatbike.
’s Avonds wandelde ik met mijn vriend naar het feeëriek verlichte kerkhof. Daar was het gezellig omdat gezinnen, ieder bij hun eigen familiegraf zaten.
Ik vroeg me voorzichtig af of ze in Gaza ook aan Allerzielen doen. Daar zal het niet zo sprookjesachtig verlicht zijn. Domweg omdat de stroom is afgesloten. Maar het was er vast drukker.
Waarom kwam nou toch weer die godvergeten oorlog in mijn hoofd? En waarom kreeg ik de slappe lach toen ik een psychiater op de radio hoorde vertellen dat er mensen in ons land in therapie zijn omdat ze de oorlog in Gaza op televisie hebben gezien en zich daarom slachtoffer voelen? Net als de snikkende passagiers, wier vlucht donderdag door de storm niet doorging, die deden alsof de wereld was vergaan. Hoe kijkt dit soort mensen naar het Journaal? Wat gebeurt er met dit volk als het bij ons ooit echt misgaat?
Ik vroeg aan mijn vriend of in Italië de sympathie voor Israël ook minder wordt. Hij dacht van wel. Volgens veel rechtse Nederlanders komt dat door de veel te linkse media. Waarop mijn vriend minzaam glimlachte: “De Israëli’s doen zelf ook goed hun best hoor!” Meteen vroeg hij aan mij of ik hem nu een antisemiet vond. Op dat moment riep ik ‘yes’, waardoor mijn vriend schrok. Hij is namelijk absoluut geen antisemiet.
Maar ik riep ‘yes’ omdat Ajax scoorde. Ik legde hem uit dat de grote kampioen van toen een kelderkraker tegen Volendam op Allerzielen speelde. Symbolisch.
Mijn vriend zei dat ik echt aan mijn Italiaans moest werken. Ottavo kan, maar diciottesimo is onmogelijk. Het gaat over Ajax.
Ik zweeg en dacht aan wat ik hem vanavond vooral allemaal niet verteld had. Domweg omdat ik het in het Italiaans allemaal niet uitgelegd kreeg. Maar weet u wat mijn probleem is? In het Nederlands lukt het me ook niet meer.
Bron: NRC Handelsblad