Geweldig!
De nood wordt een deugd.
Gratis de grote brug over,
En weer,
En weer,
En nog een keer.
Een pak koekjes voor de chauffeur mee.
Of wat van dat zoetigheid
van die tent op de hoek tegenover Casa Keis.
Zoutekauwen zijn dat die Curacaoenaren en Latino’s.
Vette knipoog naar de chauffeur .
Hij knijpt een oogje dicht.
Of anders wisselen van busje.
Ja, het busje komt zo.
Gratis ritje,
Op het pontje toen genaamd cabez di boto,
Het hoofd van de boot.
Dat was gratis, je werd wel nat.
Nu voor in het busje,
Gratis, voor een rol koekjes.
Ramen open,
wind in je haren
en door je ziel,
die zich weer opent.
De vechtjas kan even uit.
Ik ben veilig.
Slap ouwehoeren met de chauffeur.
Ik heb mijn kleur mee.
Mijn kleur is mijn bescherming…hier.
De chauffeur had aardig wat noten op zijn zang.
Die komt overal, ziet en hoort veel,
dat brand op zijn tong voor het juiste gehoor.
In het rap papiaments.
Mijn dag kon niet meer stuk.
Inmiddels thuis.
Mijn oren suizen,
mijn hoofd tolt.
Moe en voldaan.
Gratis.
Por nada.
Dank U wel belastingbetaler.

De dag dat kennis en kunde, plannen, nadenken, en visie hebben dodelijk wordt, zal deze aarde dun bezaaid zijn met “Menedzjers” “CEO’s” en “Direktors”van overheids NV’s.

De bestuurlijke vaardigheden bij onze bestuurders zijn omgekeerd evenredig aan hun salaris, en let op! het word nog veel erger,

Tja, slimme planning en vooruitdenken zijn niet de sterkste kanten van de ambtenaren op deze rots.

Je zou verwachten dat onderhoud aan de brug gepland is. Je zou mogen verwachten dat de haven directie, die ongetwijfeld een ruim inkomen genieten, de pontjes voor onderhoud stuk voor stuk klaar maakt zodat er de grootste garantie is op volle inzetbaarheid als de brug zijn geplande onderhoudsbeurt krijgt.