Interview Terrence Agard | Esther Scholten
In Tokio wilde estafetteloper Terrence Agard alle ellende van de voorbije jaren achter zich laten: zijn auto-ongeluk, het duikongeval, de vele blessures. Hij liep de race van zijn leven.
Het was misschien wel dé verrassing van de succesvolle atletiekzomer in Tokio: de tweede plaats op de 4×400 meter. Voor het eerst in de geschiedenis veroverde een Nederlandse mannenploeg op een estafettenummer een medaille. Tweede loper was Terrence Agard, die op zijn 31ste debuteerde op de Olympische Spelen. “Al haal ik goud in Parijs, niets wordt ooit nog mooier dan dit zilver.”
In een rumoerig café op sportcentrum Papendal vertelt Agard over de lange aanloop naar het sportieve succes. Hij laat zich niet afleiden. Dit is zijn verhaal. Lang kleurden tegenslagen zijn dagen. Hij overleefde een ernstig auto-ongeluk, kampte vaak met blessures en verloor de ringvinger van zijn rechterhand bij een duik van een brug. Maar zijn verhaal gaat niet alleen over malheur, het gaat juist ook over veerkracht en hoe zijn familie hem inspireerde om vol te houden.
‘Ik ben altijd tevreden met wat ik kan’
“In mijn opvoeding heb ik meegekregen dat je gezondheid moet waarderen. Wij hebben het voorbeeld van ons zusje. Zij kan niks. Zij weet niks. Dat draag ik bij me als persoon. Ik ben altijd tevreden met wat ik kan, met wat God me zegent om te doen.” De jongere zus van Agard is geboren met het Dandy Walker-syndroom, een hersenaandoening. Ze functioneert als een baby. Praten kan ze niet, voelen wel. Haar broer herkent ze zeker, glimlacht Agard.
“Zij heeft mij geholpen om goed met tegenslagen om te gaan. Als ik in de min zit, kan ik er iets aan doen. Ik heb een kans om weer in de plus te komen. Zij heeft die optie niet. Daarom heb ik nooit de slachtofferrol willen spelen.”
Wie weet was sport toch niet zijn pad
In de aanloop naar Tokio zat het Agard niet mee, evenmin als bij eerdere pogingen om de Spelen te halen. Hij had een slepende achillespeesblessure en testte in maart positief op Covid-19. Even overwoog hij te stoppen met atletiek. Wie weet was sport toch niet zijn pad. De eerste paar wedstrijden van het outdoorseizoen gingen slecht. Agard liep tijden in de 47 seconden. Dat was een maand voordat de teamselectie zou plaatsvinden.
Na wat aanpassingen in de trainingen – “Ik voelde dat ik meer meters moest maken om het ritme en gevoel terug te krijgen” – ging het langzaam beter. Hij werd geselecteerd voor de Spelen, zij het niet als een van de vier tijdsnelsten. “Ik heb toen met mezelf afgesproken me volledig te focussen op Tokio en alle dingen die ik heb meegemaakt achter me te laten.”
De laatste jaren had hij veel zorgen gehad om zijn moeder. In oktober 2019 was een tumor in haar hoofd geconstateerd. De kanker was onbehandelbaar. De artsen gaven haar nog een jaar. Daarom viel het uitstel van de Spelen als gevolg van de pandemie Agard ook zwaar. Hij wilde zo graag dat zijn moeder hem zou zien schitteren. “Toen oktober 2020 kwam, was ik echt in paniek. Er was een jaar voorbij sinds de diagnose. Wat gaat er nu gebeuren?”
‘Veel stress is niet goed voor een lichaam’
Ook bleef onduidelijk of het olympische toernooi waarvan hij al zo lang droomde, überhaupt nog zou doorgaan in de Japanse hoofdstad. “Er waren zoveel onzekerheden. De ziekte van mijn moeder zat in mijn hoofd. Door een slechte investering was ik in financiële problemen geraakt. Daarna kwamen ook de blessures. Er was corona. Het was veel en stress is niet goed voor een lichaam.”
Zijn moeder zou zijn geweldige 400 meter in de finale op 7 augustus uiteindelijk nog meemaken, voor de televisie op Curaçao. De tijd van Agard (43,76 seconden) was de op één na snelste van het hele deelnemersveld. Alleen de Amerikaan Rai Benjamin bleef hem voor. Na de wedstrijd verklaarde Agard in de snikhete catacomben van het olympisch stadion dat hij ziel en zaligheid in die race had gestopt. Hij lachte en huilde tegelijkertijd. “Op dat moment kwam alles wat ik had meegemaakt eruit.”
Grinnikend constateert hij dat de meeste atleten stoppen op de leeftijd waarop hij zijn olympische debuut maakte. Hij miste Londen 2012 doordat hij het jaar daarvoor zijn vinger had verloren. Bij een sprong van de Emmabrug in Willemstad was zijn ring aan het hekwerk blijven haken. Het herstel kostte zeven maanden, waarin hij niet of nauwelijks kon trainen. Zodra hij zijn hand naar beneden deed, noodzakelijk voor de armbeweging tijdens het rennen, zorgde de bloedstroom voor pijn.
In botsing met een vrachtwagen
Ook Rio 2016 ging aan Agard voorbij. Weer sloeg het noodlot een jaar van tevoren toe. Bij een verkeersongeluk brak hij een nekwervel, waardoor het lange tijd onduidelijk was of hij ooit weer aan topsport zou kunnen doen. Agard zat bij vriend en collega Churandy Martina in de auto, toen ze in botsing kwamen met een vrachtwagen.
“Drie maanden lang moest ik met een brace om mijn nek lopen. De eerste paar weken heb ik veel gehuild. Ik was boos op Churandy. Daarna heb ik de knop omgezet. Wat heeft woede voor zin? Ik wist: je kunt kiezen om hierin te blijven hangen of je kunt ervoor kiezen aan je doel te werken. Als kind droomde ik al van de Olympische Spelen.
“Uiteraard heb ik eerst God bedankt dat ik nog in leven was. Nog elke dag dank ik Hem daarvoor. Daarna was het goal time. Ik was vast van plan Rio nog te halen. Een bizar idee natuurlijk. Pas in februari hervatte ik de baantrainingen met voorzichtig joggen. De belasting op mijn nek moest heel rustig worden opgebouwd. Rio kwam dus te vroeg, maar door die mentaliteit heb ik dat jaar nog wel meegedaan aan de Europese kampioenschappen.”
Tokio werd het moment van de waarheid
En zo werd Tokio 2021 het moment van de waarheid. Een half uur voordat hij in de bus zou stappen naar het stadion belde hij met zijn ouders. Wie had gedacht dat hij ooit zo ver zou komen na alles wat hij had meegemaakt? Dat zeiden ze tegen elkaar. Ze namen de jaren door. Agard bedankte hen voor de steun. “Na dat gesprek wist ik: ik ben er klaar voor.”
Hij prijst zich gelukkig dat zijn moeder hem naar zilver heeft zien rennen. Ze overleed uiteindelijk begin oktober, aan een hartstilstand in haar slaap. “Mijn moeder heeft gewacht tot ik naar Curaçao ben gekomen met mijn medaille. Ik geloof dat het zo heeft moeten zijn. De laatste dag van haar leven vierden we de verjaardag van mijn zusje. Dat is geen toeval. Toen zij werd geboren, kregen mijn ouders te horen dat zij niet oud zou worden. Nu is ze 29 jaar en sterk en gelukkig in haar wereldje.
“Mijn moeder is altijd positief gebleven, ook toen ze zelf ziek werd. Ze kon nauwelijks nog lopen, maar stond op het vliegveld toen ik aankwam. Ze bleef vechten. Zij heeft me ook die extra kracht gegeven op de Spelen.
“Op het moment dat ik het olympisch stadion binnenliep, zei ik tegen mezelf: ik ga alles maar dan ook echt alles hier op de baan geven én ook alles op deze baan achterlaten. Ik wilde mijn verleden goedmaken. Met deze prestatie is dat gelukt.”
Bron: Trouw
Mooi verhaal van een doorzetter. I wish him luck!