Edwin Koopman
Voedselschaarste, hyperinflatie, brandstoftekorten en een coronapandemie beletten de Venezolaanse regering niet om zondag parlementsverkiezingen te organiseren. Maar het spel wordt zo vals gespeeld dat de oppositie niet meedoet en buitenlandse waarnemers afwezig zijn.
De organisatie van de verkiezingen in Venezuela lijkt te zijn bedacht door Kafka. De meest charismatische oppositieleiders zitten gevangen, zijn in het buitenland, of mogen niet meedoen wegens een of andere rechtszaak. Het Hooggerechtshof, waar regeringsgetrouwe rechters de dienst uitmaken, ontbond de besturen van de belangrijkste partijen en verving die door regeringsgetrouwe leiders. Die mochten vervolgens straffeloos campagne voeren met de logo’s, symbolen, kleuren en vlaggen van die partijen. Voor het geval alles toch nog mocht misgaan, benoemde datzelfde hof ook maar even een nieuw kiescollege – een grondwettelijke taak van het parlement.
In zo’n wedstrijd hadden de meeste oppositiepartijen geen zin, al was over de boycot nog veel discussie. De ene groep wordt vertegenwoordigd door Juan Guaidó – die door zestig landen wordt erkend als rechtmatige president. “Hoe kun je meedoen met een proces dat niet eens voldoet aan de meest elementaire voorwaarden?” zei hij in oktober tegen Trouw. “Daarvoor lenen we ons niet.” De andere groep, geleid door ex-presidentskandidaat Henrique Capriles, zag een boycot als een cadeautje voor de regering. Uiteindelijk draaide ook Capriles bij. Dat gebeurde nadat de Europese Unie besloot af te zien van de waarnemingsmissie die president Nicolás Maduro nodig had om zijn electorale poppenkast te legitimeren. Ook de Verenigde Naties, de VS en vrijwel alle landen in de regio oordeelden dat de verkiezingen niets te maken hebben met democratie.
Geprefabriceerde overwinning
Maduro zit nu dus niet alleen zonder tegenstanders maar ook zonder internationale erkenning. Om zijn geprefabriceerde overwinning toch nog enige status te kunnen geven, zet hij in op zijn laatste troef: een hoge opkomst. Een onmogelijke klus. Om te beginnen zijn ruim vijf miljoen Venezolanen (bijna een vijfde van het electoraat) de crisis in hun land ontvlucht. Daarnaast zullen Maduro’s tegenstanders, zo’n 80 procent, grotendeels thuisblijven. Bovendien is ook een deel van zijn eigen achterban klaar met Maduro’s mooie praatjes, getuige hun dagelijks protesten tegen peperdure levensmiddelen en gebrek aan gas en benzine.
Nu revolutionaire slogans zijn uitgewerkt, wordt de verpauperde achterban met eten naar de stembus gelokt. Gesubsidieerde voedselpakketten zijn al jaren Maduro’s belangrijkste verdienste, maar niet eerder werd honger zo schaamteloos ingezet als chantagemiddel. “Voor degene die niet gaat stemmen, is er geen eten,” waarschuwde Diosdado Cabello, de tweede man na Maduro, bij de sluiting van de campagne. In de arme wijken weten verklikkers precies wie naar de stembus gaat en wie de pakketten ontvangt.
Oppositie verdeeld
Op het eerste gezicht staat er zondag veel op het spel. De Nationale Assemblée is het laatste platform waar de oppositie nog de dienst uitmaakt. Justitie, het leger, de media, vakbonden, alles in Venezuela wordt gecontroleerd door regeringspartij PSUV – behalve het parlement. Dat is te danken aan de klinkende overwinning in 2015, toen verkiezingen wel eerlijk waren georganiseerd. Komende zondag zal de oppositie dus zijn allerlaatste machtspilaar verliezen.
Maar dat is vooral theorie. In de praktijk heeft het parlement ook nu al geen enkele macht. De leden mogen niet eens het parlementsgebouw in; militairen blokkeren de entree. Er wordt vergaderd in theaterzaaltjes. Elke wet die wordt aangenomen is al met vooruitwerkende kracht ongeldig verklaard door het Hooggerechtshof. Wetgevende taken zijn al jaren geleden overgenomen door een zogenoemde Nationale Grondwetgevende Vergadering, ook al volledig bezet door Maduro’s getrouwen.
“Veel zal er dus niet veranderen,” zegt Juan Guaidó. Voor de verdeelde oppositie is dat slecht nieuws. De strijd tegen Maduro zit al zeker een jaar in een impasse. Een duidelijk toekomstplan ontbreekt. Leiders hebben hun geloofwaardigheid verloren. Maduro heeft alle macht en zit na zondag nog een stukje steviger in het zadel.
Bron: Trouw
Wie denkt dat er een vreedzame omwenteling mogelijk is heeft te lang sprookjes gelezen en is daar in gaan geloven. Dat geldt zeker ook van de oppositie parlementsleden die nu door een trucje van Maduro helemaal uitgerangeerd zijn, tenminste op dat platform. Was ook dom ook om niets anders te doen.
Net zo dom als ongewapend demonstreren tegen Peron in Argentinië in de jaren 50 van de 20e eeuw. Dat deed een beroemd man dus bewust niet.
Dat wat zich in Nederland binnen het parlementaire politieke circus ‘links’ noemt, kan beter ‘slinks’ genoemd worden (pvda), of ‘snot-links’ (groen-links), ‘vega-terroristen’ (pvdd), of ‘nep-socialisten’ (sp).
En allemaal proberen ze Macht te veroveren zodat ze zich kunnen Verrijken.
Niets nieuws onder zon. Zo is het in Venezuela, Curaçao, Aruba, St. Maarten, etc.
Links en Socialisme is de toekomst toch?
In Nederland zal alles duurder worden door Links.
Zelfs de volkstuintjes in Amsterdam zullen nu onbetaalbaar worden met dank aan het linkse stadsbestuur.
Dear Mr. Donald Trump, there is one thing you can do for our people! Please remove the dictator Maduro! And make sure all other guilty ones get the same punishment.
De bedreiging van de machiavellistische voorzitter van de PSUV : “Voor degene die niet gaat stemmen, is er geen eten” heeft averechts gewerkt : Diegenen die niet te eten hadden , hebben niet gestemd.
Pak je laatste zakcentje en ontvlucht dat land. Waarom zou je daar jaren lang willen blijven hangen als oppositie? Bouw ergens anders een beter leven op
Hyperinflatie … heeft ook ooit een plaatsgevonden in Duitsland, heel lang geleden.
P.S. Argentina is ook nu hard op weg naar een hyperinflatie. Some things never change.