Ik had eigenlijk een andere column voor u klaarstaan.
Over Koninginnedag.
Maar nu Helmin Wiels omgekomen is lijkt mij dat ongepast.
Zeker om nu opzichtig met het Koninkrijk te wapperen.
Want daar was hij helemaal niet van.
Een groot voorvechter van een onafhankelijk Curaçao werd gisteren voor de ogen van talloze strandbezoekers met professionele precisie om het leven gebracht.
Het gebeurde tegen vijven, en om half zes was heel het eiland op de hoogte.
Wiels was niet meer.
Een onwezenlijke gedachte, omdat Helmin Wiels en dit eiland, zeker in de staat waarin het nu verkeert, zo onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
Want de worsteling van Curaçao om op eigen benen te staan, de randen van het mogelijke opzoeken, de discussie met oude en nieuwe partners aangaan: dat was in hem verenigd.
Niet gek dus, dat zijn overlijden zoveel emoties oproept.
Uiteraard breekt kort daarna het commentaar los.
Sinds de social media de traditionele nieuwsgaring overgenomen hebben, moeten we op de koop toe nemen dat emotie op zo’n moment alles bepaalt.
Iedereen moet zijn ei kwijt, zeker wanneer er zoveel verwarring is.
In dit geval bleek de verontwaardiging en de ontzetting enorm groot.
Nederland lag op één oor toen dit allemaal gebeurde, dus ik kreeg de ongefilterde Curaçaose reacties binnen.
En die logen er niet om.
Bijna unaniem was er verdriet om het heengaan van ‘een markante medeburger’, zoals onze nieuwe koning hem vandaag noemde.
Er was waardering voor zijn werk, waar hij voor stond en hoe dicht hij bij het volk stond.
Al zijn er natuurlijk ook altijd mensen die een wanklank aanslaan, zoals die ene verdwaalde liefdevolle politica die de drang om politiek te bedrijven niet kon bedwingen.
Maar het overgrote deel van de bevolking reageerde getroffen, maar beschaafd.
Die eenheid in reageren kan niet overal op waardering rekenen.
Zo tekende ik ook kritiek op, dat we hypocriet zouden zijn.
‘Alle haters zijn nu ineens bekeerd’ las ik.
Alsof we in het tijdsbestek van een paar uur enorme Wiels -fans zouden zijn geworden.
Alsof alle harde woorden vergeten waren, de bodybags nooit bestaan hadden en de keiharde politieke arena van de afgelopen jaren niet door hem gedomineerd werd.
Alsof het gezegde ‘over de doden niets dan goeds’ nu al opgeld deed.
Vanuit die hoek kan ik best begrijpen dat een Wiels-aanhanger wat merkwaardig aankijkt tegen alle blijken van liefde die nu zijn kant op komen.
Maar daar zit de liefde volgens mij niet.
Dit staat voor een groot deel los van de persoon Helmin Wiels.
Al doen veel mensen nu inderdaad alsof dat niét zo is.
De liefde die wij tonen is die voor vrijheid van meningsuiting.
En de walging die wij voelen is voor iedereen die vrijheid wil beknotten met geweld.
En iedereen die daar slachtoffer van wordt, verdient onze sympathie en ons mededogen.
Dat is nu Helmin Wiels.
En de volgende keer, al hopen we natuurlijk van niet, weer iemand anders.
We moeten afstappen van die enge gekokerde blik op de pionnen in de politiek.
Het gaat niet om de mensen.
Het gaat om de thema’s die zij uitdragen, de richting waar dit land naartoe moet.
Die discussie moet zijn vrije loop hebben, zodat iedereen er een rol in kan spelen.
Of je nou voor of tegen bent.
Helmin Wiels is die rol nu ontnomen.
Maar zijn manier van het volk vertegenwoordigen, de wijze waarop hij invulling gaf aan de vrijheid van meningsuiting, blijven inspireren en aanzetten tot discussie.
Voor nieuwe generaties, maar ook de huidige.
Omdat we de vrijheid lief hebben.

Jeroen Jansen is columnist voor het Antilliaans Dagblad.