Aartsvijanden Venezuela en Amerika komen voorzichtig nader tot elkaar.
De Venezolaanse olievoorraden lijken daar iets mee te maken te hebben | Seije Slager

De Amerikaanse en de Venezolaanse vlaggen stonden afgelopen weekend allebei op tafel. “Prachtig verenigd, zoals het hoort te zijn’, aldus een tevreden Nicolás Maduro, de Venezolaanse president die de afgelopen jaren toch vooral woedende tirades tegen de imperialisten uit Washington afstak. Maar voor het onverwachte Amerikaanse bezoek voldeed hij graag aan alle protocollaire plichtplegingen.

Met dat bezoek, door enkele hoge Amerikaanse ambtenaren, kwam er een officieel einde aan een jarenlange bevriezing van de Amerikaans-Venezolaanse betrekkingen. Officieel erkent de Amerikaanse regering niet Maduro als president, maar oppositieleider Juan Guaidó, die zichzelf begin 2019 tot president uitriep. Met draconische economische sancties probeerden de VS sindsdien Maduro uit het zadel te werken. Tevergeefs, want die behield de steun van het leger, en daarmee zijn macht – iets wat de Amerikanen wellicht te denken zal geven over de beperkingen van economische sancties als politiek drukmiddel, nu ze op dezelfde manier Rusland in het gareel proberen te dwingen.

Hoe dan ook zijn het die sancties tegen Rusland die nu de sancties tegen Venezuela onder druk zetten. De Amerikanen kondigden een olieboycot van Rusland af, en de wereldwijde energieprijzen schieten de afgelopen weken de hoogte in. En laat nu net Venezuela het land zijn met de grootste bewezen oliereserves ter wereld. Dat zijn overigens moeilijk winbare voorraden, en al helemaal voor staatsoliemaatschappij PDVSA, die de afgelopen jaren geplaagd werd door corruptie en door een exodus van gekwalificeerd personeel.

De schaarste verlichten

Maar alles begint met de verlichting van de sancties. Als Venezuela daarna zijn productie zou kunnen verhogen, bijvoorbeeld doordat buitenlandse oliemaatschappijen zich weer in het land wagen, zou dat de schaarste op de wereldenergiemarkt kunnen verlichten.

Niemand in Washington twijfelt eraan dat dat de achtergrond is van de opmerkelijke ouverture naar Maduro. Die wil graag van de sancties af, en beantwoordde het Amerikaanse bezoek direct met een teken van goede wil: hij liet twee Amerikanen vrij die – volgens Washington onder valse voorwendselen – gevangen zaten.

Of het echt tot een ontdooiing van de betrekkingen leidt, moet nog blijken. Maduro hield wisselgeld in zijn zak, hij heeft namelijk nog acht Amerikanen in detentie. Bovendien belde hij onlangs nog met zijn oude bondgenoot Poetin, om die te verzekeren van zijn steun. Evengoed lijkt Venezuela in een positie te komen dat het ook iets in heeft te brengen in zulke telefoongesprekken, en Rusland en de VS tegen elkaar uit kan spelen.

Politieke hobbels

Ook in de VS zelf zouden er nog veel politieke hobbels moeten worden genomen om de sancties daadwerkelijk te verlichten. Na jaren waarin Washington zich achter de democratische oppositie opstelde, zouden er ook op politiek vlak concessies moeten komen van Maduro om een eventuele ommezwaai niet totaal cynisch te laten lijken.

Veel Amerikaanse politici zijn fel gekant tegen de regering in Caracas. Niet alleen de Republikeinen, van oudsher socialistenvreters, maar ook Robert Menendez, de Democratische senator die voorzitter is van de commissie buitenlandse zaken. In een verklaring gaf die te kennen dat Maduro ‘een kankergezwel op ons halfrond is, en we moeten geen nieuw leven in zijn regime van foltering en moord blazen’.

Bron: Trouw