Column Arien Rasmijn
Daar sta je dan. Je hebt eindelijk de stap genomen om de politiek in te gaan en iets wezenlijks te doen voor jouw land. Misschien was het echt jouw roeping, heb je van dit moment gedroomd en heb je lang hier naartoe gewerkt. Misschien heeft de leider jou na lange tijd alsnog weten over te halen.
Hoe dan ook, je bent aan boord en er is geen weg meer terug. En net op de dag waarop je wordt gelanceerd, een dag die geheel in het teken zou moeten staan van enthousiasme en de beste wensen, zijn er arrestaties. En daar sta je dan, met al jouw sterke kwalificaties, bagage en vooral ook goede bedoelingen. Want jij wilde verandering brengen.
Blijkt dat er toch niets is veranderd. But the show must go on en er is geen weg terug. Die gifbeker moet helemaal leeg. Net dit jaar komt AVP met interessante kandidaten. Jarissa Dubero is een docent die haar verhaal leuk weet te brengen. En wat dacht je van staatsrecht-professor Ryçond Santos Do Nascimento, een man die – of je het nou eens met hem bent of niet – enig potentieel laat doorschemeren. En dit zou eindelijk het jaar moeten worden waarop Gerlien Croes zich zou gaan bewijzen.
Ik ga ervan uit dat de laatste twee sowieso een zetel zullen krijgen in de Staten en stiekem hoop ik ook wel een nieuw Statenlid te zien zoals Dubero die in elke vragenronde iets lekker geforceerds gaat roepen zoals ‘mic drop’ of misschien ook wel een keer ‘#nailedit’. Zo valt er tenminste ook wat te lachen.
Maar als je kijkt naar hoe de partij nu in de hoek zit waar de klappen vallen, dan bekruipt je wel een naar gevoel. Jonge mensen die inhoud tonen en van wie vooralsnog niet getwijfeld hoeft te worden dat zij echt een positieve impact willen hebben op de toekomst van het eiland gun je betere omstandigheden. Want de schade die de partij nu oploopt na de arrestaties van Leoncita Arends en anderen had vermeden kunnen worden als Benny Sevinger en de AVP hadden gedaan wat ze moesten doen. Afstand nemen van Arends – let op hoe zij totaal niet werd genoemd tijdens de persconferentie van afgelopen dinsdag – is niet genoeg. Daarmee spaar je de hoofdverdachte niet. Nu wacht Sevinger – al dan niet terecht – op een arrestatie in de komende dagen, maar dat doet hij met de hele partij om zich heen. Ook met hele nieuwe mensen om zich heen die er verder niets mee te maken hebben. En al besluit Sevinger om vandaag alsnog uit de politiek te stappen, de schade is al geschied. Hij koos ervoor om aan te blijven. En dus moest hij, ook al was hij niet degene die was gearresteerd en was hij zelfs nog niet eens officieel verdachte, alsnog een hele persconferentie houden. Let op wie er allemaal niet bij was. Let op de lichaamstaal van sommige mensen op dat podium. Santos Do Nascimento leek wel te willen schreeuwen: “Haal me hier weg.” Pijnlijk.
Nu wijst de partij naar het OM omdat het de verkiezingen zou willen beïnvloeden door net nu aanhoudingen te verrichten in de zaak Avestruz en ja, de timing valt inderdaad op, hoe hard het OM ook roept dat het een totaal niet met het ander te maken heeft. Maar als verdachte en als partij had je dit aan moeten zien komen. Sevinger had al na de eerste inval zijn conclusie moeten trekken en uit de Staten en de politiek moeten stappen in afwachting van de zaak. Of de partij had hem gewoon moeten laten gaan om op termijn ook te vergeten, net als met Paul Croes gebeurde en nu dus met Leoncita. Maar dat gebeurde niet. Sterker nog, al deze tijd ging men door alsof er niks aan de hand was om pas wanneer weer een inval plaatsvond te reageren. Ook buiten functie kan je blijven volhouden dat je onschuldig bent, maar dan hou je de partij en jouw (jonge) collega’s tenminste erbuiten en kunnen ze verder met de schijn dat er correct is gehandeld. Maar goed, daar is het dus te laat voor. Dit wordt een lastige rit tot 25 juni…
Bron: Den Cayente
Ariën Rasmijn (1975) is freelance journalist. Naast zijn publicaties in Amigoe en diverse andere media schrijft hij in deze column regelmatig over nieuws en politiek in Aruba. Hij stelt reacties op prijs via: [email protected]. Lees meer….