Pieter Waterdrinker
Of de Venezolaanse leider Nicolás Maduro nu vertrekt of niet, voor Rusland zijn de ontwikkelingen in het land alleszins reden tot de nodige kopzorgen. Behalve militair-geopolitieke staan er puur economische belangen op het spel, reden waarom Moskou de ontwikkelingen in Caracas met argusogen volgt.”
“Kort nadat Maduro had verklaard dat de couppoging van Guaido was mislukt, haalde het Kremlin gisteren fel uit naar Washington, in het bijzonder naar de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Mike Pompeo.
Die had gezegd dat het Kremlin Maduro had verboden om te vluchten, nadat tegen zijn bewind massale straatprotesten waren uitgebroken en Guaido had verklaard dat hij snel de macht met een staatsgreep zou overnemen.
Net als Cuba beschouwt Rusland Venezuela als een broederland. Intussen beschuldigt het Kremlin Washington ervan met fake-news en militaire schaduwoperaties actief bezig te zijn de zittende president Maduro te verdrijven. De militaire opstand lijkt voorlopig gefaald, maar zal Moskou, als de coup tegen Maduro alsnog slaagt, het spel hard spelen?
Dat is zeer twijfelachtig. Hoewel Poetin zijn broeder Maduro niet in het openbaar kan afvallen, stuurt Moskou volgens sommige analisten aan op een vergelijk met de VS om de eigen belangen daar veilig te stellen. Verdere sancties van Washington, laat staan militaire betrokkenheid, kan Poetin zich niet veroorloven.
Terwijl Maduro inmiddels miljarden dollars zou hebben weggesluisd naar buitenlandse bankrekeningen, staat Venezuela bij het Russische staatsoliebedrijf Rosneft 2,3 miljard dollar in het krijt, en bij de Russische staat voor nog eens 3,2 miljard dollar. De voorheen winstgevende samenwerking van Rusland met Venezuela is inmiddels een hoofdpijndossier geworden.
In maart zond Moskou twee militaire vliegtuigen naar Caracas, terwijl inmiddels ook een paar honderd Russische huurlingen die behoren tot de Wagner Group, zich in Caracas zouden hebben genesteld. Deze militaire aanwezigheid lijkt eerder diplomatiek wisselgeld dan dat Rusland Maduro werkelijke militaire garanties biedt.”
Bron: Telegraaf
Het artikel geeft goed weer hoe in NL wordt aangekeken door de situatie die, mede door verslaggeving van Marc Bessems van de NOS, vooral gebaseerd is op de propaganda van VTV. De Telegraaf spreekt tenminste niet langer over “president Maduro”, maar noemt het beestje nog steeds niet bij de naam die past: dictator. Ook wordt notabene gesproken over een couppoging. Als je kijkt naar het standpunt, dat ook wordt gedragen door NL en de EU, dan weet men dat Maduro niet erkend wordt en Guaido wel. Hoe kan men dan spreken over een couppoging?
Op de dag van vrije pers kan ik niet zeggen dat verslaggevers niet hun eigen mening mogen uiten, maar ik raad wel aan beter na te denken over de bewoording.
Ik heb al eerder vermeld dat de 3 grootmachten allang met elkaar in onderhandeling zijn over een aftocht van Maduro.
De russische en chinese belangen moeten eerst geregeld worden en wie geeft Maduro asiel. Rusland, China of Bolivia. Dan valt Maduro als een baksteen. Kwestie van maanden.