Opinie | Margriet Marbus

Corona een ’gewoon’ griepje? „Echt niet”, zegt journalist Margriet Marbus. „Ik voel me zieker dan ooit!”

Teststraat

Dit is geen griepje, wist ik meteen. Dit is iets anders. Dit is COVID-19. Ik moest het zeker weten, vroeg een test aan en kon na twee dagen eindelijk terecht. Koortsig en met veel pijn in armen, benen, rug en hoofd reed ik naar de teststraat. Er ging een stokje mijn neus in. Diep. Pijnlijk. In een reflex ging mijn neus lopen. Toen in mijn keel. Ik moest hoesten. Voor het eerst tijdens deze malaiseperiode. De vrouw die de test afnam, deed snel een paar stappen naar achteren.

Verontschuldigend lachend vervolgde ze: “Dat is wel gebruikelijk hoor, dat mensen gaan hoesten van die prikkel die je krijgt van deze test. Maar ja, je weet maar nooit. Ondanks al onze beschermende kleding, worden wij ook ziek.”

“Ik snap het”, zei ik. Ik startte mijn auto en reed naar huis waar ik met mijn kleren aan weer onder de dekens kroop. De thermometer gaf 39.8 aan. Een lichaam als dat van mij, 51 jaar oud en flink bereisd, kent zijn ins en outs wel. Toen ik vorige week deze rare, zinderende, koortsige staat van zijn met al die pijn overal bereikte, wist ik daarom dat dit iets nieuws was.

Bekijk ook: Esther over corona aan boord: ’Als ik bang zou zijn, kon ik mijn werk niet doen’

Malaise

Het begon met een gevoel van algehele malaise, een week geleden. Fysiek. Maar ook mentaal. Ik voelde me lusteloos. Had nergens zin in. Kort lontje. Beetje hopeloos. En moe. Doodmoe. En zomaar uit het niets had ik geen smaak en reuk meer. Nog nooit meegemaakt.

Maar ik kwam net terug uit Curaçao, dus dat moe zijn, dat kon, hield ik mezelf voor. Hoewel ik natuurlijk uren had gevlogen, wilde ik liever niet aan het coronavirus denken. Ook al was dit gevoel wel iets uit balans vergeleken met de doorsnee jetlags. Maar ik had tijdens mijn vakantie bijna niemand gezien. Keurig afstand gehouden. Ik joeg er liters hand sanitizer per week doorheen. Droeg altijd een mondkapje. Was niet uit eten geweest, alleen af en toe naar de supermarkt. Dus COVID? Nee, leek me sterk.

Zoute tranen

Op televisie zag ik Trump. Hij zei dat hij wat in de war was geweest. Was dat wat ik nu ook voelde? Nee. Dat was vast anders. Maar twee dagen later kwam de pijn. Niet zomaar een beetje pijn. Nee, vlijmscherpe steken in mijn hoofd en een enorme spierpijn in armen en benen. Oorpijn. Plus prikkende ogen. En tranen. Het was alsof die waterlanders opeens tweemaal zo zout waren als voorheen. Ogen dichthouden. Ik kon niet anders.

Een dag later zat de pijn in mijn onderrug. Lopen werd pijnlijk. Liggen ook. En toen kwam de koorts. En ging. En kwam. Zo ging het door. Per dag fluctueerde mijn temperatuur van tussen de 38.1 en de 40.2. Maar ik hoestte niet. Geen gesnotter. Geen keelpijn. Nee, het was koorts en pijn door mijn hele lijf. Een vreemd, zinderend gevoel. Mijn hele lichaam was in opstand tegen de ongewenste visite die zich had binnengedrongen. Dat was duidelijk.

“Dat is gewoon een griepje”, zei mijn man.

“Nee, dat is het niet”, zei ik. „Ik ken griep. Dit is anders.”

Bekijk ook:
’Ik vind het heftig dat patiënten zo anoniem zijn’

Geen griep

Maar ik snapte hem wel. Ondanks dat het virus alom aanwezig is, denk je dat het bij anderen zit en niet bij jou. Plus dat er toch een soort stigma zit op deze ziekte. Oh, dus jij hebt je handen niet genoeg gewassen? Geen mondkapje gedragen? Geen 1,5 meter afstand gehouden? Waar ben jij de fout in gegaan? Niemand wil bij de losers horen die zich onverantwoordelijk hebben gedragen. Dus anderen hebben COVID-19, maar jij hebt vast alleen maar een griepje.

“Nee, dit is geen griep”, zei ik. „Dit is corona. Mark my words.”

De GGD belde. Ik was positief getest. Wat ik eigenlijk al wist.

“Thuisblijven”, dirigeerde de vrouw aan de telefoon.

‘Minstens 10 dagen in je slaapkamer en in elk geval tot je 24 uur klachtenvrij bent. Geen contact met anderen. Ook niet met de kinderen, nee. Ook zij moeten in huis blijven. En je man?”

“Die vliegt.” Mijn man is piloot en was op dat moment op weg naar Los Angeles met een vliegtuig vol vracht.

“Meteen contact opnemen als hij is geland.”

In quarantaine

Gelukkig heb ik mijn dochters Felicia (13) en Freddy (17) die meteen in actie kwamen. Die zijn van onschatbare waarde. Ze koken, ruimen op, maken schoon: ik krijg mijn eten voor de deur van mijn kamer en als ik klaar ben, zet ik de vuile vaat daar weer terug. Ik ben nu zeven dagen verder. Ik voel een lichte verbetering, maar ik ben er nog lang niet. De koorts blijft vaker weg. Alleen ’s nachts komt het licht opzetten.

Ook heb ik last van mijn keel en een nare droge hoest. Ik voel dat ik minder lucht heb dan daarvoor. Kennelijk is de vijand nu toch naar mijn longen afgedaald. Mijn neus roert zich ook. Hij zit niet totaal dicht, maar langzaamaan begin ik toch te snotteren. Niet het waterige gesnotter dat ik ken van verkoudheid en griep. Het is taai spul dat ik zo nu en dan naar buiten weet te snuiten.

Bekijk ook: ’Pas over 72 uur getest kunnen worden? Jouw schuld!’

Geen griep

Ik voel me zieker dan ooit. COVID-19 is helemaal geen griep. In de afgelopen tien maanden heeft het nieuwe coronavirus 1,09 miljoen doden veroorzaakt. Dat zijn er meer dan HIV, malaria, influenza, dysenterie, mazelen en cholera bij elkaar, schrijft The New York Times.

En als de landen niet massaal maatregelen hadden getroffen om de verspreiding van het coronavirus te beperken, dan was het aantal dodelijke slachtoffers nog veel hoger geweest. Kortom: zeg nooit meer tegen mij dat corona slechts een griepje is!

Bron: Telegraaf