Recensie ‘Dubbelspel’ door Fabian Melchers

Mooie vrouwen, altijd zon, een spelletje domino met zijn vrienden; Ostriks vader leidt een luilekker-leventje op Curaçao. Helaas gaat dat wel ten koste van zijn gezin.

Als hij in het begin van Dubbelspel weer eens dronken thuiskomt en zijn spaargeld in een bordeel blijkt te hebben verbrast, slaan bij zijn vrouw Nora de stoppen door. Toch blijft ze bij hem.

In deze verfilming van Frank Martinus Arions gelijknamige roman draait het continu om machtsverhoudingen en de spanningen die daarmee gepaard gaan. Bekeken door de 11-jarige ogen van Ostrik (als een lange flashback op latere leeftijd), zien we hoe vader Bubu en drie domino-vrienden zich door Nora van rum laten bedienen terwijl ze babbelen over politiek en vreemdgaan. Hun echtgenotes hebben niets in te brengen, en dat is vragen om tegenreacties. Geheime affaires schieten als paddenstoelen uit de grond.

Onvrede over maatschappelijke posities (man versus vrouw, blank versus zwart) leidt tot stomme beslissingen die steeds verder escaleren. Op momenten levert Dubbelspel daarmee zeker rake kritiek, maar regisseur Ernest R. Dickerson weet van zijn personages weinig meer dan vlakke karikaturen te maken. Met een speelduur van 130 minuten gaat dit drama over vastgeroeste levens in de Caraïben daarmee vaker dan eens slepen.

Bron: Telegraaf