Elke ochtend als ik naar het Journaal wil kijken moet ik me even door een stukje Telegraaf-tv worstelen. Dat WNL-programma op de NPO heet heel gezellig Goede morgen Nederland en wordt gepresenteerd door meisjes die denken dat ze een fröbelklas met verstandelijk gehandicapte peuters toespreken.
En die kleintjes zijn volgens de dames ook nog stokdoof. Zo hard schreeuwen zij. Op de een of andere manier ben ik een beetje verslaafd geraakt aan het programma. Na het Journaal blijf ik meestal nog even kijken. En elke keer verbaas ik me weer. De hurktoon, de onderwerpen, maar ook de gasten die twee keer twee lettergrepen over iets onzinnigs mogen zeggen en daarna hartelijk bedankt worden voor hun deskundig commentaar.
Ook is het puur genieten als de dames onderling kirrende dialoogjes houden en bruggetjes van het ene naar het andere onderwerp maken. Maar het hoogtepunt is altijd de straalverbinding met een reporter ergens in het land. Doorgaans niet bij een actuele brandhaard, maar meestal bij een simpele ziel die met honderd soortgenoten een carnavalswagen opgekalefaterd heeft. Vaak komt er dan ook nog een brave burgemeester van zo’n dorp aan het woord en die vertelt dan hoe trots hij is. Gewonemensentelevisie.
Deze week stond de dienstdoende Kuifje van het curieuze ontbijtprogramma ergens in China en deed daar verslag van twee gekooide zwart-witte knuffels die aan boord van een KLMvliegtuig gingen. Reuze spannend allemaal. Het vertrek van een vrachtvliegtuig met aan boord twee dierentuindieren. Sensationeel nieuws. De dames ontploften bijna van opwinding toen ze naar Kuifje schreeuwden dat heel Nederland in de ban was van de panda’s. Heel Nederland?
Ik vroeg aan mijn vrouw of ze ook zo nerveus was. Viel mee. Kuifje zelf had wel het gevoel dat hij getuige was van een belangrijk moment in de wereldgeschiedenis. Het contact met de reporter was kort omdat de dames vlug door moesten. Er was namelijk nog een rechtstreekse verbinding. Dit keer iets dichter bij huis.
De nerveuze middenstand in Rhenen mocht uitleggen wat voor treurige souvenirs ze hadden laten maken. Made in China uiteraard. Het leukste vond ik het potje Pandakaas, met hele stukjes bamboe. Het was een aandoenlijk stukje schooltelevisie. Intussen las ik in de krant over de overspannen huizenmarkt waar een meterkast van 15 m2 op de Amsterdamse Prinsengracht bijna anderhalve ton had opgebracht. Men vond dat duur. Ik vergeleek het met het pandaverblijf van zeven miljoen en vond het dus nogal meevallen. Intussen krijsten de meisjes op mijn televisie hoeveel honderden kilo’s bamboe de knuffels aten en ik vroeg me af of die twee panda’s niet ook de hele voorraad bamboe-ondergoed willen opvreten. Die strijkvrije rommel van dat bedrijf dat daar de hele dag stompzinnig reclame voor maakt.
Hoewel? Nooit meer je boxer strijken. Het lijkt mij een uitkomst. Terwijl de dames nog een keer overschakelden naar de stamelende Kuifje naast het vrachtvliegtuig, las ik dat Trump dacht dat hij onlangs bommen op Irak had gegooid terwijl het Syrië was. Als hij binnenkort dan maar wel het goede Korea aanvalt. In dit geval het foute. Dus niet de vrienden van Guus Hiddink, maar die enclave van die idioot met een nog vreemder kapsel dan Donald zelf. Als Kim Jong-un en Donald serieus gaan matten, gaat China zich er natuurlijk ook mee bemoeien en is Wereldoorlog III een feit. Goed dat die panda’s inmiddels lekker veilig op de Utrechtse heuvelrug zitten. Terwijl de dames verder krijsten over de pandakoorts die heel Nederland in zijn greep had praatte mijn ochtendblad mij bij over radeloze bootvluchtelingen die nog steeds met gestrekte middelvinger worden ontvangen. Zou het een idee zijn als ze allemaal een pandapak aantrekken. Dan heten Nederlandse dierenvrienden ze met spandoeken welkom op Schiphol.
Opeens viel mijn oog op een foto van een Nederlandse bisschop die met een natte kwast Hollandse bloemen zegende. Die bloemen gingen naar de paus. De paus die ons daar op Eerste Paasdag in krom Nederlands voor gaat bedanken. De foto was vooral heel geestig en onbedaarlijk meelijwekkend. Intussen blèrden de televisiebakvissen door over de panda’s. Toen begon gelukkig het Journaal van negen uur en daarna zag ik bejaarden gymnastieken. Zonder geluid is dat het leukste.
Bron: NRC Handelsblad